Κυριακή 3 Φλεβάρη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Πάθος και όραμα, προϋπόθεση για το θέατρο

Το Δεκέμβρη του 2001 συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την ίδρυση του θεάτρου «Στοά», του πρώτου περιφερειακού ή «εκτός των τειχών», θα λέγαμε, θεάτρου που άντεξε «ανέμους και θύελλες» της θεατρικής μας πραγματικότητας και στέκεται ολόρθο και υπηρετεί, χωρίς παρενθέσεις, το ποιοτικό θέατρο. Δύο άνθρωποι, σκιές και μαχητές ενός κοινού οράματος, ο Θανάσης Παπαγεωργίου και η Λήδα Πρωτοψάλτη πάλεψαν, στη σκιά πάντα, γιατί δεν τους ενδιέφεραν τα φώτα, τα πούπουλα και τα φτερά. Ηθελαν απλά να υπηρετήσουν την τέχνη τους. Αγωνίστηκαν, για να μάθουν την τέχνη τους, να μεταλάβουν οι ίδιοι από αυτήν και να μεταλάβει με αυτήν το αθηναϊκό θεατρικό κοινό.

Εκεί, στου Ζωγράφου, επιβεβαιώθηκε ότι πάθος και όραμα είναι προϋπόθεση για το θέατρο. Εκείνο, που κρατά όρθιο έναν καλλιτέχνη και τον κάνει να είναι δημιουργικός, είναι το πάθος για τη δουλιά και ακολουθούν, το όραμα, η ιδεολογία, το πόσο αντιστέκεσαι στις Σειρήνες και σε όλα αυτά που γίνονται γύρω μας. Θέλει ένα είδος ασκητισμού, το θέατρο. Οχι να είσαι απόμακρος... Οχι. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι συνέχεια μέσα στα πράγματα, συνέχεια μέσα στον κόσμο και τη ζωή, γιατί αυτά είναι εμπειρίες που τα βάζει στην τέχνη του. Να μη σκορπιέσαι, αυτό είναι η ουσία.

Δεν ξέφυγαν από την πορεία τους, δεν ξέφυγαν από τα «πιστεύω» τους, την ιδεολογία τους στην τέχνη τους. «Ηταν σκληρά» -μας είχε πει σε συνέντευξή της η Λήδα Πρωτοψάλτη- «δεν ήταν εύκολα, αλλά σημασία έχει το αποτέλεσμα. Παλέψαμε, για να στήσουμε στα πόδια της αυτή τη δουλιά και κάθε φορά δίναμε εξετάσεις».

«Χάσαμε τη θεία, στοπ» του Γιώργου Διαλεγμένου
«Χάσαμε τη θεία, στοπ» του Γιώργου Διαλεγμένου
Οπως γράφει στο προλογικό του σημείωμα στο Λεύκωμα «30 χρόνια θέατρο Στοά», ο Θανάσης Παπαγεωργίου «τη Στοά τη γέννησε και τη γιγάντωσε η δικτατορία των συνταγματαρχών. Τότε η σιωπή ήταν θάνατος. Εκατομμύρια Ελλήνων θέλανε να φωνάξουν αλλά δεν μπορούσαν. Το θέατρο έχει υποχρέωση να ξεφωνίζει διαρκώς. Κι εμείς φωνάζαμε με όλη μας τη δύναμη... Ζήσαμε τρεις διαφορετικές περιόδους σ' αυτά τα τριάντα χρόνια. Η πρώτη ήταν η χουντική, με το κράτος να μας κυνηγάει και να παίζουμε τη γάτα με το ποντίκι. Η δεύτερη της μεταπολίτευσης, όπου όλοι ενδιαφέρονταν να εξαγοράσουν σε καλή τιμή όσα πάθανε και δεν πάθανε στην προηγούμενη περίοδο. Και η τρίτη είναι η Δημοκρατία, σε όλο της το μεγαλείο. Ο καθένας κάνει και λέει ό,τι θέλει... Είναι αυτονόητο ότι αυτή είναι η δυσκολότερη περίοδος. Ο αγώνας είναι διμέτωπος. Αφ' ενός αγωνίζεσαι για την ουσία και αφ' ετέρου να πολεμάς εναντίον της ύπουλης ανοησίας»...

Η «Στοά» ήταν ίσως το πρώτο θέατρο μετά το «Θέατρο Τέχνης» που αγωνίστηκε για την προβολή του ελληνικού έργου και κέρδισε. Ηταν πραγματικά μια σταυροφορία. Δεν ήταν εύκολο, γιατί ο κόσμος ήταν δύσπιστος στην αρχή στο ελληνικό έργο. Βλέπετε οι περισσότεροι ηθοποιοί νιώθουν να καταξιώνονται μέσα από το ξένο ρεπερτόριο.

Κάνοντας έναν «αριθμητικό» απολογισμό αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτά τα τριάντα χρόνια παρουσιάστηκαν 2 τραγωδίες, 7 έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο, 19 ελληνικά μονόπρακτα, 28 δίπρακτα ελληνικά και 10 παιδικά. Εχουν δοθεί 5.000 περίπου παραστάσεις από την Κεντρική και πάνω από 1.000 από την Παιδική, που τις παρακολούθησαν 512.000 και 119.000 αντίστοιχα. Μέσος όρος 102 θεατές στην Κεντρική και 111 στην Παιδική. Εχουν συνεργαστεί με τη «Στοά» 17 μουσικοί, 25 σκηνογράφοι, 5 χορογράφοι, 9 μεταφραστές, 7 σκηνοθέτες, 33 Ελληνες συγγραφείς, 8 ξένοι (18 συγγραφείς παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά) και 190 ηθοποιοί.

«Η γυναίκα του Λωτ» του Μάριου Ποντίκα
«Η γυναίκα του Λωτ» του Μάριου Ποντίκα
Αλλο ένα χαρακτηριστικό στη «Στοά» είναι ότι αρνούνται και σήμερα να «εκσυγχρονιστούν» (;) και να αποδεχτούν το μηχανισμό των δημοσίων σχέσεων. Επίσης, διάλεξαν να μείνουν μακριά από τα συστήματα προστασίας. Μοναδικοί προστάτες της «Στοάς» είναι το κοινό του, με το οποίο συλλειτουργούν άψογα, τριάντα χρόνια τώρα.

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση» σημειώνει ο Θανάσης Παπαγεωργίου - «από το να διαπιστώνεις πως μερικοί θεατές κάθονται στα ίδια καθίσματα από φοιτητές, όταν ήταν νεαρά παιδιά... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση από το να νιώθεις πως έχεις συναγωνιστές στην προσπάθεια που κάνεις, πως υπάρχουν σύντροφοι πραγματικοί που συμπορεύονται μαζί σου σεμνά και αθόρυβα. Είναι η ικανοποίηση πως τίποτα δεν πάει χαμένο».


Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Εκδήλωση τιμής και μνήμης(2010-12-11 00:00:00.0)
ΑΤΙΤΛΟ(2008-10-04 00:00:00.0)
Θεατρική Αθήνα - Θεσσαλονίκη(2008-01-26 00:00:00.0)
ΑΤΙΤΛΟ(2003-07-27 00:00:00.0)
Φωνή δημιουργικής, επίκαιρης διαμαρτυρίας(1998-04-26 00:00:00.0)
Θέατρο στο Ραδιόφωνο(1998-02-03 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