Τα αποκαλυπτήρια θα γίνουν την Κυριακή 17 Οκτώβρη σε εκδήλωση που οργανώνει η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλίας του ΚΚΕ. Θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δημήτρης Κουτσούμπας, και θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα με την Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Μανόλη Ανδρουλιδάκη.

Ο συσχετισμός δυνάμεων στη μεταπολεμική Ελλάδα, παρά τις αρνητικές εξελίξεις από την ήττα του Δεκέμβρη του '44 και τη Συμφωνία της Βάρκιζας, συνέχιζε να γέρνει υπέρ του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Η καταστολή είναι μονόδρομος για την αστική τάξη. Με το Γ' ψήφισμα του 1946 ανοίγει ο δρόμος για να συρθούν σε δίκη, να φυλακιστούν, να εκτελεστούν χιλιάδες κομμουνιστές και ΕΑΜίτες αγωνιστές.

Συγκροτούνται έκτακτα στρατοδικεία που αρχίζουν να δικάζουν αμέσως, με τη δική τους πρακτική: Ενοχος κρίνεται κάθε κατηγορούμενος. Ηδη από τον Σεπτέμβρη του 1946 αρχίζει να δικάζει το Στρατοδικείο Λάρισας και να εκτελεί επιτόπου, στον λόφο του Μεζούρλου. Μέχρι το 1949 τα εκτελεστικά αποσπάσματα πηγαίνουν στο Μεζούρλο σαν σε καθημερινές ασκήσεις, τουφεκίζουν όμως «στόχους» αληθινούς, ζωντανούς, τους μαχητές του ΔΣΕ.

Και στο Μεζούρλο είναι χαραγμένη βαθιά η κόκκινη γραμμή που χωρίζει αυτούς τους ριζικά διαφορετικούς δύο κόσμους: Από τη μία πλευρά είναι η ανιδιοτελής στάση των κομμουνιστών, το ηθικό τους μεγαλείο, η αντοχή και ο ηρωισμός που επέδειξαν στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Και, από την άλλη, οι πιέσεις και η αγριότητα που ασκήθηκαν από την πλευρά του αστικού κράτους ενάντια στο λαϊκό κίνημα, φτάνοντας μέχρι την εκτέλεση εκατοντάδων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών.

Αυτήν τη σύγκρουση των δύο κόσμων την αντιλαμβάνεται ο καθένας ακόμα καλύτερα μέσα από τις ιστορίες επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών που εκτελέστηκαν στον τόπο αυτό και τους οποίους θα τιμήσει το ΚΚΕ στην εκδήλωση της Κυριακής.

Οπως του Τάκη Γαργαλιάνου, προέδρου του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, που αφού πρώτα τον έφεραν από την Ικαρία, όπου ήταν εξόριστος, στο Εκτακτο Στρατοδικείο Λάρισας και τον περάσαν από εικονική δίκη, τον Απρίλη του 1949 αντιμετώπισε όρθιος και περήφανος το εκτελεστικό απόσπασμα στα 37 του χρόνια. Η όπως του Γιώργου Παπαδημητρίου - «Βύρωνα», 27 ετών, Διοικητή Τάγματος του Δημοκρατικού Στρατού, από τη Ρέτσανη, ο οποίος καταδικάστηκε 31 φορές σε θάνατο τον Σεπτέμβρη του '49.

Στην ίδια δίκη μαζί με τον «Βύρωνα» κατηγορούμενος ήταν και ο Νίκος Μπάλαλας - «Μπαντέκος», 33 ετών, από την Τσαριτσάνη. Ο «Μπαντέκος» συμμετείχε ενεργά στην ΕΑΜική Αντίσταση και αργότερα στον ΔΣΕ, φτάνοντας να γίνει Συνταγματάρχης, Διοικητής της 192 Ταξιαρχίας που ανήκε στην 1η Μεραρχία του ΔΣΕ. Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου 1949, κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης, αιχμαλωτίστηκε μαζί με τη γυναίκα του και άλλους μαχητές. Οταν διαπιστώθηκε ποιος ήταν, τους κατέβασαν με ισχυρή συνοδεία στην Καστοριά. Δεδομένης της φήμης που είχε για τις ικανότητές του και για να μην υπάρξει πιθανότητα να τους ξεφύγει, τον μετέφεραν μαζί με την Ευτυχία και άλλους με αεροπλάνο στη Λάρισα. Σε λίγες μέρες έγινε η δίκη τους στο Στρατοδικείο της Λάρισας. Εκεί ο Νίκος Μπαλάλας υπερασπίστηκε τον αγώνα του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, συνολικά το ΚΚΕ. Λίγο πριν απαγγελθούν οι ποινές και ενώ είχε απαγορευτεί στους συγγενείς των κατηγορουμένων να τους πλησιάσουν και να τους μιλήσουν ίσως για τελευταία φορά, ο πρόεδρος του Στρατοδικείου πρότεινε στην Ευτυχία να αποκηρύξει τον άνδρα της ώστε να «γλιτώσει», δεδομένου ότι ήταν έγκυος τριών μηνών. Η Ευτυχία αρνήθηκε.

Ο «Μπαντέκος» καταδικάστηκε 17 φορές σε θάνατο και εκτελέστηκε μαζί με τους συντρόφους του λίγες μέρες μετά τη σύλληψη και καταδίκη τους, στις 12 Αυγούστου 1949. Με τη θαρραλέα στάση τους, ακόμα και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, έδειξαν την υπεροχή, το μεγαλείο του αγώνα για τα ανώτερα ιδανικά.

Ο «Μπαντέκος» βρήκε το θάρρος μέχρι και να κάνει χιούμορ με τους συναγωνιστές του. Απευθυνόμενος στον μελλοθάνατο Γιώργο Παπαδημητρίου - «Βύρωνα», είπε: «Ε ρε Βύρων, μ' έφαγες. Ταγματάρχης εσύ, καταδικάστηκες 31 φορές σε θάνατο. Ταξίαρχος εγώ, μόνο 17 φορές». Η παροιμιώδης ψυχραιμία του δεν τον εγκατέλειψε ούτε την τελευταία στιγμή: Οταν δόθηκε το παράγγελμα «πυρ» στο εκτελεστικό απόσπασμα, υπήρξαν κάποια δευτερόλεπτα δισταγμού από την πλευρά των στρατιωτών. Ο «Μπαντέκος» τούς «παρότρυνε»: «Βαράτε βρε, μη φοβάστε». Η Ευτυχία και ο Νίκος έπεσαν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, ζητωκραυγάζοντας μαζί με τους υπόλοιπους 15 συντρόφους τους για το Κόμμα, τον ΔΣΕ και τον ελληνικό λαό...