Πέρα απ' αυτά, τα πανηγύρια τους για τα προσδοκώμενα ρεκόρ είναι προκλητικά και για έναν ακόμα λόγο: Την ώρα που τα λαϊκά στρώματα μετράνε τα «ψιλά» μπας και βγάλουν τον μήνα, με την ακρίβεια να σαρώνει, αυτοί μετράνε τα νέα πεντάστερα ξενοδοχεία, που φτιάχνονται με άφθονο κρατικό χρήμα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων από την «εξωστρέφεια» του Τουρισμού. Από το «κάδρο» λείπουν οι εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες που δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ούτε μία μέρα διακοπές, αλλά και οι χιλιάδες εργαζόμενοι στον Επισιτισμό - Τουρισμό, που δουλεύουν στη γαλέρα των μεγάλων συγκροτημάτων ήλιο με ήλιο, χωρίς ΣΣΕ, με την «ευελιξία» να σπάει κόκαλα, συνέπεια των νόμων που ψήφισαν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις. Αυτοί δηλαδή που ποτίζουν σταθερά με «αίμα και ιδρώτα» το «δέντρο της ανάπτυξης», επιβεβαιώνοντας ότι οι εργαζόμενοι και οι άλλοι βιοπαλαιστές δεν έχουν τίποτα να ελπίζουν από έναν ακόμα «εθνικό» στόχο του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των κομμάτων του, όπως είναι η «έκρηξη» του Τουρισμού. Ελπίδα είναι μόνο ο δικός τους αγώνας απέναντι στη «λερναία ύδρα» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που χτυπάει από παντού τις ανάγκες τους.