Οι άλλες τρεις εναλλακτικές που ανέφερε, είναι η γνωστή από την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση «δημοσιονομική προσαρμογή», το τύπωμα νέου χρήματος και η «αναδιάρθρωση ή παύση εξυπηρέτησης», η οποία επίσης δοκιμάστηκε από αστικές κυβερνήσεις στην προηγούμενη κρίση, με τον λαό να πληρώνει κι εδώ τα σπασμένα, όπως στην Ελλάδα με το PSI. Μονά - ζυγά για το κεφάλαιο, λοιπόν, και ο λογαριασμός στον λαό. Που σημαίνει ότι καμιά μορφή και κανένα μείγμα διαχείρισης, σε ανάπτυξη και κρίση, δεν μπορεί να τον σώσει από τα αδιέξοδα που το ίδιο το σύστημα προκαλεί. Και πως «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», αναζητώντας διέξοδο στον οργανωμένο ταξικό αγώνα κι όχι στα αδιέξοδα που αναπαράγει η κυβερνητική εναλλαγή.