-- «Ριζοσπάστης»: Τι έχουν να «κερδίσουν» οι μισθωτές/-οί τεχνικοί αν δυναμώσουν το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών;

-- Δημήτρης Μάρης: Οι εργαζόμενοι/-ες στους κλάδους των Κατασκευών, των Επιστημονικών Υπηρεσιών - Τεχνικών Μελετών γνωρίζουμε με οδυνηρό τρόπο ότι η μετάβαση της οικονομίας σε φάση «ανάκαμψης» δεν μεταφράζεται σε οφέλη για όλους. Με τους μισθούς που μας «αφήνει» η κρίση, καλούμαστε να πληρώσουμε την ακρίβεια που μας «φέρνει» η ανάκαμψη!

Γνωρίζουμε τη 10ωρη μέχρι 12ωρη εργασία με απλήρωτες υπερωρίες που είναι καθεστώς πολύ πριν από τον νόμο Χατζηδάκη, γιατί με το «μπλοκάκι» δεν πληρωθήκαμε ποτέ υπερωρίες στο εργοτάξιο ή στο γραφείο, απολυθήκαμε όταν δεν δεχτήκαμε να δουλεύουμε απλήρωτοι Σαββατοκύριακα, οι εργαζόμενες δεν επέστρεψαν ποτέ στη δουλειά γιατί έμειναν έγκυες. Η μονιμοποίηση της «τηλεργασίας» επεκτείνει τον εργάσιμο χρόνο, δηλαδή τον απλήρωτο χρόνο δουλειάς. Ο νόμος Χατζηδάκη επιχειρεί να επιβάλει τον άμεσο έλεγχο κράτους και εργοδοτών του μητρώου μελών των σωματείων και την «ηλεκτρονική» ψηφοφορία, επεκτείνει τον απεργοκτόνο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ για την προκήρυξη απεργίας.

Απάντηση μπορεί να δώσει μόνο η πραγματική συλλογική αντιπαράθεση με οργανωμένο αγώνα ενάντια στην εργοδοσία που αξιοποιεί το σύνολο των αντεργατικών ρυθμίσεων των κυβερνήσεων ΝΔ - ΚΙΝΑΛ - ΣΥΡΙΖΑ, που υλοποιούν την πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Τσάκισαν τον μέσο μισθό, εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα που με αγώνα κατοχυρώνονταν σε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που κατάργησαν ουσιαστικά το 2012. Σημαντικό βήμα σε αυτόν τον αγώνα είναι σήμερα η πάλη για την υπογραφή νέας Συλλογικής Σύμβασης στον κλάδο, που θα κατοχυρώνει μισθούς, ωράρια συνθήκες εργασίας.

-- «Ρ»: Ομως γιατί ΕΣΑΚ; Ολες οι παρατάξεις δεν μιλούν κατά του νόμου Χατζηδάκη; Ολοι δεν αναφέρονται στην ανάγκη υπογραφής ΣΣΕ στον κλάδο; Μάλιστα, κάποιοι ισχυρίζονται ότι «με την ΕΣΑΚ στο «τιμόνι» θα «κλείσει» το σωματείο...

Ηλ. Τσιμπουκάκης: Σε αυτά απαντά η ίδια η ζωή... Το ΣΜΤ μετράει ήδη πάνω από 20 χρόνια με τις υπόλοιπες δυνάμεις στο «τιμόνι» του ΔΣ. Αλλοτε, ως ενιαία παράταξη, άλλοτε με «αναδιατάξεις» που σχηματίζουν «νέες» πλειοψηφίες και θυμίζουν πολλαπλά «πρόσωπα του Ιανού».

Οι δικές μας δυνάμεις δεν υπάρχουν μόνο στα χαρτιά των ανακοινώσεων του ΣΜΤ, βρίσκονται μπροστά για την οργάνωση του αγώνα στους χώρους δουλειάς. Είναι το σωματείο στον χώρο τους, στην πραγματική ζωή. Στις μάχες στον «ΕΛΛΑΚΤΩΡ», ενάντια στις μαζικές απολύσεις μηχανικών που εξαπολύθηκαν ταυτόχρονα με το σκληρό lockdown. Σε εργοτάξια και έδρα του ομίλου ενάντια στις εκβιαστικές μειώσεις μισθών το καλοκαίρι του 2020. Μαζί με σωματεία και φορείς επιστημόνων για το Ασφαλιστικό, αλλά και αργότερα για την ενίσχυση των επιστημόνων με μπλοκάκι που τέθηκαν σε αργία χωρίς επίδομα στην πανδημία. Μαζί με το Συνδικάτο Οικοδόμων στους απεργιακούς αγώνες για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης στον κλάδο των Κατασκευών.

Πρωταγωνιστήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και επιβάλαμε τη διεξαγωγή ζωντανών Γενικών Συνελεύσεων, του ανώτερου οργάνου που οι αποφάσεις του πρέπει να καθοδηγούν τη δράση κάθε σωματείου. Απαιτήσαμε την εφαρμογή των αποφάσεων των ΓΣ στην πράξη. Τόσο για την οργάνωση των αγώνων στον κλάδο και την αναγκαία συμπόρευση, για παράδειγμα με το Συνδικάτο Οικοδόμων ενάντια στην κοινή εργοδοσία, όσο και για τον ευρύ συντονισμό με τα εκατοντάδες σωματεία και ομοσπονδίες μπροστά στις κεντρικές απεργιακές μάχες του εργατικού κινήματος ενάντια στα αντιασφαλιστικά και αντεργατικά εκτρώματα των ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στη συνέχεια.

Αντί της ανάγκης για ζωντανή λειτουργία και δράση, πάνω από 3,5 χρόνια, είχαμε την «παραλυτική» στάση μιας πλειοψηφίας στο ΔΣ. Μιας πλειοψηφίας παρατάξεων που αρνήθηκε επανειλημμένα να συγκαλέσει Γενικές Συνελεύσεις (5 μόλις στη θητεία) ακόμα και να δημοσιεύσει έγκαιρα τις αποφάσεις των ΓΣ, γιατί στις περισσότερες υπερψηφιζόταν το πλαίσιο της ΕΣΑΚ. Η ίδια δήθεν «αντιγραφειοκρατική» πλειοψηφία έβαζε «ημερομηνία λήξης» της απόφασης της ΓΣ μόνο για λίγες μέρες, ενώ δήλωνε ότι «το αποτέλεσμα μιας Γενικής Συνέλευσης δεν μπορεί να δεσμεύει ένα ΔΣ που έχει προκύψει από ένα συγκριτικά μεγαλύτερο εκλογικό σώμα».

Τώρα προεκλογικά ορισμένοι, όπως η παράταξη «Ριστάρτ» κάνουν προτάσεις για τη λειτουργία του ΔΣ λες και ιδρύθηκαν... χτες. Εμφανίζουν μάλιστα σαν νέα πρόταση την «εμπορική δυσφήμιση» επιχειρήσεων που απολύουν, όταν μετράμε ήδη πλήθος αγωνιστικών πρωτοβουλιών στις οποίες καταγγέλθηκαν δημόσια όμιλοι και μεγάλα τεχνικά γραφεία για καταπάτηση εργατικών δικαιωμάτων.

-- «Ρ»: Ωστόσο, η απερχόμενη «πλειοψηφία» κατηγορεί την ΕΣΑΚ ότι «δεν διαθέτει συνολικό σχεδιασμό για την ανατροπή της επίθεσης»...

Δ. Μ.: Η κριτική αυτή προσπαθεί να κρύψει πως αυτές οι δυνάμεις, της «Αριστερής Πρωτοβουλίας» (ΝΑΡ) και των συνδικαλιστικών «εξαπτέρυγων» του ΣΥΡΙΖΑ («Ριστάρτ», «Συνάρτηση»), διαφωνούν ουσιαστικά με έναν σχεδιασμό στο εργατικό κίνημα που επιμένει:

Στην ανάγκη οι αγώνες να σημαδεύουν τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, το κράτος του και την ΕΕ και όχι να αφήνουν στο κάδρο μόνο τη σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Στην ανάγκη κοινού βηματισμού με τα περισσότερα από 400 Σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα που συντονίζουν την πάλη πανελλαδικά μετά την πλατιά σύσκεψη στο Σπόρτιγκ στην οποία κάλεσαν σωματεία και ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Σ' αυτόν τον δρόμο βαδίζουν ήδη σωματεία με ταξικό προσανατολισμό, που δηλώνουν ότι δεν συμβιβάζονται τα συμφέροντα εργαζομένων και εργοδοτών, που αναμετρώνται στην πράξη με την εργοδοσία και το κράτος της, που δεν περιμένουν να «βρουν το δίκιο τους» από μια «προοδευτική» κυβέρνηση, μπορούν ακόμα και να πετυχαίνουν μικρές προσωρινές κατακτήσεις, όπως απέδειξαν οι εργάτες της COSCO και στην «e-food».

