Ολη αυτή τη βδομάδα συνεχίζονται οι εκδηλώσεις και θα ολοκληρωθούν την ερχόμενη, με αφορμή αυτή τη μέρα που δεν είναι κενή νοήματος. Γιατί γεμίζει από την ανησυχία και την ανασφάλεια που αισθάνονται και τις εκφράζουν, με μαχητικό τρόπο, στην πρώτη γραμμή του αγώνα εργάτριες, υπάλληλοι, επιστήμονες, επαγγελματίες αυτοαπασχολούμενες, αγρότισσες, άνεργες, συνταξιούχοι, νέες μητέρες, μαθήτριες - φοιτήτριες, πρόσφυγες - μετανάστριες.

Το φετινό σύνθημα «Εκμετάλλευση, πόλεμοι και βία. Ασπίδα προστασίας η πάλη για τη γυναικεία ισοτιμία και τη χειραφέτηση των λαών» κυριαρχεί στο στόμα κάθε γυναίκας που σέβεται την ταξική της θέση και δεν θέλει να την αντιμετωπίζουν ως εύκολο θύμα οι καπιταλιστές. Και δυναμώνει ακόμη περισσότερο, όταν το μοιράζεται και το διαδίδει στους δρόμους, στις λεωφόρους και στις πλατείες, ενάντια στην παθητικότητα που ενορχηστρώνουν με αποκλεισμούς πληροφόρησης και διακίνηση παραπληροφόρησης τα κυρίαρχα αστικά Μέσα.

Γιατί η γυναίκα, μάνα, σύζυγος και εργαζόμενη γνωρίζει ότι οι λαοί και μόνο οι λαοί είναι χαμένοι από τους πολέμους που έχουν μεταμορφώσει τους αδύνατους γεωπολιτικούς κρίκους σε μετα-αποικιακά κυβερνητικά εξαμβλώματα με τα όπλα νέας τεχνολογίας.

Μέσα στο γυναικείο πλήθος, το οποίο πάει κι έρχεται, σαν λαοθάλασσα που δεν ησυχάζει, εμφανίζεται από το «μακρινό» 1945, που εξακολουθεί να είναι ζωντανό παρόν ως παράδειγμα προς μίμηση, η μορφή της κομμουνίστριας συγγραφέα Μέλπως Αξιώτη (1905-1973).

Στο χρονικό της «Οι Ελληνίδες φρουροί της Ελλάδας» (Εκδοτικός Οργανισμός «Ο Ρήγας») αποτυπώνει τη ματωμένη αντίσταση και το νεκρολόγημα των γυναικών όλων των ηλικιών - ακόμη και μίας εννιάχρονης Αετοπούλας! - κι όλων των επαγγελμάτων σ' έναν μακρύ κατάλογο, όπου περιγράφονται οι εκτελέσεις, οι βιασμοί και τα βασανιστήριά τους από κατακτητές και Ελληνες προδότες, κατά την τετραετία 1941-1945.

Συντάσσει ένα μαρτυρολόγιο της γυναικείας θυσίας, με κορυφαία μορφή την Ηλέκτρα Αποστόλου (1912-1944), στην οποία αφιερώνει και τις περισσότερες σελίδες, μάλιστα καταθέτοντας την ανατριχιαστική έκθεση νεκροψίας - νεκροτομίας της.

Γράφει για την νεκρή συντρόφισσά της που την μύησε ως καθοδηγήτριά της, αυτή την αστή, στον κομμουνισμό, μέσα από τις τάξεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας:

«Εμείς πούχαμε την τιμή να τη γνωρίσομε μες στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης, τώρα μέσα στο μνήμα της την ανακηρύσσομε Αρχηγό.

»Την τοποθετούμε να στέκεται δίπλα στις διεθνείς αγωνιστικές προσωπικότητες. Δίπλα στη Γερμανίδα Ρόζα Λούξεμπουργκ, στην Ισπανίδα Πασσιονάρια, την Πολωνίδα Βασιλέφσκα.

»Κι' απάνω στο άγνωστό μας μνήμα, να της χαράξομε εκείνο το ρητό που της άρεσε: "Οι νεκροί μπολσεβίκοι είναι σεβαστοί όχι γιατί πεθάνανε, αλλά γιατί δεν πεθαίνουν ποτέ!"

»Και την ημέρα της δολοφονίας της, όταν μέσα σ' ένα μπουντρούμι επί ένα μερόνυχτο χτύπησαν το κορμί της "άνθρωποι" που κατά λάθος λέγονται άνθρωποι, και το θανάτωσαν απ' τα χτυπήματα, την ημέρα εκείνη, την 26 Ιουλίου να ορίσουμε "Ημέρα των ηρωίδων του αγώνα μας".

»Να συγκεντρώνουνται αυτή τη μέρα κάθε χρόνο οι Ελληνίδες. Να γονατίζουν μπροστά στις νεκρές του αγώνα μας. Να παραδίνει η μία γενεά στην άλλη γενεά, σα λαμπάδα αναμμένη, τη φοβερή ανάμνηση απ' τα εγκλήματα του φασισμού. Και μ' όποια μάσκα κι' αν μας ξεγελά, να μην ξαναφήσουν οι άνθρωποι ποτέ πιά να φυτρώσει στο χώμα του πλανήτη μας!».

Οπως την 4η Δεκέμβρη 1944 γονάτισαν οι κοπέλες στην πλατεία Συντάγματος, οι οποίες κρατούν το πανό - στη φωτογραφία του Ντμίτρι Κέσελ - με το σύνθημα «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσσίδες ή τα όπλα. ΕΑΜ», που γράφτηκε με το αίμα των νεκρών της προηγούμενης μέρας. Ανάμεσά τους και τα τρία ηρωικά κορίτσια - λουλούδια από την Καλλιθέα, όπως τα παρουσιάζει η Μέλπω Αξιώτη:

«Πανδώρα Χιντζόγλου.

»Ευτέρπη Ασλανίδου, εργάτρια Εριουργίας.

»Γαλάτεια Ασλανίδου, 18 χρονών. Στολίστηκε με το καλό της φόρεμα και πήγε στη διαδήλωση. "Γιατί στολίστηκες;" Την ρωτούν συναγωνιστές. - Πρώτη φορά, τους λέει, ύστερα από την κατοχή, θα πάω κι' εγώ τ' απόγεμα σε γλέντι, σε πάρτυ που διοργανώσαμε! Ετσι με το καλό της φόρεμα την πήγανε νεκρή στο σπίτι της, έτσι και την κατέβασαν στο μνήμα στολισμένη».

Τότε, που την Ελλάδα την πλάκωνε η σκλαβιά. Η υπάλληλος άφηνε την γραφομηχανή, για να καθοδηγήσει την ΕΑΜική συνεδρίαση. Η νοικοκυρά κατέβαζε από τη φωτιά την κατσαρόλα, για να καθίσει στο τραπέζι της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης. Η αγρότισσα άφηνε τον σταύλο, για να εκλεγεί προεδρίνα του Λαϊκού Δικαστηρίου.