Κάθε λέξη που αναφέρεται στην Υγεία επιβεβαιώνει ότι η εκατόμβη νεκρών από την πανδημία, η σμπαραλιασμένη ΠΦΥ που υπονομεύει ακόμα και τον αναγκαίο μαζικό εμβολιασμό του πληθυσμού, τα νοσοκομεία - ρημαδιό δεν είναι αποτέλεσμα της «πρωτοφανούς πίεσης» που ασκείται στο σύστημα Υγείας, αλλά της ίδιας της στρατηγικής που ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις. Και ταυτόχρονα, κάθε μειωμένο κονδύλι που κατευθύνεται στα νοσοκομεία και τις άλλες δομές Υγείας, είναι ουσιαστικά ένα ακόμα «σπρώξιμο πελατείας» προς τον ιδιωτικό τομέα, ένα ακόμα δωράκι για να αναπτύξουν τις μπίζνες τους οι ιδιώτες κλινικάρχες.

Ετσι, την ίδια στιγμή που οι νεκροί από Covid-19 ξεπερνούν τους 19.000, που κάθε εφημερία στα δημόσια νοσοκομεία θυμίζει πολεμικές συνθήκες και δεκάδες διασωληνωμένοι ασθενείς ξεροσταλιάζουν εκτός ΜΕΘ, αγωνιώντας για ένα κρεβάτι που θα αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσής τους, η κυβέρνηση μειώνει και το 2022 την κρατική χρηματοδότηση των δημόσιων νοσοκομείων και της ΠΦΥ, οδηγώντας στην παραπέρα διάλυσή τους και στην ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης.

Συντηρούνται δηλαδή όλοι εκείνοι οι όροι που εν έτει 2021 οδηγούν στη σαπίλα της «προτεραιότητας» του ποιος θα σωθεί μπαίνοντας σε μια ΜΕΘ, του αποκλεισμού ασθενών από το δημόσιο σύστημα Υγείας «μιας νόσου», της αύξησης της νοσηρότητας του πληθυσμού, της καθυστέρησης και αναβολής διαγνωστικών εξετάσεων και άλλων πράξεων κ.ο.κ.

Για το 2022 λοιπόν η κυβέρνηση περικόπτει από τον κρατικό προϋπολογισμό για τα δημόσια νοσοκομεία και την ΠΦΥ συνολικά 279 εκατομμύρια.

Πιο συγκεκριμένα:

-- Τα δημόσια νοσοκομεία θα λάβουν 139 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα το 2022 σε σχέση με το 2021, μια μείωση δηλαδή 9,4% (1.334 εκατ. ευρώ από 1.473 το 2021).

-- Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας θα λάβει 140 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα το 2022 σε σχέση με το 2021, μια μείωση 52,2% (128 εκατ. ευρώ από 268 εκατ. το 2021).

-- Οι παροχές Υγείας μειώνονται κατά 245 εκατ. ευρώ, από 2.019 εκατ. το 2021 σε 1.774 εκατ. το 2022.

-- Το ανώτατο όριο δαπανών του υπουργείου Υγείας είναι μειωμένο κατά 560 εκατ. ευρώ, αφού από 5.217 εκατ. ευρώ το 2021, για το 2022 προβλέπεται ανώτατο όριο 4.657 εκατ.

-- Για την πανδημία προβλέπονται επίσης 208 εκατ. ευρώ λιγότερα.

-- Για τον ΕΟΠΥΥ προβλέπονται επίσης 69 εκατ. ευρώ λιγότερα για το 2022, ενώ είναι αυξημένα τα έσοδα από ασφαλιστικές εισφορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι η «αύξηση» που υπάρχει στη φαρμακευτική δαπάνη του ΕΟΠΥΥ (από 2.555 εκατομμύρια ευρώ στα 2.654 εκατομμύρια), είναι μια αύξηση που αφορά την κάλυψη της δαπάνης συμψηφισμού του Clawback, δηλαδή πρόκειται για ένα ακόμα δωράκι προς τις φαρμακευτικές επιχειρήσεις, ικανοποιώντας τους φαρμακοβιομήχανους.

-- Μειωμένες είναι και οι δαπάνες για τα προνοιακά ιδρύματα: Τα έσοδα του Οργανισμού Προνοιακών Επιδομάτων θα είναι 45 εκατ. ευρώ λιγότερα σε σχέση με το 2021 (από 3.818 εκατ. το 2021, 3.733 εκατ. το 2022).

Σε αντίθεση με τα παραπάνω, θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση φρόντισε εν μέσω πανδημίας να διπλασιάσει τα νοσήλια που προσφέρει το κράτος σε ιδιώτες κλινικάρχες ως «νοίκι» για κλίνες ΜΕΘ, ενώ φρόντισε μέσω των υποχρεωτικών τεστ χωρίς αντίστοιχη πρόσβαση στη δημόσια ΠΦΥ να στείλει νέα σταθερή πελατεία στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.

Και βέβαια, με νούμερα όπως τα παραπάνω «ξεκόβεται» κάθε συζήτηση για επαναλειτουργία των νοσοκομείων, στα οποία μπήκε λουκέτο και έμειναν κλειστά από όλες τις κυβερνήσεις της προηγούμενης δεκαετίας (6 νοσοκομεία στην Αττική και άλλα 2 στη Θεσσαλονίκη), με αποτέλεσμα τις τραγικές εικόνες στα υπόλοιπα υποστελεχωμένα δημόσια νοσοκομεία.

