Εχει βουίξει πια ο τόπος για τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά», με τα οποία οι ιμπεριαλιστές, οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα μετράνε τις επεμβάσεις και τους πολέμους, με στόχο να στρατεύσουν τον λαό σε ένα από τα δύο στρατόπεδα. Η υποκρισία τους βγάζει μάτι και για να το διαπιστώσει κανείς, δεν χρειάζεται να πάει πίσω στο «μακρινό» 1999 και την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία, ή στο Αφγανιστάν και το Ιράκ λίγα χρόνια μετά, ή στις προ δεκαετίας επεμβάσεις σε Λιβύη και Συρία. Μπορεί απλά να πάει λίγες βδομάδες πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και μόλις μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο ανατολικά. Συγκεκριμένα, στο Καζακστάν. Τότε που στις αρχές Γενάρη, η Ρωσία έστελνε ειδικές δυνάμεις στο πλευρό του Προέδρου Τοκάεφ, για την αντιμετώπιση της λαϊκής εξέγερσης σε μεγάλα αστικά κέντρα, που ξέσπασε με αφορμή τις αυξήσεις στην Ενέργεια και άλλες εργατικές διεκδικήσεις. Αποτέλεσμα; Δεκάδες νεκροί, αλλά και «εξαφανισμένοι» συνδικαλιστές, πάνω από 10.000 συλληφθέντες. Αν εξαιρέσει κανείς μια προσωρινή ανησυχία για το τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για τους ενεργειακούς και άλλους επιχειρηματικούς ομίλους των ΗΠΑ και της ΕΕ, που απομυζούν από κοινού με ρωσικά και κινεζικά μονοπώλια τον πλούτο του Καζακστάν, τίποτα απ' όλα αυτά δεν «τάραξε» την ηρεμία, ούτε της κυβέρνησης, ούτε των ΜΜΕ. Ούτε 24ωρες ζωντανές συνδέσεις είχαμε, ούτε «κατεβατά» για τη «φιλελεύθερη δημοκρατία» που συγκρούεται με τον «αυταρχισμό». Αλλωστε, εκεί από κοινού υπερασπίζονταν οι «Δυτικοί» με τον «δικτάτορα Πούτιν» τις ίδιες «αξίες», τις μόνες που έχουν παντού και πάντα οι καπιταλιστές: Τις αξίες των μετοχών τους και του πλούτου που αρπάζουν από τους λαούς.