Η συλλογιστική τους είναι ότι οι συνταξιούχοι αυξάνονται «δυσανάλογα» με τον ικανό προς εργασία πληθυσμό, κι έτσι τα αναδιανεμητικά ασφαλιστικά συστήματα (μέσω των οποίων οι εισφορές των εργαζομένων χρησιμεύουν για να χρηματοδοτήσουν τις συντάξεις) δεν μπορούν πλέον να αντεπεξέλθουν. Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί τη «νομιμοποιητική βάση», τη δικαιολογία που χρησιμοποιούν για να προωθήσουν σήμερα το τζογάρισμα των εισφορών.

Σε άρθρο της Εurostat (η Στατιστική Υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης) με τίτλο «Πληθυσμιακή Διάρθρωση και δημογραφική γήρανση», παρουσιάζεται μεταξύ άλλων μια προβολή για την εξέλιξη του πληθυσμού μεταξύ των ετών 2019-2100. Η προβολή με τη μορφή γραφήματος χωρίζει τον πληθυσμό σε τρεις ηλικιακές ομάδες, 0-14 ετών, 15-64 ετών (πληθυσμός ικανός προς εργασία) και 65 ετών και άνω, και δείχνει τα εξής:

Το 2019 η ομάδα 0-14 ετών ήταν το 15,2% του πληθυσμού της ΕΕ, η ομάδα 15-64 ετών το 64,6% και η ομάδα 65 ετών και άνω το 20,2%. Στις τελευταίες δεκαετίες μέχρι το 2100 οι αναλογίες διαμορφώνονται περίπου ως εξής: Η ομάδα 0-14 ετών θα αποτελεί το 14% του πληθυσμού, η ομάδα 15-64 ετών το 55% - 56% και η ομάδα 65 ετών και άνω το 30% - 31%. Παρατηρείται δηλαδή μια μετατόπιση από την ομάδα 15-64 προς την ομάδα 65 ετών και άνω.

Ομως εδώ προκύπτει ένα βασικό ερώτημα: Αλήθεια, είναι τόσο δυσθεώρητο «πρόβλημα» για μια κοινωνία το 30% του πληθυσμού της να είναι 65 ετών και πάνω; Δεν είναι ικανή μια κοινωνία στον 21ο αιώνα να προσφέρει αξιοπρεπή ζωή σε γενιές ανθρώπων που έχουν διανύσει πάνω από τρεις, πολλές φορές και τέσσερις δεκαετίες εργάσιμου βίου;

Η απάντηση είναι ότι αυτό το ποσοστό γίνεται «πρόβλημα» από τη στιγμή που η κρατική πρόνοια για τους συνταξιούχους αντιμετωπίζεται σαν «κόστος» χωρίς «όφελος». Σαν ένα περιττό βαρίδι, που στερεί «πόρους» από τη χρηματοδότηση επενδύσεων, που επιβαρύνει τους κρατικούς προϋπολογισμούς χωρίς να προσφέρει κέρδος. Γι' αυτό και όλες οι μεταρρυθμίσεις του Ασφαλιστικού στοχεύουν στην επιμήκυνση του εργάσιμου βίου, στη δουλειά δηλαδή μέχρι τα βαθιά γεράματα και στη (με διάφορους τρόπους) μείωση των συντάξεων. Μια στρατηγική που ακολουθείται κατά γράμμα από όλες τις αστικές κυβερνήσεις και στη χώρα μας.

Κι ενώ με βάση τον πλούτο που παράγεται, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για ολόπλευρη πρόνοια για τους σημερινούς και αυριανούς συνταξιούχους, «δεν περισσεύει μία», αφού ο στενός κορσές της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν επιτρέπει ...περιττά έξοδα σε ό,τι δεν αποφέρει κέρδος.