Παρ' όλα αυτά, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν μειώνονται τα κονδύλια για την Υγεία, διότι τα αυξημένα ποσά που είχαν δοθεί αφορούσαν την πανδημία, ενώ, όπως λέει, υπάρχει και το ποσό των 600 εκατ. ευρώ στο υπουργείο Οικονομικών, το οποίο ανάλογα με τις εξελίξεις θα εκταμιευθεί.

Πρόκειται για χοντροκομμένο ψέμα, αφού στηρίζεται στη σαθρή παραδοχή ότι τάχα πριν από την πανδημία ο κρατικός προϋπολογισμός εναρμονιζόταν με τις ανάγκες του λαού σε υπηρεσίες Υγείας και ότι τάχα αυξήθηκε για τις «έκτακτες συνθήκες», κάτι το οποίο δεν είναι αναγκαίο να ισχύσει και τώρα. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Με ή χωρίς πανδημία, ασθενείς δεν μπορούν να ικανοποιήσουν στοιχειωδώς τις ανάγκες τους σε υπηρεσίες πρόληψης, θεραπείας, αποκατάστασης στις δημόσιες μονάδες Υγείας. Αυτό αντανακλούν οι διαχρονικές περικοπές της κρατικής χρηματοδότησης στην Υγεία και εκφράζεται σε μειωμένο υγειονομικό προσωπικό, έλλειψη υποδομών, έλλειψη σε αριθμό ιατρομηχανολογικού εξοπλισμού, συρρίκνωση ή και κατάργηση νοσοκομειακών κλινών, τμημάτων, νοσοκομείων.

Η «ενισχυμένη χρηματοδότηση» την περίοδο της πανδημίας λοιπόν δεν έχει σχέση ούτε με την κάλυψη των αναγκών της πανδημίας, ούτε, πολύ περισσότερο, με την κάλυψη - έστω - ενός μέρους της υποχρηματοδότησης των αναγκών του λαού πριν από την πανδημία για αναβαθμισμένες και σύγχρονες υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας. Συνολικά είναι μειωμένα ποσά που έχουν διαμορφωθεί από όλες τις αστικές κυβερνήσεις στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης απαλλαγής του κράτους από τις δαπάνες για την υγεία του λαού, την αύξηση της ανταποδοτικότητας στην παροχή υπηρεσιών Υγείας, την αύξηση των άμεσων ή έμμεσων πληρωμών (ΕΟΠΥΥ), τη μεγαλύτερη προσαρμογή των δημόσιων μονάδων Υγείας στους κανόνες της επιχειρηματικότητας και της εμπορευματοποίησης των παρεχόμενων εργασιών.

Την ίδια στιγμή, εκτός από τα νούμερα που κατευθύνονται σε «κωδικούς» δαπανών, υπάρχουν και τα ...ποιοτικά στοιχεία που υπηρετούν τη στρατηγική της εμπορευματοποίησης της Υγείας. Για παράδειγμα, μπορεί τα νοσοκομεία να στενάζουν από ελλείψεις λόγω των μειωμένων προϋπολογισμών, να κόβουν ακόμα και από τα κλινοσκεπάσματα για να βγαίνει ο ...μήνας. Ομως, την ίδια στιγμή, τα αυξημένα ποσά για την ψηφιοποίηση των νοσοκομείων έχουν να κάνουν με τη θέσπιση εργαλείων για την αποτελεσματικότερη λειτουργία τους ως επιχειρηματικών μονάδων του Δημοσίου, είτε αυτοτελείς είτε ως ΣΔΙΤ, όπως προβλέπεται με το «νέο ΕΣΥ». Ετσι, από τη μία, τα νοσοκομεία θα αναγκάζονται να «κόβουν από παντού» και, από την άλλη, να αναζητούν «συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα», μετακυλίοντας το κόστος στους ασθενείς - πελάτες, προωθώντας έτσι τη στρατηγική του «νέου ΕΣΥ».

Συνολικά λοιπόν τα στοιχεία δείχνουν τάσεις επιδείνωσης της κατάστασης του δημόσιου συστήματος Υγείας, αφού από πουθενά δεν προκύπτει ενίσχυση με νέες μόνιμες προσλήψεις, κάτι που σημαίνει διαρκείς ανακυκλώσεις του σημερινού εξαντλημένου προσωπικού, με τον θεσμό των «επικουρικών» (συμβάσεις με ημερομηνία λήξης) να αποτελεί πολύτιμο εργαλείο για το διαρκές μπάλωμα κενών και τη δημιουργία νέων.

Πρόκειται για περικοπές που θα προστεθούν στις προηγούμενες. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι ο λαός δεν θα έχει να αντιμετωπίσει απλά «μια από τα ίδια» στο δημόσιο σύστημα Υγείας, αλλά ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση, την ίδια στιγμή που οι ανάγκες του διευρύνονται, ενώ διαρκώς γεννιούνται και νέες δυνατότητες για την ικανοποίησή τους. Ομως αυτές ακριβώς οι δυνατότητες υπονομεύονται από την επιχειρηματική δράση στην Υγεία, που αποτελεί στρατηγική της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων και αποτυπώνεται και στον προϋπολογισμό του 2022. Ετσι, το μόνο που εξασφαλίζεται είναι η ακόμα μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα στις σημερινές δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας και σε αυτό που τελικά απολαμβάνει ο λαός και σε ό,τι αφορά την υγεία και την ίδια του τη ζωή.