Μια επιχείρηση δηλαδή για να μείνουν οι προσδοκίες της νεολαίας στον πάτο, να συμβιβαστεί με τα πετσοκομμένα δικαιώματα, με τη δουλειά δίχως ωράριο για μισθούς ψίχουλα και με τη συνδικαλιστική δράση στο απόσπασμα, αλλά να λέει και «ευχαριστώ» που τα αφεντικά της επιδοτούνται με χιλιάδες ευρώ για να μειώνουν το «κόστος απασχόλησης» ή για μερικά data στο κινητό.

Να συμφιλιώνονται οι νέοι εργαζόμενοι με τον εργασιακό και ασφαλιστικό μεσαίωνα, τη δουλειά όπως, όποτε, από όπου και για όσο θέλει ο εργοδότης, ακόμα και από τα 16 χρόνια, αλλά να τα ανέχονται, αφού καταφέρνουν να πάρουν ένα «πρώτο ένσημο». Να υπομένουν την υποβάθμιση των μορφωτικών δικαιωμάτων, τα σχολεία - ρημαδιό, να πετιούνται έξω από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση και να ασκούνται στο κυνήγι «δεξιοτήτων».

Αυτή η επιχείρηση ενσωμάτωσης στα «ελάχιστα» παρουσιάζεται ως «εργαλείο» προσέγγισης της νέας γενιάς, ως μέσο αποκατάστασης της «εμπιστοσύνης» της προς το κράτος και το αστικό πολιτικό σύστημα.

Είναι η άλλη όψη της σφοδρής επίθεσης στα δικαιώματά της, επομένως πρέπει να είναι καθαρό: Οταν τα παπαγαλάκια του συστήματος μιλούν για την «αδικημένη γενιά της κρίσης και της πανδημίας που πρέπει να πάρει προτεραιότητα», δεν εννοούν την εξασφάλιση σύγχρονων δικαιωμάτων στη νεολαία για να ζει αξιοπρεπώς, για να μπορεί να σπουδάζει απρόσκοπτα, να εργάζεται και να αμείβεται σύμφωνα με τις ανάγκες της και τις δυνατότητες της εποχής.

Την αγωνία τους εκφράζουν για το πώς θα κρατήσουν τους νέους ανθρώπους αλυσοδεμένους. Πώς δεν θα βρει ριζοσπαστική διέξοδο η νεανική ανησυχία, η όποια αντίθεση εκφράζεται στο σύστημα και στο κράτος, που οξύνεται σε ένα βαθμό μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού, την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, το άνοιγμα των σχολείων με ακόμα χειρότερους όρους, συνολικά με τα βάσανα των λαϊκών οικογενειών, τα οποία μεγεθύνονται από την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις.

Η νεολαία, που έχει την «τιμητική» της αυτές τις μέρες από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα, έχει κάθε λόγο να είναι δύσπιστη, να προβληματίζεται, να αναζητεί διέξοδο. Να «τολμά» και να «προχωρά», όπως λέει και το σύνθημα του 47ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Οι εικόνες από τη μαζικότητα των εκδηλώσεων του φετινού Φεστιβάλ σε όλη τη χώρα, με πρωτόγνωρη συμμετοχή σε μια σειρά πόλεις, δείχνουν τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να δοθεί μαχητική απάντηση από τη νέα γενιά στα μοιρολατρικά κηρύγματα, στο «τίποτα δεν αλλάζει», στο «βολέψου μόνος σου».

Αυτή η μαζική συμμετοχή, οι χιλιάδες νέοι και νέες που έρχονται σε επαφή για πρώτη φορά με την πρωτοπόρα νεολαία του ΚΚΕ, με τις θέσεις του Κόμματος και την πολιτική του πρόταση, μπορούν να τροφοδοτήσουν την οργάνωση της πάλης, την ανάπτυξη των αγώνων με επιθετικές διεκδικήσεις για μόρφωση, δουλειά, ζωή με σύγχρονα δικαιώματα, για να ξεμπερδεύουν με το γερασμένο «χθες».

Η επαφή με το ΚΚΕ, η οργανωμένη συμμετοχή στον αγώνα είναι ο δρόμος για να αντιμετωπιστεί η προσπάθεια εκτόνωσης της νεανικής δυσαρέσκειας στα σενάρια κυβερνητικής εναλλαγής, στη «συναίνεση» πάνω στην κοινή στρατηγική των αστικών κομμάτων, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή αποτυπώθηκε από τις πρόσφατες εξελίξεις με τον ανασχηματισμό.

Η νέα γενιά έχει λοιπόν κάθε συμφέρον να «τολμήσει», να μπει ορμητικά στην πάλη. Να αφήσει πίσω όσους την καλούν να στριμώξει τα όνειρα και τις προσδοκίες της στον στενό κορσέ της καπιταλιστικής ανάπτυξης, και να αναμένει τους «δείκτες» της κερδοφορίας, μήπως πάρει κανένα ψίχουλο.

Οσο οι αστικές κυβερνήσεις και κόμματα την καλούν να θυσιάσει το σήμερα και το αύριό της για να έρθουν καλύτερες μέρες για τους επιχειρηματικούς ομίλους, η νέα γενιά έχει κάθε λόγο να αμφισβητεί, να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Οσο την καλούν να βάλει το παρόν και το μέλλον της κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης και της στρατηγικής της για «γεωπολιτική αναβάθμιση», να δίνει τη μάχη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εμπλοκή, στη μετατροπή της χώρας σε απέραντο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο.

«Τόλμη» σήμερα δεν είναι ο συμβιβασμός με τα ελάχιστα, σε μια εποχή που ο πλούτος που παράγεται είναι τεράστιος. «Τόλμη» δεν είναι η αναδίπλωση, η ατομική στάση απέναντι στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία.

Πραγματική τόλμη είναι η επιλογή του δρόμου της αμφισβήτησης αυτού του σάπιου συστήματος, της οργάνωσης μέσα από το σωματείο, τον φοιτητικό σύλλογο, τη μαθητική κοινότητα και την επιτροπή αγώνα.

Τόλμη είναι η συμπόρευση με το Κόμμα της εργατικής τάξης, για να γίνει πράξη ό,τι πιο ριζοσπαστικό και προοδευτικό έχει γεννήσει η ανθρώπινη σκέψη: Να πάρει ο εργαζόμενος λαός αυτό που του ανήκει, τον πλούτο που παράγει. Να οργανώσει την οικονομία και την κοινωνία έτσι που να ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες του. Την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, τον σοσιαλισμό!

Οι μέρες που απομένουν μέχρι την κορύφωση του Φεστιβάλ στην Αθήνα, παίρνοντας τη σκυτάλη από την κοσμοσυρροή στις εκδηλώσεις της Θεσσαλονίκης, είναι μέρες ακόμα πιο πλατιάς διακίνησης του καλέσματος μαζικής συμμετοχής. Για να μετατραπεί το τριήμερο στο Πάρκο Τρίτση και φυσικά η μεγάλη συγκέντρωση του Σαββάτου 25/9 σε μία ακόμα ογκώδη διαδήλωση, που θα δώσει τη θέση της στις μεγάλες μάχες του επόμενου διαστήματος.

Ολοι στο Φεστιβάλ!