Στη χώρα της Φρουτοπίας ήταν κάποτε ένας στρατηγός με 45 παλικάρια, όχι από την Τροπολιτσά, που κάποτε κατέβηκε απ' το κότερο, μπήκε σ' ένα κανάλι και δε βγήκε ποτέ. Στη χώρα της Φρουτοπίας ήταν κι ένας πρίγκιπας, γιος κι εγγονός του μεγάλου Πατισάχ, που έπαιζε με τη μαμά του σε κάτι μηχανάκια εξουσίας ξενόφερτα, αλλά στη δικιά τους γλώσσα.

Ωσπου μια μέρα, όταν ωρίμασαν οι συνθήκες αποσύνθεσης του ντόπιου πληθυσμού στη Φρουτοπία, εμφανίστηκαν οι άγγελοι της κάθαρσης με συνείδηση υποθηκοφύλακα, τόλμη μεγάλου καζινοπαίχτη και κίνητρα τηλεοπτικού καμικάζι. Εφόρμησαν απ' τους αιθέρες σαν τα μπόινγκ του Μπιν Λάντεν. Κι η Φρουτοπία συνταράχτηκε. Στον εθνικό συναγερμό ανταποκρίθηκαν αμέσως ως εθελοντές πρώτης γραμμής οι «κουλοχέρηδες». Μετά τους αγγέλους της κάθαρσης και τον πικραμένο στρατηγό, εμφανίστηκε η υπέρμαχος Αγγελική στο βάθος του τούνελ και το μυαλό των πολιτών ασκήθηκε στις συνωμοτικές κράμπες. Την ανησυχία των παραλυτικών δεν έσωσαν ούτε τα βέλγικα κοτόπουλα, ούτε τα πορνό του επαρχιακού νεκροτομείου. Αλλωστε το σύστημα της Φρουτοπίας είχε προαποφασίσει πως τα μόνα που αξίζει να μείνουν κρατικά είναι τα κατά τόπους νεκροτομεία...

Στη Φρουτοπία, σύντροφοι, το γκρίζο συνήθως ανεβάζει το χρηματιστήριο, κατεβάζει την τιμή της νοημοσύνης και σκεπάζει την τραγωδία των Ιμίων με ταφόπλακες του νου που γράφουν «ενθάδε φύεται ο επόμενος Τσάκας». Η υποψία ότι η Φρουτοπία είναι μια απέραντη χωματερή ελέγχεται ως ανακριβής κι όποιος πιστεύει το αντίθετο, ας απευθυνθεί στους Ηρακλείς. Κάπου ανάμεσα στους διδύμους πύργους Μάκη και Σπύρο εντοπίζεται και το πολιτικό μας grοund zero.