Κυριακή 3 Φλεβάρη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΔΟ
Πόσο μακριά είναι ο Παράδεισος

Βάση Γκουαντανάμο. Οι Ταλιμπάν αιχμάλωτοι πολέμου είναι ντυμένοι στα κόκκινα όπως οι θανατοποινίτες, όχι όμως σε φυλακές υψίστης ασφαλείας αλλά σε κλουβιά. Είναι δεμένοι με αλυσίδες χειροπόδαρα και έχουν ξυρισμένα γένια και κεφάλι, μεγάλη προσβολή για έναν πολεμιστή όπως αυτοί.

Δεν είναι τυχαίο πως ο πατέρας όλων μας, ο Ομηρος, υμνούσε, ανάμεσα στα άλλα, και τα μαλλιά των πολεμιστών στην Ιλιάδα. Για τον Εύφορβο, τον πιο όμορφο από τους Τρώες που είχε πεθάνει, είπε: «Στο αίμα βαφτήκαν τα μαλλιά, στις Χάριτες που μοιάζαν / και οι πλεξούδες, που άργυρο και με χρυσό δενόνταν». Για τον Οδυσσέα: «... κι απ' το κεφάλι σγουρά μαλλιά κατέβασε, όμοια με το ζουμπούλι» και για τον Δία: «Στυλώθηκαν κυματιστά τ' άτακτα τα θεία μαλλιά του...».

Στον Ομηρο οι Αμερικανοί αντιπαραθέτουν τον εγκληματολόγο Τσέζαρε Λομπρόζο, που έρχεται από το 1910 και μαζί με τους μαθητές του αναλύει την κατατομή της εγκληματικής φύσης. Παρατηρεί «... την ογκώδη γνάθο, την ύβωσιν της ραφής, την πλαγιοκεφαλίαν, τον προγναθισμό, το στενό, ταπεινόν και πεπλατυσμένον μέτωπον, το χνοώδες μέτωπον, στόμα παράμορφον, στυγνόν βλέμμα, ραχιτικόν ασυμμετρικόν πρόσωπον, κεφαλή ογκώδη». Παρ' όλα αυτά οι Ταλιμπάν προσπαθούν να προσευχηθούν στο άφατο.

Πού βρίσκεται ο Παράδεισος; Σίγουρα όχι στη φωνή του «φυλακισμένου» Γιασέρ Αραφάτ μέσα στην πατρίδα του, που έχει γίνει πια κόλαση από τους Ισραηλινούς. Για πρώτη, και σίγουρα όχι τελευταία, φορά φώναξε «Τζιχάντ» τη στιγμή που ο Λευκός Οίκος τον θεωρούσε αναξιόπιστο. Είναι να ανατριχιάζεις για τα υποψήφια νεκρά παιδιά που τώρα διαλέγει κάποιος Ισραηλινός χασάπης στους δρόμους της Ραμάλα. Μόνο η πέτρα που γνωρίζει το χέρι τους θα μιλήσει κάποτε για την ομορφιά τους.

Αυτά σκεφτόμουν εντελώς χαμένος και ανέβαινα την οδό Βουκουρεστίου, όπου έπεσαν πάνω μου - και σε άλλους περαστικούς, υποθέτω - οι μαρκίζες που διαφήμιζαν τη Βίσση Αταλάντου - Καρβέλα. Και οι δύο ένα σώμα, μια ψυχή. Δε διασύρουν το θέατρο, γιατί αυτό που κάνουν θέατρο δεν είναι, ούτε και τη μουσική, γιατί μουσική δεν είναι. Είναι μια παράσταση που έχει να κάνει με δύο φυσικές καταστάσεις - το φτύσιμο και το γέλιο - και προσφέρει τα «Μάλα» στην ισραηλινή πρεσβεία της πατρίδας μας.

Πού βρίσκεται ο Παράδεισος; Πάντως όχι στα λεγόμενα δελτία ειδήσεων. Οπου η αλήθεια, με τη μορφή υστερικής γεροντοκόρης σε διαβητικό κώμα, περιγράφει εγκλήματα κομμωτηρίου προελεύσεως με μικρές σφήνες αγωνίας. Δεν υπάρχει καμία μορφή ζωής έξω από τα τηλεοπτικά πλατό. Σύντομα ψηφίζεται νόμος για να συλλαμβάνεται όποιος κυκλοφορεί ελεύθερος εκτός στούντιο...

Πού βρίσκεται ο Παράδεισος; Την απάντηση την έδωσε ο Τζον Λένον - κι ας είχε ένα κολασμένο τέλος - στον παραμυθιασμένο Νιλ Γιανγκ, όταν εκείνος έλεγε ότι «καλύτερα να γίνεις ολοκαύτωμα παρά να σβήσεις αργά αργά».

Τζον Λένον: «Κουταμάρες. Καλύτερα να σιγοσβήσεις σαν παλιός στρατιώτης παρά να πας με τη μία. Δεν καταλαβαίνω που θαυμάζουνε τον πεθαμένο Σιντ Βίσιους ή τον πεθαμένο Τζέιμς Ντιν ή τον πεθαμένο Τζον Γουέιν. Αυτοί όλοι το ίδιο είναι. Το να κάνεις ήρωα τον Σιντ Βίσιους, τον Τζιμ Μόρισον, για μένα είναι ηλιθιότητα. Εγώ θαυμάζω τους ανθρώπους που επιβιώνουν. Την Γκλόρια Σβάνσον. Την Γκρέτα Γκάρμπο. Λένε ότι ο Τζον Γουέιν νίκησε τον καρκίνο (...) αλλά τον καρκίνο δεν τον νίκησε. Ο καρκίνος τον νίκησε. Δε θέλω ο γιος μου να θαυμάζει τον Σιντ Βίσιους και τον Τζον Γουέιν. Τι να μάθεις απ' αυτούς; Τίποτα. Το θάνατο μόνο. Ο Σιντ Βίσιους γιατί πέθανε; Για να χορεύουμε ροκ; Ακου που που λέω, αυτά είναι τρίχες!».

Πόσο μακριά είναι ακόμα ο Παράδεισος...


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