Το Μνημείο περιλαμβάνει δύο σχεδόν εγκάρσιους τοίχους, κατασκευασμένους από μπετόν, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει «εσωτερικό» και «εξωτερικό» χώρο: Επιχειρεί με αυτόν τον τρόπο να δηλώσει ότι η συγκεκριμένη μνήμη δεν είναι μόνο υπόθεση των κομμουνιστών, αλλά αφορά και απευθύνεται στον εργαζόμενο, στον νεολαίο που κινείται μέσα στην πόλη και μπορεί να μάθει την Ιστορία και τον ηρωισμό των αγώνων της τάξης του.

Ο μακρύς τοίχος που ανεβαίνει εγκάρσια στον λόφο φέρει τις μαρμάρινες πλάκες με τα 481 ονόματα των εκτελεσμένων - με όψη προς τον χώρο του Μνημείου - ενώ κατά μήκος του τοίχου διαμορφώνεται ένα μονοπάτι με σκληρό δάπεδο και ενδοδαπέδιο φωτισμό, προκειμένου το Μνημείο να είναι επισκέψιμο όλες τις ώρες της μέρας.

Εξέχον στοιχείο του όλου Μνημείου είναι η μορφή του αντάρτη που κυριαρχεί, στερεοτυπική και άμεσα αναγνώσιμη, ώστε να αποτελεί σήμα και να καθορίζει τη φύση του Μνημείου. Συμβολικά το κενό σχηματίζει τη μορφή - επισημαίνοντας την απώλεια - ωστόσο το στιβαρό μεταλλικό στοιχείο που την περιβάλλει, παραμένει στην αναλλοίωτη (ανοξείδωτο) και συμπαγή, στέρεα μνήμη.

Το επιτοίχιο στο βάθος λειτουργεί για τον επισκέπτη ως σημείο εστίασης που του «επιβάλλει» την είσοδο στον διάδρομο, την παραμονή και προσέγγιση. Παράλληλα, λειτουργεί ως ενοποιητικό στοιχείο για το σύνολο της σύνθεσης. Συμβολικά αναφέρεται στην αποκάλυψη και σταθερή - ζωντανή παρουσία - όσων η κυρίαρχη μνήμη - η επίσημη εκδοχή της Ιστορίας υποφωτίζει ή και καταδικάζει στη λήθη.

Η αστραπή κλείνει την όλη σύνθεση δίνοντας ένα θετικό μήνυμα στον θεατή, μετά την περιήγησή του σε έναν χώρο «θλίψης» και περισυλλογής, διόλου πεσιμιστικό και εξόχως δυναμικό: Εχει ως αποτέλεσμα την έκλυση και μετακένωση μεγάλων φορτίων ενέργειας, παρακαταθήκη για το μέλλον.

Ο σχεδιασμός, με την έντονη μη αναμενόμενη «δράση», διασπά την ισορροπημένη αυστηρή διευθέτηση όλων των υπόλοιπων όγκων στον χώρο του Μνημείου, διαμορφώνοντας ένα έντονα δραματικό στοιχείο.