Τις εκδηλώσεις άνοιξε με χαιρετισμό ο Μιχάλης Νταβλούρος, μέλος του Γραφείου Περιοχής Δυτικής Ελλάδας της ΚΝΕ και Γραμματέας του ΤΣ Αιτωλοακαρνανίας, ενώ πολλοί περιηγήθηκαν στην έκθεση με τίτλο «Αντεπίθεση για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, τον σοσιαλισμό» και την έκθεση βιβλίου. Στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα, η Ρίτα Αντωνοπούλου μάγεψε το κοινό με την ερμηνεία της και το γνήσιο λαϊκό γλέντι που ακολούθησε είχε την υπογραφή του Βαγγέλη Κορακάκη.

Στην ομιλία της η Ελένη Μπέλλου μεταξύ άλλων τόνισε:

«Η αλήθεια του ΚΚΕ είναι η αλήθεια του εργατικού - λαϊκού συμφέροντος, της εργατικής - λαϊκής ανάγκης, γι' αυτό πολεμιέται από την καπιταλιστική εξουσία, όχι μόνο με τη φωνή της κάθε κυβέρνησης, αλλά και με τη φωνή της δήθεν αντιπολίτευσης, που έχει και διαφορετικά χρώματα, πιο δεξιά - πιο ακραία εθνικιστικά ή και φασιστικά, αλλά και πιο συγκαλυμμένα ως προς τη στήριξη του συστήματος, με "αριστερά", "δημοκρατικά", δήθεν "εναλλακτικά φιλολαϊκά" συνθήματα, "πράσινα", ακόμα κι ως νέα κομμουνιστικά.

Δεν το λέμε αυτό γιατί διαπνεόμαστε από κομματικό εγωισμό, που μας κάνει τυφλούς ν' αναγνωρίσουμε την ύπαρξη τίμιων αγωνιστών που δεν είναι ενταγμένοι ή δεν αγωνίζονται ακόμα μαζί με το ΚΚΕ.

Το λέμε γιατί το ΚΚΕ συλλογικά είχε την τόλμη και τη δύναμη να μελετήσει την Ιστορία του, την ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, αλλά και την Ιστορία της πάλης ανάμεσα στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και στο σοσιαλιστικό κατά τον 20ό αιώνα, και με βάση τα συμπεράσματα να χαράξει νέα επαναστατική γραμμή πάλης ενάντια στον καπιταλισμό. Το ΚΚΕ πάλεψε και παλεύει για να ανασυγκροτηθεί ο καθημερινός αγώνας, βελτιώνοντας και αλλάζοντας τον συσχετισμό σε διοικήσεις εργατικών σωματείων, αγροτικών συλλόγων, φορέων των αυτοαπασχολουμένων της πόλης, αποσπώντας μαζικές οργανώσεις από την αγκαλιά των καπιταλιστών, των ενώσεών τους, από τον κρατικό μηχανισμό».

«Καλούμε κάθε προβληματιζόμενο νέο και νέα, καθένα και καθεμιά που νιώθει ριζοσπάστης, αριστερός, πολύ περισσότερο κομμουνιστής, να μην παρασύρεται από τα πλάνα συνθήματα της σοσιαλδημοκρατίας, να μην ξεχνά τα έργα, τις πράξεις όλων αυτών των δήθεν αριστερών - δημοκρατών.

Βγαίνει η σοσιαλδημοκρατία - και εννοούμε τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ - και κάνει κριτική στην κυβέρνηση για το απαξιωμένο δημόσιο ΕΣΥ, για την έλλειψη κρατικών υπηρεσιών δασικής προστασίας και πυρασφάλειας, για την έλλειψη κρατικών παιδικών σταθμών, ακόμα και για σημεία του πρόσφατου εργατικού νόμου - κακουργήματος, παρόλο που βασικά άρθρα του τα ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ.

Κάνουν πολλή φασαρία ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ για τους νόμους περιστολής εργατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά πατάνε στη λήθη, αφού ως κυβερνήσεις τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν, όπως όλες οι γαλαζοπράσινες και πρασινο-ροζ κυβερνήσεις σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία.

