Αφού λοιπόν έχουμε «υψηλή ανάπτυξη», προς τι η γκρίνια; Τι κι αν το λαϊκό εισόδημα βάλλεται από παντού και ο οικογενειακός προϋπολογισμός είναι βαρέλι δίχως πάτο; Τι κι αν οι ανατιμήσεις «ρουφάνε» 150 - 200 ευρώ παραπάνω τον μήνα από την τσέπη μιας τετραμελούς λαϊκής οικογένειας με δύο εργαζόμενους γονείς; Τι κι αν ένα νοικοκυριό αναγκάζεται να επιλέξει ποια ανάγκη θα ικανοποιήσει κατά προτεραιότητα, για να μην ξοδέψει περισσότερο ρεύμα απ' αυτό που μπορεί να πληρώσει; Υπάρχει άλλωστε και ο υπουργός Ενέργειας που κάνει υποδείξεις: «Δεν ξεχνάμε τον θερμοσίφωνα, δεν αφήνουμε ακόμα κι ένα φως ανοιχτό. Ολα αυτά τελικά κοστίζουν στην τσέπη». Φάτε μάτια ...ανάπτυξη, και μάλιστα στο σκοτάδι, είναι η «συμβουλή» της κυβέρνησης στον λαό που στενάζει από την ακρίβεια.