Ακανόνιστα ωράρια και χαμηλοί μισθοί τσακίζουν την ανάγκη για ανάπαυση, ελεύθερο και δημιουργικό χρόνο. Εργαζόμενοι κοιμούνται στα αυτοκίνητα ανάμεσα στις βάρδιες. Αλγόριθμοι ορίζουν τη ζωή τους, πότε και πόσο θα δουλέψουν, με κριτήριο τα κέρδη των επενδυτών. Δεν πρόκειται για αφήγηση μιας φανταστικής, «δυστοπικής» κοινωνίας. Είναι η πραγματικότητα για εκατομμύρια εργαζόμενους στις ΗΠΑ. Αντιγράφουμε από ένα πρόσφατο άρθρο (11/1/2022) στο περιοδικό «New Yorker»: «Το καλοκαίρι του 2014 η Μαρία Φερνάντες πέθανε στα 32 της ενώ κοιμόταν στο αυτοκίνητό της σε ένα πάρκινγκ στο Νιου Τζέρσεϊ. Δούλευε ως χαμηλόμισθη σε τρία διαφορετικά επισιτιστικά μαγαζιά της ίδιας αλυσίδας και στις ενδιάμεσες βάρδιές της κοιμόταν στο αυτοκίνητό της, με τον κινητήρα αναμμένο και ένα δοχείο βενζίνης στο πίσω μέρος, σε περίπτωση που ξέμενε. Στο κλειδωμένο αυτοκίνητο, φορώντας ακόμα τη στολή της αλυσίδας, πέθανε από τις αναθυμιάσεις (...) Οι περισσότερες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν μεταξύ 2005 και 2015 ήταν προσωρινές. 4 στους 5 ωρομίσθιους εργαζόμενους στο εμπόριο στις ΗΠΑ δεν έχουν συγκεκριμένο πρόγραμμα εργασίας από τη μια βδομάδα στην άλλη. Αντίθετα, τα προγράμματά τους συχνά ορίζονται από αλγόριθμους που στοχεύουν στη μεγιστοποίηση των κερδών των επενδυτών, μειώνοντας τα διαλείμματα και τις παύσεις». Αυτή η άθλια «κανονικότητα» δεν αφορά μόνο την εργατική τάξη στην πρώτη καπιταλιστική οικονομία, αλλά παγκόσμια. Και αποκαλύπτει την απόλυτη σήψη ενός απάνθρωπου συστήματος, που δεν χωράει τίποτα άλλο παρά ανατροπή.