Το Καζακστάν είναι η μεγαλύτερη οικονομία της κεντρικής Ασίας, με υψηλούς και σχετικά σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια, που οφείλονται κυρίως στις τεράστιες εξαγωγές ορυκτών καυσίμων. Η χώρα διαθέτει εκατοντάδες πετρελαιοπηγές, κατέχει το 3% των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου, γεγονός που την κατατάσσει στην πρώτη δεκαπεντάδα των χωρών με τα μεγαλύτερα αποθέματα. Τα διαπιστωμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανέρχονται σε 85 τρισ. κυβικά πόδια, ενώ την περασμένη δεκαετία η παραγωγή αυξήθηκε τέσσερις φορές, συνεχίζοντας και σήμερα σε ανοδικούς ρυθμούς. Σ' αυτή τη χώρα, που «κολυμπάει» στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο, μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα επιβίωσης και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντέξει τον υπερδιπλασιασμό της τιμής του υγραερίου, που αποτελεί το βασικό καύσιμο κίνησης στη χώρα. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της λαϊκής δυσαρέσκειας, πυροδοτώντας τις μαζικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών. Αλήθεια, τι έχουν να πουν γι' αυτήν την εξέλιξη όσοι και στη χώρα μας προπαγανδίζουν υπέρ της μετατροπής της σε ενεργειακό κόμβο, με το επιχείρημα ότι αυτό θα βελτιώσει και τη ζωή του λαού; Το παράδειγμα του Καζακστάν επιβεβαιώνει ότι τα κέρδη του κεφαλαίου δεν συναντιούνται πουθενά με τα συμφέροντα, τα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού. Οσα κοιτάσματα κι αν ανακαλυφθούν, όσοι αγωγοί κι αν χαραχτούν, όσα διυλιστήρια κι αν κατασκευαστούν, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα μετράνε κέρδη, την ώρα που ο λαός θα έρχεται ολοένα και περισσότερο αντιμέτωπος με τα ακριβά καύσιμα και την ενεργειακή φτώχεια.