Ηταν η ενιαία πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της λογικής του "κόστους - οφέλους" με καπιταλιστικό κριτήριο και όχι με κριτήριο την ωφελιμότητα έργων και δαπανών για την ικανοποίηση της γενικής, κοινωνικής ανάγκης σε πρόληψη - αποκατάσταση υγείας, σε Πρόνοια, σε Εκπαίδευση, σε αντιπυρική, αντιπλημμυρική, αντισεισμική προστασία και τόσα άλλα.

Ποιος θα λύσει αυτές τις αντιφάσεις; Ενα κόμμα, παλιό ή καινούργιο, που συμφωνεί με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, που θεωρεί τις ΗΠΑ ως προνομιακούς συμμάχους;

Κι όμως, σ' αυτήν την απάτη και ψευδαίσθηση έπεσαν αγωνιστές, αριστεροί, που προηγούμενα συμπορεύτηκαν με το ΚΚΕ, παρασύρθηκαν στις υποσχέσεις της "αριστερής κυβερνητικής αλλαγής" το 2012, το 2015. Κι έτσι, άθελά τους εμπόδισαν τη ριζοσπαστικοποίηση, περιόρισαν τη δύναμη αντεπίθεσης με πρωτοπορία το ΚΚΕ, κι αυτό είχε την αρνητική του αντανάκλαση στο κίνημα.

Το λάθος δεν πρέπει να επαναληφθεί.

Μόνο όταν οι λαοί διδάσκονται και από τις λαθεμένες πολιτικές επιλογές τους, από τους αγώνες τους, μπορούν να έχουν νέους αποτελεσματικούς αγώνες.

Η Ιστορία διδάσκει: Ο παρισινός λαός τόλμησε τη δική του εξέγερση απέναντι στην αστική τάξη, έκανε την πρώτη εργατική επανάσταση και έφερε για 72 μέρες τη δική του εξουσία, την Παρισινή Κομμούνα πριν από 150 χρόνια.

Το ότι αυτή η εξέγερση πνίγηκε στην τρομοκρατία και στο αίμα για να επανέλθει η αστική εκμεταλλευτική εξουσία στο Παρίσι, ήταν μια ήττα, αλλά δεν ήταν ένα πισωγύρισμα στη γενική εξέλιξη της επαναστατικής ταξικής πάλης. Δεν ήρθαν οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης στη Γαλλία γιατί οι καπιταλιστές εκεί ήταν πιο φιλεύσπλαχνοι.

Τα διδάγματα της Κομμούνας με πρωτεργάτη τον Λένιν ισχυροποίησαν το κομμουνιστικό κίνημα στη Ρωσία, που πήρε στη συνέχεια τη σκυτάλη.

Δυστυχώς δεν μπόρεσαν έγκαιρα να αφομοιωθούν στο κομμουνιστικό κίνημα της Γερμανίας, παρά την παρακαταθήκη που άφησαν οι Μαρξ και Ενγκελς για τα διδάγματα της Κομμούνας.

(...) Οι ταλαντεύσεις για την "αριστερή, σοσιαλδημοκρατική ενότητα" στοίχισαν την έγκαιρη, καθολική οργάνωση της επανάστασης στη Γερμανία, ενώ ο λαός έβγαινε εξοπλισμένος από τον πόλεμο και ήταν εξεγερμένος. Ομως η ήττα του δεν δικαιώνει τον καπιταλισμό. Δικαιώνει την ανάγκη διαρκούς πάλης με τον οπορτουνισμό, με τη σοσιαλδημοκρατία.

Το μέλλον ανήκει στον σοσιαλισμό, δηλαδή το μέλλον για τους νέους, για τους πολλούς, όλους όσοι εργάζονται για να ζήσουν, μπορεί να είναι εργασία χωρίς εκμετάλλευση, μπορεί η εργασία να γίνεται με συλλογικότητα αλλά και με ευχαρίστηση, με δικαιώματα, με την ικανοποίηση της ατομικής προσφοράς, της ευθύνης στη δημιουργία όλων όσα χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος για να μαθαίνει συνεχώς, να προστατεύεται από τα φυσικά φαινόμενα, να έχει γεράματα με αξιοπρέπεια και κοινωνική φροντίδα, να ζει πολιτισμένα με όλη τη σημασία της λέξης».

