Από το βήμα της εκδήλωσης οι ομιλητές χαιρέτισαν τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις μαθητών, γονιών, εκπαιδευτικών ενάντια στο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση κατακαλόκαιρο με τα σχολεία κλειστά, τονίζοντας πως τα μέτρα που περιέχει θα μείνουν στα χαρτιά.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ενός λεπτού σιγή και κατάθεση στεφάνων από την Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, την ΟΓΕ, ομοσπονδίες, συνδικάτα.

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ στεφάνι κατέθεσε ο Μανώλης Ραπανακης. Εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ ο Ιάσονας Φανός.

«Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, 41 χρόνια μετά, γιατί η Σωτηρία δεν ήταν περαστική από αυτόν τον κόσμο. Με την αφοβία και την αποφασιστικότητά της θα είναι παράδειγμα για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας.

Σαράντα ένα χρόνια μετά και οι όροι ζωής, δουλειάς και σπουδών χειροτερεύουν. Ακόμα και μέσα στην πανδημία, με τις σχολές ένα χρόνο κλειστές και τους εργαζόμενους να βιώνουν με τραγικό τρόπο τις συνέπειες, η κυβέρνηση προχώρησε το νομοθετικό της έργο, διατηρώντας στο ακέραιο όλο το νομοθετικό πλαίσιο που παρέλαβε από τον ΣΥΡΙΖΑ και το πήγε ένα βήμα παρακάτω για λογαριασμό της εργοδοσίας, στις ράγες των κατευθύνσεων της ΕΕ. Από το νομοσχέδιο για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και το Ασφαλιστικό, το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο μέχρι την ωμή κυβερνητική παρέμβαση στη λειτουργία των σωματείων και των φοιτητικών συλλόγων, με την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, με την προαναγγελία των "ενιαίων ψηφοδελτίων", με την προσπάθεια για αναβίωση του Σπουδαστικού της Ασφάλειας. Ολα δείχνουν το μονόδρομο για τον κάθε φοιτητή σήμερα, αυτόν της ανάγκης οργάνωσης της πάλης του.

Η πύλη της ΕΤΜΑ, με τη θυσία της Σωτηρίας, έγινε σταυροδρόμι ενότητας του εργατικού και φοιτητικού κινήματος. Η στάση της Σωτηρίας μάς θυμίζει ότι η θέση μας, ως φοιτητές, είναι δίπλα στους εργαζόμενους. Γιατί εμείς, οι νέοι που σήμερα σπουδάζουμε, είμαστε η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης.

Το μέλλον που μας έχουν ετοιμάσει είναι αυτό της εργασιακής περιπλάνησης, της ανασφάλιστης εργασίας, της ανεργίας κι όλα αυτά στο όνομα, χτες της "δίκαιης ανάπτυξης" και σήμερα "να βγούμε από την ύφεση εξαιτίας της πανδημίας". Ολα αυτά για να στριμώξουμε τα όνειρά μας και το μέλλον μας στα ασφυκτικά όρια της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε».

Η Ευγενία Φράγκου, μέλος της διοίκησης του Σωματείου Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος, στάθηκε στα πολύτιμα συμπεράσματα που βγαίνουν από τη θυσία της Σ. Βασιλακοπούλου:

«Το αστικό κράτος είναι βαθιά ταξικό και εχθρικό για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η σκληρή πραγματικότητα που διαμορφώνεται σήμερα στους τόπους δουλειάς, η ένταση της εργοδοτικής και κρατικής βίας και καταστολής, η ενίσχυση του νομικού πλαισίου περιστολής δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, με το σύνολο των απεργιών να βγαίνουν παράνομες, αποδεικνύουν τον ταξικό χαρακτήρα της Δικαιοσύνης και του κράτους.

Το νομοσχέδιο - έκτρωμα της κυβέρνησης που φέρνει τις απλήρωτες υπερωρίες με τη 10ωρη και 12ωρη δουλειά, η ωμή παρέμβαση κράτους και εργοδοσίας στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση των συνδικάτων, αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η εργοδοσία ποτέ δεν παραδέχτηκε την κατάκτηση των εργαζομένων να έχουν τα συνδικάτα τους στηρίγματα μέσα στους χώρους δουλειάς, όπου βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή "το δίκαιο των εκμεταλλευτών". Εχουν στο στόχαστρό τους το απεργιακό δικαίωμα των εργαζομένων και δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι είναι αναποτελεσματικό, ότι έχει φάει τα ψωμιά του, γιατί γνωρίζουν καλά ότι αποτελεί την πιο αποτελεσματική μορφή πάλης που έδωσαν οι εργαζόμενοι στις μάχες για την κατάκτηση του 8ωρου, την Κοινωνική Ασφάλιση, τις ΣΣΕ, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Αποτελεί και σήμερα τον μεγάλο τους φόβο γιατί η πάλη των εργαζομένων έρχεται σε σύγκρουση με τα κέρδη του κεφαλαίου, έχει κατεύθυνση και προσανατολισμό την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών».