Σάββατο 30 Οχτώβρη 2021 - Κυριακή 31 Οχτώβρη 2021
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 25
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΡΩΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΩΝ
Με την πείρα από τον μεγαλειώδη αγώνα, συνεχίζουμε στον δρόμο της πάλης, της ελπίδας, της ανατροπής

Στις 7 Νοέμβρη η εκδήλωση της ΤΟ Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ

Τη Κυριακή 31 Οκτώβρη συμπληρώνονται ακριβώς 10 χρόνια από τη μέρα που ξεκίνησε στον Ασπρόπυργο η ηρωική απεργία των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», η οποία στους 9 μήνες διάρκειάς της άφησε ανεξίτηλο στίγμα στους αγώνες της εργατικής τάξης.

Με αφορμή την επέτειο, η Τομεακή Οργάνωση Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ διοργανώνει εκδήλωση με θέμα «10 χρόνια από την ηρωική απεργία των χαλυβουργών - Συνεχίζουμε αταλάντευτα στον δρόμο της πάλης, της ελπίδας, της ανατροπής» την Κυριακή 7 Νοέμβρη στις 11 π.μ., στον χώρο της Ελαιουργικής στην Ελευσίνα. Χαιρετισμό θα απευθύνει ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» κατά τη διάρκεια της απεργίας, ενώ την κεντρική ομιλία θα κάνει ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΤΟ Βιομηχανίας. Θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα με εργατικά τραγούδια.

Με αφορμή την επέτειο και ενόψει της εκδήλωσης ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με τον Θανάση Κοτρώνη, μέλος του Γραφείου της ΤΟ Βιομηχανίας και στέλεχός της κατά τη διάρκεια της απεργίας, και τον Γιώργο Σιφωνιό.

Ο λαός πληρώνει και την καπιταλιστική ανάπτυξη και την κρίση

-- Σε ποιο έδαφος ξέσπασε ο απεργιακός αγώνας και πώς έγινε κατορθωτό να γίνει υπόθεση των εργατών του εργοστασίου;


MotionTeam

Γιώργος Σιφωνιός: Η εταιρεία «Ελληνική Χαλυβουργία» μέχρι το 2010 σημείωνε πολύ μεγάλα κέρδη, αύξανε κάθε έτος τη παραγωγή, ενώ είχε αναλάβει και την προμήθεια μεγάλων έργων, όπως οι Ολυμπιακοί του 2004, το αεροδρόμιο στα Σπάτα, η Αττική Οδός κ.ά. Αυτά τα κέρδη και η ανάπτυξη που γνώριζε η επιχείρηση είχαν βέβαια το απαιτούμενο τίμημα για τους εργαζομένους της, αφού ήδη στον χώρο του εργοστασίου είχαν χάσει τη ζωή τους πάνω από 15 εργάτες, ενώ δεκάδες άλλοι ήταν στην κυριολεξία σακατεμένοι. Επίσης, η εντατικοποίηση χτυπούσε «κόκκινο», με τον χρόνο εργασίας να κυμαίνεται από 12 έως 16 ώρες τη μέρα και χωρίς να έχουν γίνει προσλήψεις για χρόνια. Με την εκδήλωση πλέον της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ο ιδιοκτήτης, Μάνεσης, για να διασφαλίσει τα κέρδη της επιχείρησης επιδίδει τελεσίγραφο στους εργαζομένους με το οποίο προωθεί την 5ωρη εργασία για 4 μήνες, κάτι που σήμαινε πρακτικά 40% περικοπές στους μισθούς. Ακόμα, ως προϋπόθεση απαιτεί την υπογραφή όλων των εργαζομένων (δηλαδή κατάργηση της ΣΣΕ), διαφορετικά θα προχωρήσει σε 180 απολύσεις. Οι προτάσεις αυτές από τον ιδιοκτήτη, που ήταν και μέλος του ΣΕΒ, ήταν προπομπός γενικότερων επιδιώξεων του κεφαλαίου για να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στον λαό. Να σημειωθεί ότι από τις αρχές Οκτώβρη το ίδιο δίλημμα είχε τεθεί στο εργοστάσιο του Βόλου, όπου με τη βοήθεια του εργοδοτικού σωματείου υιοθετήθηκε η πρόταση της εργοδοσίας. Αντίθετα, το ΔΣ του Σωματείου στον Ασπρόπυργο, όπου οι ταξικές δυνάμεις είχαν την πλειοψηφία, κάλεσε σε Γενική Συνέλευση με τη συμμετοχή 270 εργατών, ψηφίστηκε η απόρριψη των μέτρων και ταυτόχρονα αποφασίστηκε ότι αν η εργοδοσία προχωρήσει σε απολύσεις θα δοθεί άμεσα απεργιακή απάντηση. Ετσι, θυμάμαι σαν τώρα όταν στις 31/10 πάω να αναλάβω βάρδια το μεσημέρι και μαθαίνουμε ότι απολύσανε 18 εργαζόμενους, αμέσως η παραγωγή σταματάει, βγαίνουμε έξω, η απεργία έχει ξεκινήσει.

Την 1η Νοέμβρη οι απολύσεις φτάνουν τις 34, γίνεται πιο καθαρό πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συνέχιση της απεργίας έως την ανάκληση των απολύσεων, ώστε να μην περάσουν τα σχέδια της εργοδοσίας. Ταυτόχρονα τίθεται ο στόχος για την καλύτερη οργάνωση των απεργών. Συλλογικά οι απεργοί συμμετέχουμε σε όλες τις διαδικασίες, στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση: Εγιναν 21 Γενικές Συνελεύσεις, περίπου μία ανά 13 μέρες, συγκροτήθηκε απεργιακή επιτροπή, όπως και επιτροπές αλληλεγγύης, ενημέρωσης, γυναικών των εργαζομένων. Οργανώθηκαν εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς, σε εργοστάσια του κλάδου, πραγματοποιήθηκαν συσκέψεις με σωματεία εργαζομένων στο Μέταλλο. Συμμετείχαμε ακόμα σε κινητοποιήσεις στο Θριάσιο, στην Αθήνα και στα γραφεία της εταιρείας στην Κηφισιά, στις απεργίες που έγιναν στο Θριάσιο, στην Αττική, αλλά και σε όλες τις γενικές απεργίες της περιόδου. Ολα αυτά συνέβαλαν στην καλύτερη οργάνωση, στο δέσιμο μεταξύ μας, στη θαρρετή ανάληψη της ευθύνης για την επιτυχία της απεργίας.

Η συμβολή του ΚΚΕ και η ταξική αλληλεγγύη πολύτιμα εφόδια στις μάχες των εργαζομένων

-- Ποια ήταν η συμβολή του ΚΚΕ στον αγώνα των χαλυβουργών;

Θανάσης Κοτρώνης: Ηταν συνέχεια της σταθερής παρέμβασης του Κόμματος στα εργοστάσια του κλάδου και ευρύτερα στους χώρους δουλειάς τα προηγούμενα χρόνια, όπως και αυτής των ίδιων των κομμουνιστών στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας, όπου οι εργάτες τούς είχαν εμπιστευτεί και τη διοίκηση του Σωματείου τους.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό των χαλυβουργών, στηρίζοντας πολύμορφα τον αγώνα τους, βοηθώντας να τον οργανώσουν πιο σωστά και αποτελεσματικά. Οι Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ οργάνωσαν και στήριξαν τις δεκάδες εκδηλώσεις αλληλεγγύης, η Κοινοβουλευτική Ομάδα έφερε το ζήτημα αρκετές φορές στη Βουλή. Ξεχωριστό ρόλο έπαιξαν ο «Ριζοσπάστης» και ο «902» μέσα από την προβολή του αγώνα, απέναντι στην προσπάθεια σπίλωσης και συκοφάντησής του από τα ΜΜΕ κατά παραγγελία της εργοδοσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπήρξε μέρα που δεν διακινήθηκε ο «Ριζοσπάστης» στην πύλη του εργοστασίου στη διάρκεια της απεργίας. Η πείρα του Κόμματος και η πίστη του στο δίκιο και στη δύναμη των εργατών συνέβαλαν στο να μη σπάσει η απεργία, να μην περάσει το κλίμα ηττοπάθειας που καλλιεργούσαν διάφορες πλευρές.

Το ΚΚΕ συνέβαλε με την προβολή της πολιτικής του στους χαλυβουργούς, στο ίδιο το περιεχόμενο του αγώνα, δίνοντάς του τη δυνατότητα να αγκαλιαστεί από την πλειοψηφία των εργαζομένων. Οπως δήλωναν οι ίδιοι οι απεργοί, δεν πάλεψαν μόνο για τα αιτήματα στον χώρο δουλειάς τους ή να μην απολυθούν οι 120 συνάδελφοί τους. Αναγνώρισαν το πρόβλημα στη σωστή του βάση, ότι δηλαδή δεν είναι ζήτημα πειθούς για να συνετιστεί ο Μάνεσης, που άλλωστε δρούσε ως «λαγός» συνολικά των βιομηχάνων του Μετάλλου, αλλά θα ακολουθούσαν κι άλλα εργοστάσια και κλάδοι, όπως και έγινε. Δεν περιόρισαν τον αγώνα τους μόνο στο δικό τους αφεντικό, αλλά συνολικά ενάντια στην αστική τάξη και τους υπηρέτες της. Το σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», που γεννήθηκε στη φωτιά της απεργίας, αποτυπώνει τον παραπάνω προσανατολισμό.

-- Πολλές φορές αναφέρεται ότι η αλληλεγγύη είναι όπλο των εργαζομένων. Επιβεβαιώνεται από την πείρα της απεργίας των χαλυβουργών;

Γ. Σ.: Το κύμα αλληλεγγύης ήταν πρωτόγνωρο. Από τις πρώτες μέρες θέλαμε να γίνει γνωστός ο αγώνας μας, να αναδειχθεί ότι αφορούσε το σύνολο των λαϊκών οικογενειών. Φτιάξαμε ψήφισμα στήριξης το οποίο, μέσα και από τη δραστήρια δουλειά των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, έφτασε σε εκατοντάδες Ομοσπονδίες και Σωματεία, στους χώρους όπου σπουδάζει η νεολαία αλλά και στο εξωτερικό. Ενδεικτικά, τα ψηφίσματα αλληλεγγύης ξεπέρασαν τις 5.000. Μεγάλης σημασίας ήταν η καθημερινή παρουσία του κόσμου, από εργατικά σωματεία και φορείς μέχρι Αγροτικούς Συλλόγους, οργανώσεις αυτοαπασχολούμενων, Ομάδες Γυναικών, φοιτητικούς συλλόγους, 5μελή και 15μελή μαθητών, αντιπροσωπείες από το εξωτερικό. Καθημερινά έφταναν πούλμαν από διάφορες περιοχές, τα οποία υποδεχόμασταν με χειροκροτήματα. Εγιναν δεκάδες εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην Ελλάδα, στο εξωτερικό, αλλά και έξω από το εργοστάσιο, όπως συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, δραστηριότητες για τα παιδιά. Οσο προχωρούσε η απεργία, αποκτούσε πρώτιστη σημασία η στήριξη με οικονομική και υλική βοήθεια, που ήταν εξίσου μεγάλη. Η Επιτροπή Αλληλεγγύης κατέγραφε τις ανάγκες, κάθε πρόβλημα των απεργών και των οικογενειών τους, διαχειριζόταν τις προσφορές αλληλεγγύης που υπήρχαν, όπως τρόφιμα, αγροτικά προϊόντα, είδη πρώτης ανάγκης, διοργάνωση μαθημάτων για τα παιδιά των απεργών κ.λπ. Η οργάνωση για την έκφραση και τη μαζικότητα της αλληλεγγύης, που συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «Ολη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία», έδωσε κουράγιο στους απεργούς, κράτησε ψηλά την αυτοπεποίθηση, ήταν πολύτιμο εφόδιο ώστε να συνεχίσουν τον αγώνα.

Καμία εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος και στους μηχανισμούς του, να πιστέψει ο λαός στη δύναμή του

-- Οι χαλυβουργοί αντιμετώπισαν δυσθεώρητα εμπόδια στον αγώνα τους, χωρίς να το βάλουν κάτω. Ποια ήταν αυτά;

Θ. Κ.: Η απεργία πολεμήθηκε λυσσαλέα από την εργοδοσία, η οποία, διακρίνοντας την αποφασιστικότητα των χαλυβουργών για συνέχιση της απεργίας, πήρε μια σειρά μέτρα ώστε να τη σπάσει. Προχώρησε σε προσφυγές στα δικαστήρια ώστε να χαρακτηριστεί η απεργία παράνομη, ενώ στη συνέχεια συγκρότησε απεργοσπαστικό μηχανισμό αξιοποιώντας διευθυντικά στελέχη και λίγους εργαζόμενους που έκαναν πίσω. Σε αυτήν της την προσπάθεια είχε άξιους συμπαραστάτες την εκάστοτε κυβέρνηση με όλες τις αποχρώσεις (στη διάρκεια του αγώνα άλλαξαν 3 κυβερνήσεις, ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ), κανάλια και εφημερίδες, που προσπάθησαν να σπείρουν αμφιβολίες σπάζοντας το κύμα αλληλεγγύης, να τρομοκρατήσουν κ.λπ. Από κοντά και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός. Για παράδειγμα, η διοίκηση του Σωματείου της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Βόλο δεν εξέφρασε καν συμπαράσταση, ενώ πρόκρινε να αναλάβει μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής το εργοστάσιο εκεί, αποσυμπιέζοντας τον εργοδότη από την απεργία στον Ασπρόπυργο. Αντίστοιχο παράδειγμα είναι ότι η ηγεσία της ΠΟΕΜ έκανε λόγο πως «η απεργία είναι τυφλή σύγκρουση χωρίς αποτέλεσμα». Στις 21/6/2012, υπό την αιγίδα της κυβέρνησης ΝΔ, έγινε τραμπούκικο χτύπημα στην απεργιακή φρουρά και κατάληψη του εργοστασίου από τα ΜΑΤ.

-- 10 χρόνια μετά, οι χαλυβουργοί είναι νικητές;

Θ. Κ.: Είναι νικητές, και αυτό έχει γραφτεί στη συνείδηση της εργατικής τάξης όλης της χώρας. Το παράδειγμα της ηρωικής τους απεργίας αποδεικνύει πως χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν γίνεται, πως όταν οι εργάτες σηκώσουν ανάστημα μπορούν να νικήσουν «θεούς και δαίμονες». Ο αγώνας τους αποτελεί φάρο ώστε να δυναμώσει η σημερινή πάλη ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα. Οι εξελίξεις καταρρίπτουν τους μύθους ότι τα εργοστάσια τα κλείνουν οι αγώνες των εργαζομένων. Το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους καθορίζει τις επιλογές των καπιταλιστών, αυτό δείχνει και το κλείσιμο άλλων εργοστασίων του κλάδου της Χαλυβουργίας, όπου δεν αναπτύχθηκαν σημαντικοί αγώνες. Αναδεικνύεται η ανάγκη να δυναμώσει η σύγκρουση με το καπιταλιστικό κέρδος, να φωτιστεί ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, ο σοσιαλισμός, ο μόνος που συμφέρει να βαδίσει η εργατική τάξη με τους συμμάχους της κόντρα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Τα παραπάνω φιλοδοξούμε να αναδείξουμε μέσα από την εκδήλωση της ΤΟ Βιομηχανίας στις 7 Νοέμβρη, τιμώντας την ηρωική απεργία και φροντίζοντας να έρθουν σε επαφή με αυτήν και τα συμπεράσματά της οι εργαζόμενοι, και ιδιαίτερα η νέα βάρδια της εργατικής τάξης.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