Παράλληλα σε άλλο σημείο τόνισε: «Εχει πολύ μεγάλη σημασία να ζεις, να τολμάς με γνώση - με συνειδητή δράση, ώστε να επιταχύνεται η κοινωνική κίνηση για το σοσιαλιστικό μέλλον.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη ιστορική φάση, καμπή που η προς τα πάνω στροφή της απαιτεί γνώση - συνείδηση για τις αιτίες της αντεπαναστατικής νίκης στο πρώτο μεγάλο εγχείρημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ενωση, σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας, ακόμα και μόλις έξω από το στόμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, στην Κούβα.

Το Κόμμα μας, στηριγμένο στη θεωρητική βάση και τη μεθοδολογία του επιστημονικού σοσιαλισμού - κομμουνισμού, εξήγησε τις αιτίες της αντεπανάστασης και διαμόρφωσε το σχετικό Ντοκουμέντο του 18ου Συνεδρίου, το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ. Τα συμπεράσματα μπορούν εκ νέου να γονιμοποιήσουν και να αναζωογονήσουν την επαναστατική ταξική πάλη της εργατικής τάξης.

Καλούμε τους νέους και τις νέες, φυσικά όλους ανεξαρτήτως ηλικίας, αναφέρομαι όμως στους νέους γιατί είναι Φεστιβάλ της ΚΝΕ, γιατί η αναπλήρωση, η ανανέωση και διεύρυνση των γραμμών του Κόμματος στηρίζεται στους νέους και στις νέες. Να προμηθευτείτε το ιστορικό, ιδεολογικό - πολιτικό, λογοτεχνικό μας βιβλίο που θα σας δώσει γνώση της κοινωνικής εξέλιξης, κριτήρια για να κατανοείτε σε βάθος και στην αλληλοσύνδεσή τους τα καθημερινά γεγονότα, τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά φαινόμενα, να παίρνετε θέση από ταξική σκοπιά, δηλαδή ν' αποκτήσετε την πνευματική δύναμη και ικανότητα για να υπερβείτε την ιδεολογική και πολιτική χειραγώγηση που ασκεί η αστική εξουσία».

«Ούτε για τον καπιταλισμό ήταν μια ευθύγραμμα ανοδική πορεία η πάλη της αστικής τάξης για γενικευμένη οικονομική της κυριαρχία και πολιτική εξουσία έναντι της φεουδαρχίας. Είχε πισωγυρίσματα, νίκες και ήττες, διαδικασία που κράτησε πολύ περισσότερο από έναν αιώνα, παρόλο που δεν στόχευε στην οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου, παρά μόνο να διαμορφώσει το δίκαιο, το κράτος συνολικά, σύμφωνα με τις δυνατότητες τότε της καπιταλιστικής βιομηχανικής παραγωγής.

Ο καπιταλισμός που διεύρυνε τον συνεργατισμό, έθρεψε και τον νεκροθάφτη του. Δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τη μεγάλη κοινωνική παραγωγή, τις πιο νέες πλέον επιστημονικές και τεχνολογικές επαναστάσεις προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας, γιατί βάθρο του έχει τον ανταγωνισμό, το ατομικό κέρδος.

Δείτε τον πόλεμο των 5G, των εμβολίων και των φαρμάκων, τον πόλεμο των ρύπων, τον πόλεμο των μετοχών, των χρηματιστηριακών παραγώγων, των κρατικών ομολόγων και δανείων, ακόμα και τον πόλεμο μεταξύ κρατών για τα νερά ποταμών και λιμνών, για τον υποθαλάσσιο πλούτο.

