Αντιδράσεις και πολλούς καβγάδες έχει προκαλέσει το προσχέδιο της Κομισιόν που προβλέπει την ένταξη τόσο των πυρηνικών αντιδραστήρων όσο και του φυσικού αερίου στις «αποδεκτές μεταβατικές μορφές για την παραγωγή Ενέργειας», με βάση τους στόχους και τα κριτήρια της «πράσινης» ανάπτυξης που θέτει η ΕΕ. Η Γαλλία βασίζει σε μεγάλο βαθμό την ενεργειακή της επάρκεια στα πυρηνικά εργοστάσια, ενώ η Γερμανία, αξιοποιώντας και τον «Nord Stream», φιλοδοξεί να γίνει ο απόλυτος «παίκτης» στη διανομή φυσικού αερίου προς τα άλλα κράτη της Ευρώπης, αφού διασφαλίσει πρώτα σε φτηνότερες τιμές τις δικές της ενεργειακές ανάγκες. Οσοι πάλι «πέφτουν από τα σύννεφα» με την «ευελιξία» των κριτηρίων στη χάραξη της «πράσινης» στρατηγικής της ΕΕ, ας ανατρέξουν στην πρόσφατη δήλωση του αρμόδιου επίτροπου Φ. Τίμερμανς, ότι «η ταξινομία (σ.σ. ο κατάλογος για το τι θεωρείται "πράσινο") είναι ένα χρηματοοικονομικό εργαλείο για την παροχή διαφάνειας σε επενδυτές», καθώς συνδέεται άμεσα με τη χρηματοδότηση των μονοπωλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης. Τη «μεζούρα» λοιπόν για το τι θεωρείται «φιλοπεριβαλλοντικό» και τι όχι την κρατάει το κεφάλαιο και την καθορίζουν οι κάθε είδους ανταγωνισμοί για τα κέρδη του, που καμία σχέση δεν έχουν με την προστασία του περιβάλλοντος. Αντίθετα, είναι η βασική αιτία για την υποβάθμιση και την καταστροφή του, σε βάρος των λαϊκών αναγκών.