Με το επίκεντρο του προβληματισμού να περιστρέφεται γύρω από το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραλάβει ξανά το χρίσμα της αστικής τάξης για να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη» της αστικής διαχείρισης, «αναβαπτίζοντας» και την ικανότητά του να χειραγωγεί εργατικές - λαϊκές δυνάμεις στη στρατηγική του κεφαλαίου, ολοκληρώθηκαν την Κυριακή οι εργασίες της πανελλαδικής του συνδιάσκεψης.

Το στίγμα έδωσε ο πρόεδρος του κόμματος, Αλ. Τσίπρας, που τόσο στην εισηγητική του ομιλία το βράδυ της Παρασκευής όσο και στο κλείσιμο των εργασιών παρουσίασε τα «προγραμματικά διαπιστευτήρια» του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική τάξη, τις προγραμματικές θέσεις που ενέκρινε η συνδιάσκεψη, απαντώντας σε μία προς μία όλες τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, τις οποίες επί της ουσίας παρουσίασε και ως μονόδρομο στον λαό για να δει τάχα τις ανάγκες του να ικανοποιούνται.

Από τα περί «πράσινης επανάστασης» για να ανοίξουν τα νέα «πράσινα» πεδία κερδοφορίας, έως τις διακηρύξεις περί «νέου ΕΣΥ» από τα ίδια υλικά της εμπορευματοποίησης, και από τους στόχους για Εκπαίδευση ακόμα πιο στενά δεμένη με τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, έως τις προτάσεις που απαντάνε στην «αγωνία» του κεφαλαίου για το πώς με ρυθμίσεις και «ευκολίες πληρωμών» ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει τα κάθε είδους χαράτσια που του φορτώνουν και θα αντιμετωπιστούν τα «κόκκινα» δάνεια για έναν νέο γύρο δανεισμού, ούτε μία από τις «αγωνίες» του κεφαλαίου δεν έμειναν αναπάντητες.

Από το «μενού» δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα περί «δικαιοσύνης στην αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης», με τον ΣΥΡΙΖΑ να τάζει ότι θα διανείμει «δίκαια» τα δισεκατομμύρια στους επιχειρηματικούς ομίλους και στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, κρύβοντας το «άλλο μισό», τα βάρη και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προϋποθέτει η εκταμίευσή τους σε όλο τον λαό.

Στο πλαίσιο αυτό δεν παρέλειψε να παρουσιάσει ως «δικαιοσύνη στην εργασία» τις πρόσφατες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα Εργασιακά, που με άξονα την αποτελεσματικότητα για τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας και τη διασφάλιση της «κοινωνικής ειρήνης» στους χώρους δουλειάς, προτείνουν την «εναλλακτική διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου που ζητά το κεφάλαιο, με τα περί «πιλοτικού 35ωρου», και τάζουν αύξηση στον κατώτατο μισθό, με το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο της κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων, της πανσπερμίας εργασιακών σχέσεων, και όλα τα υπόλοιπα εργαλεία έντασης της εκμετάλλευσης να «ζουν και να βασιλεύουν» συμπιέζοντας προς τα κάτω τον μέσο εργατικό μισθό.

Σε αυτό το πρόγραμμα το υποτίθεται «βαθιά ριζοσπαστικό», και σίγουρα «ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο» με βάση τα μέτρα και τα σταθμά του κεφαλαίου, που τσακίζουν τις λαϊκές ανάγκες, κάλεσε το λαό να στοιχηθεί, μπαίνοντας κάτω από τη «σημαία» της υποτιθέμενης «προοδευτικής διακυβέρνησης» και διαβεβαιώνοντας την αστική τάξη ότι «εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία είναι η πρώτη δύναμη στις επόμενες εκλογές, την επόμενη μέρα η χώρα θα έχει κυβέρνηση» που θα παραλάβει την αντιλαϊκή σκυτάλη, απευθύνοντας ταυτόχρονα καλέσματα σε κάθε πρόθυμο να βάλει πλάτη, «προς τις πολιτικές δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο», ώστε «οι κάλπες να δώσουν τη δυνατότητα συγκρότησης προοδευτικής κυβέρνησης».

Στο πλαίσιο αυτό απογείωσε τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ, παρουσιάζοντας την αντιλαϊκή πολιτική σαν «ανορθογραφία» στα καλώς κείμενα του συστήματος, ενώ πρόβαλε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τη δύναμη που «απαλλαγμένη απ' τους μνημονιακούς καταναγκασμούς» και έχοντας τάχα «μάθει απ' τα λάθη της», την επόμενη φορά θα φέρει στη χώρα τη δικαιοσύνη για εργαζόμενους και επιχειρηματίες, σε μια μια καπιταλιστική ανάπτυξη που τάχα θα ικανοποιεί τις ανάγκες όλων.

Με μια συνταγή «που ολοένα και περισσότεροι σε όλο τον κόσμο, ακόμα και η κυβέρνηση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, αναδεικνύουν ως αναγκαία προϋπόθεση για να βγούμε από τη κρίση», όπως ισχυρίστηκε, παρουσιάζοντας ως διέξοδο από την κρίση για τον λαό την πολιτική της δημοσιονομικής επέκτασης που θα πληρώσει ο λαός από την άλλη τσέπη, πλευρές της οποίας υλοποιεί άλλωστε και η κυβέρνηση της ΝΔ, και που κάθε άλλο παρά τη χωρίζουν «σινικά τείχη» από την περιοριστική πολιτική που ο ίδιος υλοποίησε ως κυβέρνηση όταν το απαιτούσαν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.