Εκεί, στου Ζωγράφου, επιβεβαιώθηκε ότι πάθος και όραμα είναι προϋπόθεση για το θέατρο. Εκείνο, που κρατά όρθιο έναν καλλιτέχνη και τον κάνει να είναι δημιουργικός, είναι το πάθος για τη δουλιά και ακολουθούν, το όραμα, η ιδεολογία, το πόσο αντιστέκεσαι στις Σειρήνες και σε όλα αυτά που γίνονται γύρω μας. Θέλει ένα είδος ασκητισμού, το θέατρο. Οχι να είσαι απόμακρος... Οχι. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι συνέχεια μέσα στα πράγματα, συνέχεια μέσα στον κόσμο και τη ζωή, γιατί αυτά είναι εμπειρίες που τα βάζει στην τέχνη του. Να μη σκορπιέσαι, αυτό είναι η ουσία.
Δεν ξέφυγαν από την πορεία τους, δεν ξέφυγαν από τα «πιστεύω» τους, την ιδεολογία τους στην τέχνη τους. «Ηταν σκληρά» -μας είχε πει σε συνέντευξή της η Λήδα Πρωτοψάλτη- «δεν ήταν εύκολα, αλλά σημασία έχει το αποτέλεσμα. Παλέψαμε, για να στήσουμε στα πόδια της αυτή τη δουλιά και κάθε φορά δίναμε εξετάσεις».
Η «Στοά» ήταν ίσως το πρώτο θέατρο μετά το «Θέατρο Τέχνης» που αγωνίστηκε για την προβολή του ελληνικού έργου και κέρδισε. Ηταν πραγματικά μια σταυροφορία. Δεν ήταν εύκολο, γιατί ο κόσμος ήταν δύσπιστος στην αρχή στο ελληνικό έργο. Βλέπετε οι περισσότεροι ηθοποιοί νιώθουν να καταξιώνονται μέσα από το ξένο ρεπερτόριο.
Κάνοντας έναν «αριθμητικό» απολογισμό αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτά τα τριάντα χρόνια παρουσιάστηκαν 2 τραγωδίες, 7 έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο, 19 ελληνικά μονόπρακτα, 28 δίπρακτα ελληνικά και 10 παιδικά. Εχουν δοθεί 5.000 περίπου παραστάσεις από την Κεντρική και πάνω από 1.000 από την Παιδική, που τις παρακολούθησαν 512.000 και 119.000 αντίστοιχα. Μέσος όρος 102 θεατές στην Κεντρική και 111 στην Παιδική. Εχουν συνεργαστεί με τη «Στοά» 17 μουσικοί, 25 σκηνογράφοι, 5 χορογράφοι, 9 μεταφραστές, 7 σκηνοθέτες, 33 Ελληνες συγγραφείς, 8 ξένοι (18 συγγραφείς παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά) και 190 ηθοποιοί.
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση» σημειώνει ο Θανάσης Παπαγεωργίου - «από το να διαπιστώνεις πως μερικοί θεατές κάθονται στα ίδια καθίσματα από φοιτητές, όταν ήταν νεαρά παιδιά... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση από το να νιώθεις πως έχεις συναγωνιστές στην προσπάθεια που κάνεις, πως υπάρχουν σύντροφοι πραγματικοί που συμπορεύονται μαζί σου σεμνά και αθόρυβα. Είναι η ικανοποίηση πως τίποτα δεν πάει χαμένο».