«Ελα μωρέ, ένα συναχάκι είναι... Δεν χρειάζονται μέτρα». Η παραπάνω ατάκα χρεώνεται συνήθως στους κάθε είδους «αρνητές» της πανδημίας, οι οποίοι με κάτι τέτοια «επιχειρήματα» αναδείχθηκαν σε βολικό «αντίπαλο» της κυβέρνησης και αποτελούν πολύτιμο άλλοθι στη διαχείριση της πανδημίας που αναπαράγει τα αδιέξοδα για τον λαό. Τη φράση αυτή μας θύμισαν οι τελευταίες αποφάσεις για μείωση έως και μηδενισμό της καραντίνας όσων νοσούν ήπια, προκειμένου να επιστρέψουν γρήγορα στη δουλειά και να απαλλάξουν κράτος και εργοδοσία από κοστοβόρες απουσίες και άδειες. Τέτοια μέτρα μετατρέπουν σε επίσημη κυβερνητική πολιτική το «έλα μωρέ, ένα συναχάκι είναι μόνο», αποθεώνοντας ταυτόχρονα την ατομική ευθύνη. Κάπως έτσι «συναντιούνται» οι περιθωριακοί «αρνητές» της πανδημίας με τους «αρνητές» της ουσιαστικής προστασίας του λαού, τις κυβερνήσεις δηλαδή στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Από πού αντλούν την ...έμπνευση, που οδηγεί τελικά στη βαρβαρότητα της «ανοσίας της αγέλης», ενώ σήμερα υπάρχουν όλα τα απαραίτητα μέσα και οι γνώσεις για να προστατευθεί ουσιαστικά ο λαός; Από τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, μπροστά στις οποίες θυσιάζεται κάθε ανάγκη των λαϊκών στρωμάτων. Μην απορήσουμε αν σε λίγο δούμε και εκπροσώπους της κυβέρνησης να φωνάζουν ρυθμικά «Δεν είναι όλα κρούσματα!».