Ολα αυτά είναι εκδηλώσεις ενός σάπιου και από πολύ καιρό αντιδραστικού κοινωνικού - οικονομικού συστήματος.

Είναι ψέμα ότι υπήρχε στενότητα πόρων για να υπάρξουν τεχνικά μέσα και κρατικές υπηρεσίες, με κατάλληλο επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό για την προφύλαξη, την πρόβλεψη από εκτεταμένες πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς και άλλα φυσικά φαινόμενα.

Ολες αυτές οι καταστροφές δεν θα στοιχίσουν μόνο το εισόδημα του αγρότη, αλλά και τη λαϊκή κατανάλωση. Αγρότες, εργατοϋπάλληλοι και μικροί επαγγελματίες ζούμε ένα νέο κύμα ακρίβειας που ροκανίζει το εισόδημά μας, το επίπεδο ζωής μας, προκειμένου να βγει η χασούρα στα κέρδη των μονοπωλίων από την κρίση που τα ίδια προκαλούν.

Ποιος ευθύνεται για την άθλια κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων, την υποστελέχωση σε ανθρώπινο δυναμικό, σε κλίνες, μέσα κ.λπ.; Εσείς στο Αγρίνιο έχετε τη δική σας τραγική εμπειρία απαξίωσης της νοσοκομειακής μονάδας που και πρόσφατα επισκέφτηκε αντιπροσωπεία του Κόμματος.

Τα κόμματα, πράσινα, γαλάζια ή ροζ, που είναι με την ΕΕ, έχουν ευθύνη γι' αυτή την πολιτική, όχι μόνο περικοπών από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, αλλά και ενίσχυσης του κεφαλαίου στον ιδιωτικό τομέα της Υγείας, που εκφράζει τις ανάγκες των μονοπωλίων σ' όλη την επικράτεια της ΕΕ (...)

Είναι καιρός να θυμηθούμε ότι έγιναν πολλοί, σκληροί, αιματηροί αγώνες για το 10ωρο, 8ωρο, την υπερωρία, την κυριακάτικη αργία, την Ασφάλιση κ.ά. Δεν χαρίστηκαν, κατακτήθηκαν, αλλά και καμιά κατάκτηση στον καπιταλισμό δεν είναι μόνιμη.

Γι' αυτό και κανένας αγώνας στον καπιταλισμό, καμιά διεκδίκηση δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν δεν μπαίνει στην κοίτη του αγώνα για την ανατροπή του», επισήμανε και κατέληξε:

«Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε πιο βαθιά ότι καμιά εργατική - λαϊκή κατάκτηση, κανένα δικαίωμα της νεολαίας δεν έρχεται γιατί από μόνο του απορρέει ως φυσικό επακόλουθο από ένα νομικό πλαίσιο περισσότερο ή λιγότερο ευνοϊκό για τους εργάτες - τις λαϊκές δυνάμεις, τους μαθητές και σπουδαστές, τις γυναίκες.

Γι' αυτό και καμιά εργατική - λαϊκή ελευθερία ή δικαίωμα δεν έχει σταθερότητα στον καπιταλισμό. Αν ψάξετε την ιστορία του εργατικού κινήματος, θα δείτε πόσες φορές κατακτήθηκε και ανατράπηκε το 10ωρο ή το 8ωρο, ένα συγκεκριμένο επίπεδο μισθών, συνδικαλιστικά δικαιώματα, κυρίως σε περιόδους βαθιών κρίσεων, πολέμων κ.λπ.

Καμιά ελευθερία, κανένα δικαίωμα δεν έχει πραγματικό περιεχόμενο, αν δεν πατά πάνω σε οικονομικές - κοινωνικές - πολιτικές προϋποθέσεις.

Κι αυτό είναι που συμπυκνώνει το σύνθημα του φετινού Φεστιβάλ. Οχι μόνο "να ζεις, να τολμάς, να προχωράς", αλλά για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, τον Σοσιαλισμό.

Γι' αυτή την κοινωνία αξίζει όχι μόνο να οραματιστείτε, αλλά και να αγωνιστείτε».