Αντίθετα, οι υπόλοιπες παρατάξεις συγκλίνουν, πέρα από τα διαφορετικά τους συνθήματα, στη γραμμή του άσφαιρου «αντικυβερνητικού μετώπου». Η «Αριστερή Πρωτοβουλία» αναφέρει στα λόγια το κεφάλαιο και την ΕΕ, αλλά μας κατηγορεί ότι δεν θέτουμε άμεσα «αντικυβερνητικά συνθήματα» που να προσανατολίζουν στον στόχο ανατροπής της δεξιάς κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή, απευθύνει κάλεσμα αριστερής συνεργασίας (σε ΛΑΕ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, «Συνάντηση - Αναμέτρηση») στην πραγματικότητα ενάντια στην ΕΣΑΚ.

Δεν προκαλεί καμία έκπληξη αυτή η στάση τους, γιατί αυτές οι παρατάξεις, μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλες σχεδόν τις ΓΣ βρέθηκαν ενωμένοι να ψηφίζουν ενάντια στο πλαίσιο της ΕΣΑΚ.

Αυτές οι δυνάμεις που κατηγορούν την ΕΣΑΚ και το ΠΑΜΕ ότι δήθεν «δεν έχουν σχέδιο» φαίνεται επίσης ότι υποκριτικά συμμετείχαν στην πρωτοβουλία του Σπόρτιγκ που συγκέντρωσε εκατοντάδες εργατικές οργανώσεις.

-- «Ρ»: Πώς απαντάτε στο κάλεσμα για συνεργασία και ενότητα των αριστερών δυνάμεων στον στόχο «ανατροπής της δεξιάς κυβέρνησης»;

Ηλ. Τσ.: Εμείς δεν χωρίζουμε, δεν διασπάμε τους εργαζόμενους με βάση τις προτιμήσεις τους στις βουλευτικές εκλογές. Προσπαθούμε να τους ενώσουμε σε μια πλατιά ταξική ενότητα απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο. Μπαίνουμε μπροστά για την πραγματική οργάνωση της πάλης και όχι για την προκήρυξη απεργιών «στα χαρτιά». Είμαστε πραγματικά δίπλα στον αγώνα των εργαζομένων της COSCO και της «e-food» και όχι μόνο στις ανακοινώσεις μας.

Η ολέθρια αυτή για το κίνημα κατεύθυνση επιμένει να συσκοτίζει τον αντίπαλο και να φωτογραφίζει τη «λύση» στην ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης. Οδηγεί σε αποκλιμάκωση και αναμονή της «λύσης απ' τα πάνω» με μια ψήφο στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Αφήνει ορθάνοιχτο τον δρόμο, για να συνεχίζεται η αντεργατική επίθεση απ' την επόμενη κυβέρνηση, ειδικά εάν είναι «κεντρο-αριστερή». Οδήγησε το κίνημα σε ήττα, αφοπλισμό και μετατροπή του σε τροφοδότη των συστημικών σχεδιασμών για κυβερνητική διαδοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Η πείρα, παλιά και πιο πρόσφατη, απ' τις πλατείες των «αγανακτισμένων» μέχρι τις κινητοποιήσεις στήριξης του δημοψηφίσματος και της «σκληρής διαπραγμάτευσης» του Αλ. Τσίπρα. Προσανατολισμός που έφερε απογοήτευση και έλυσε τα χέρια της «πρώτης φοράς» αριστερής κυβέρνησης να εφαρμόσει το δικό της μνημόνιο.

Η απόσπαση της πάλης κατά ορισμένων μέτρων του νόμου Χατζηδάκη απ' τον συνολικό αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και της ΕΕ συσκοτίζει στην πράξη την ανάγκη οργάνωσης του αγώνα για το σύνολο των αναγκών μας, ενάντια στην αντεργατική πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Βαδίζουμε στις εκλογές με εμπιστοσύνη στο κριτήριο των συναδέλφων μας. Ηρθε η ώρα να γυρίσουμε σελίδα.