Τριάντα χρόνια από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη είδε τα εργασιακά και κοινωνικά της δικαιώματα να σαρώνονται. Η στρατηγική, που αποτυπώθηκε στη Συνθήκη και είχε στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, εξειδικεύτηκε στην περιβόητη «Λευκή Βίβλο» έναν χρόνο αργότερα, όπου τέθηκαν τα θεμέλια για την αντεργατική επίθεση που ακολούθησαν η ΕΕ και τα κράτη - μέλη έως σήμερα, με βασικούς άξονες:

• Την κατάργηση του 8ωρου και τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας.
• Την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης και την άνοδο των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης.
• Την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και τη μείωση των μισθών.
• Τις απολύσεις χωρίς όρια και χωρίς αποζημιώσεις.
• Τη συρρίκνωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και την προώθηση του «κοινωνικού εταιρισμού» ως «δεύτερου πυλώνα κοινωνικής πολιτικής της ΕΕ».

Αυτά είναι τα μέτρα που παίρνονται σε όλη την Ευρώπη, όπως και στην Ελλάδα, ειδικά με τα τρία μνημόνια και τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους, τα μέτρα που παίρνονται αυτήν την περίοδο ως προαπαιτούμενα για το Ταμείο Ανάκαμψης. Για την εφαρμογή τους πρωτοστάτησαν και οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, όπως με τις «μεταρρυθμίσεις Σρέντερ», τους νόμους «Hartz» 1 και 2 στη Γερμανία, Ζοσπέν στη Γαλλία, Τόνι Μπλερ στην Αγγλία, Πρόντι και Ντ' Αλέμα στην Ιταλία, Σημίτη και Τσίπρα στην Ελλάδα.

Εδωσαν ώθηση στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, ενώ στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης του 2008 και του 2020 έδωσαν τη δυνατότητα στις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, ανεξάρτητα αν ήταν φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές, να προχωρήσουν σε μια τεράστια μείωση του εργατικού «κόστους», σε μια πολύ μεγάλη υποτίμηση των εργατικών μισθών.

Η επικράτηση της «ευελιξίας» στις εργασιακές σχέσεις και η συρρίκνωση των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στρώνουν το έδαφος για να προχωρήσουν οι εφιαλτικοί στόχοι του κεφαλαίου για τη νέα «ψηφιακή μετάβαση» και την «4η βιομηχανική επανάσταση». Η γενίκευση νέων μορφών εργασίας, όπως η τηλεργασία και η χρήση των νέων μεθόδων στην οργάνωση της παραγωγής, π.χ. της ρομποτικής και της ψηφιακής τεχνολογίας, σε συνθήκες όπου απογειώνονται η εντατικοποίηση και η παραγωγικότητα της εργασίας, διαμορφώνουν ένα περιβάλλον «τεχνολογικού μπούλινγκ» και αυθαιρεσίας των επιχειρήσεων προς τους εργαζόμενους. Η 24ωρη διαθεσιμότητα, οι σύγχρονες μέθοδοι στοχοθεσίας και ελέγχου της ατομικής παραγωγικότητας, με προσανατολισμό στην εντατικοποίηση από τη μία και στις χαμηλές αμοιβές από την άλλη, ακόμα και οι σύγχρονες μορφές παρακολούθησης και αξιολόγησης όλης της εργασιακής, ψυχολογικής και κοινωνικής συμπεριφοράς των εργαζομένων, επιβεβαιώνουν ότι η περιβόητη «ψηφιακή μετάβαση» οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση τους εργαζόμενους και σε ένταση του κρατικού και εργοδοτικού αυταρχισμού.

Αποκαλύπτεται η τεράστια αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Ενώ η αλματώδης ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας δίνει τη δυνατότητα ευημερίας, μείωσης των ωρών εργασίας και αύξησης του ελεύθερου κοινωνικού χρόνου, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πρόσφατα παραδείγματα ο νόμος Χατζηδάκη και ο αντίστοιχος αντιδραστικός νόμος του Βελγίου, ο οποίος πανηγυρίστηκε και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΙΝΑΛ. Ενας νόμος που προβλέπει την κατάργηση του 8ωρου, την καθιέρωση του 10ωρου σε τετραήμερη βάση και την επιβολή της απλήρωτης υπερωρίας. Αυτή είναι η ΕΕ.

Στήριξη σε όλη αυτή την αντεργατική πορεία έχει βάλει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, με ηγέτη τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, η οποία αποτελεί τμήμα της ΕΕ, εξαρχής υπερασπίστηκε το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» και σήμερα δουλεύει για τη διαμόρφωση ενός νέου «κοινωνικού συμβολαίου», που θα οδηγήσει τους εργαζόμενους της Ευρώπης σε νέες θυσίες για την προώθηση των στόχων της «πράσινης ανάπτυξης» και της «ψηφιακής μετάβασης», προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων.

Την ίδια πορεία έχει και η ΓΣΕΕ, που είναι μέλος της Συνομοσπονδίας και έχει βάλει πλάτη να περάσουν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα εδώ και τρεις δεκαετίες. Για πολλά χρόνια ακούγαμε συνέχεια τον στόχο για τον «εξευρωπαϊσμό των συνδικάτων». Οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ μάς καλούσαν να αφήσουμε τον «συνδικαλισμό της τραγιάσκας», ότι «οι απεργίες έχουν φάει τα ψωμιά τους». Μας καλούσαν να πάρουμε μέρος στα «κέντρα λήψης αποφάσεων» για τη «σύγκλιση μισθών και δικαιωμάτων». Σήμερα όμως που οι μισθοί καταρρέουν, η ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη είναι που προωθούν την καταστολή και τον αυταρχισμό στα συνδικάτα, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, της εξαπάτησης για την άγρια εκμετάλλευση.

Το ΚΚΕ είχε μελετήσει αυτές τις αντιδραστικές εξελίξεις ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, είχε προειδοποιήσει την εργατική τάξη της Ελλάδας για τις συνέπειές τους και αξιοποίησε και αυτήν την ανάλυση για να τεκμηριώσει τον αντιδραστικό και αντεργατικό χαρακτήρα της ΕΕ. Ταυτόχρονα έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, στο αστικό κράτος, στην ΕΕ.

Καρπός της πολιτικής του ΚΚΕ ήταν η Απόφαση για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και η συγκρότηση του ΠΑΜΕ το 1999. Η συσπείρωση Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Συνδικάτων και συνδικαλιστών σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που η δράση τους έβαλε τη σφραγίδα στην πορεία του κινήματος στη χώρα μας.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που θα βάλει ακόμα πιο αποφασιστικά στο επίκεντρο τον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, προβάλλοντας τις τεράστιες δυνατότητες που προκύπτουν από τα αποτελέσματα της ανθρώπινης εργασίας, από την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής και της επιστήμης.

Για σταθερή δουλειά με δικαιώματα και μείωση του εργάσιμου χρόνου.

Για συλλογικά δικαιώματα και νέες κατακτήσεις στην εργασία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στις συνθήκες υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.

Για σύγχρονες διεκδικήσεις σε όλους τους τομείς της ζωής των εργαζομένων, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Εκπαίδευση, στον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό, στον ελεύθερο χρόνο, στην κατοικία, στις διακοπές, στην αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, στην υπεράσπιση συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων τους.

Για να δυναμώσει ο δρόμος της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.