Σάββατο 26 Φλεβάρη 2022 - Κυριακή 27 Φλεβάρη 2022
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 17
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Να σπάσει η αλυσίδα

Περίπου ως ανεξήγητο φαινόμενο παρουσιάζουν τα αστικά επιτελεία την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Οι διάφοροι «πεφτοσυννεφάκηδες» κάνουν πως δεν είδαν την καύσιμη ύλη να μαζεύεται δεκαετίες τώρα, ειδικά μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ενωση.

Με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια, στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία και βέβαια τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, εκεί όπου κυριολεκτικά με το αίμα των λαών σφραγίστηκαν οι «νέες μοιρασιές» της λείας, των πηγών και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, των αγορών και των σφαιρών επιρροής τα προηγούμενα 30 χρόνια. Ιμπεριαλιστικές «μοιρασιές» με κερδισμένους και χαμένους σε κάθε γύρο τους, που θάβουν κάθε φορά πιο βαθιά τον σπόρο για τους επόμενους γύρους των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων.

Με τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ για την επέκτασή του προς ανατολάς, τη στρατηγική «περικύκλωσης» της Ρωσίας, την «αντιπυραυλική ασπίδα» στην Ανατ. Ευρώπη, το «δόγμα του πρώτου πυρηνικού πλήγματος», τις ΝΑΤΟικές υποδομές και «πρόβες πολέμου» που πολλαπλασιάζονται στην περιοχή, απέναντι στην «κακόβουλη επιρροή» Ρωσίας και Κίνας. Αλλά και τις αποφάσεις για την κατοχύρωση των θέσεων των ευρωατλαντικών μονοπωλίων σε όλη την περιοχή, εν ανάγκη ακόμα και με «αλλαγές» κυβερνήσεων, όπως με την επέμβαση των ΗΠΑ και ΕΕ στην Ουκρανία το 2014. Ολα αυτά δηλαδή που ρίχνουν σταθερά «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών.

Δεν είδαν και την αστική τάξη της Ρωσίας - αυτή που το 1991 βοηθούσαν να εδραιώσει την εξουσία της μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, λεηλατώντας από κοινού τον πλούτο που παρήγαγε επί δεκαετίες ο σοβιετικός λαός - να «ανδρώνεται» και να «ζωηρεύει», να προωθεί «με το καρότο και το μαστίγιο» τις δικές της ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στην περιοχή, διεκδικώντας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στους ανταγωνισμούς και «να γίνουν σεβαστά» τα συμφέροντά της, βλέποντας την ευκαιρία στη σημερινή αλλαγή των συσχετισμών και στις ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ανακατατάξεις που «σφραγίζονται» από την αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ από την καπιταλιστική Κίνα.

Σε όλα αυτά, όμως, στην ανελέητη μάχη για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, θα βρει κανείς τις «πηγές» του αναθεωρητισμού, των αλλαγών συνόρων, του εθνικισμού, των πολέμων και επεμβάσεων, όσο κι αν οι διάφοροι αστοί δημοσιολόγοι τις αναζητούν υποτίθεται κάπου στη σφαίρα του μεταφυσικού, της «ψυχοσύνθεσης του ηγέτη» και της... φύσης του ανθρώπου.

Ολα αυτά δείχνουν και γιατί όσο κι αν «εκπλήσσονται» οι αστοί αναλυτές για «το πόσο κοντά είναι ένας πόλεμος ακόμα και σε ευρωπαϊκό έδαφος», αυτός είναι πάντα μια ανάσα από τους λαούς, γιατί είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, γιατί ξεπηδά αναπόφευκτα από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, από τις εύθραυστες «συμφωνίες κυρίων» των ιμπεριαλιστών, από την ιμπεριαλιστική «ειρήνη και σταθερότητα» που είναι πάντα με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

Αυτό προσπαθούν να κρύψουν και όσοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο, την ίδια ώρα που κάνουν τους «ανήξερους για το φόνο» και τις υπογραφές που έβαζαν στις ΝΑΤΟικές αποφάσεις, παρουσιάζουν ότι μπορεί τάχα να υπάρξει κι ένα «σύστημα ασφαλείας» που να χωράει ταυτόχρονα τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και αυτά των λαών, ένας «ειρηνόφιλος» καπιταλισμός που θα λύνει τις διαφορές των καπιταλιστών στις «λέσχες ειρήνης και φιλίας», με το «ακριβοδίκαιο» διεθνές δίκαιο, που κόβουν και ράβουν οι καπιταλιστές κάθε φορά στα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.

Που προσπαθούν να παρουσιάσουν ότι το δίλημμα είναι γενικά «ειρήνη ή πόλεμος», όταν η ίδια η πραγματικότητα δείχνει ξανά και ξανά ότι το πραγματικό δίλημμα είναι «με τους λαούς ή με τους ιμπεριαλιστές».

Ολα αυτά δείχνουν και πόσο κάλπικη είναι η συζήτηση για το «ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται», στο «γαϊτανάκι» αυτό των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων όπου «Ο κλέφτης φωνάζει "μ' έκλεψαν" κι ο φονιάς παραπονιέται: "Θέλουν να με σκοτώσουν"!», όπως έγραφε κάποτε ο Μπρεχτ για τα κάθε λογής προσχήματα που επιστρατεύουν κάθε φορά οι ιμπεριαλιστές.

Είναι και η απάντηση σε όσους όπως η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, εκ του πονηρού δείχνουν σήμερα τον έναν «κρίκο» στην ατελείωτη αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και κρύβουν τον αμέσως προηγούμενο, για να στρατεύσουν τον λαό κάτω από τις ξένες για τα συμφέροντά του σημαίες της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, που μέρα με τη μέρα βάζει και τους «επόμενους κρίκους» της εμπλοκής, κάνοντας τον λαό μας θύμα των ανταγωνισμών που τους πληρώνει με κινδύνους και με φτώχεια.

Αυτήν την αλυσίδα ο λαός μπορεί όταν το αποφασίσει να τη σπάσει: Οχι πηγαίνοντας με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, αλλά διαλέγοντας τη μεριά των δικών του συμφερόντων, σε σύγκρουση με την αστική τάξη.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