Το 21ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας διεξάγεται σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο. Μετά τη δεκαετή κρίση που πέρασε η ελληνική οικονομία, με τις συνέπειες που αυτή είχε στην εργατική τάξη και τα κατώτερα στρώματα, κυρίαρχο γεγονός που σημαδεύει την ευρύτερη περίοδο που πραγματοποιούνται οι διαδικασίες του Συνεδρίου, είναι το ξέσπασμα της πανδημίας της Covid 19 όπως έχει ονομαστεί.

Η πανδημία, ενώ συνιστά ειδική κατάσταση για την υφήλιο, εργαλειοποιείται ώστε να αποκρυφτεί και να επιταχυνθεί η εκδήλωση της ύφεσης που είχε ήδη προβλεφθεί από τα αστικά οικονομικά επιτελεία τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και σε σημαντικό βαθμό σε παγκόσμιο επίπεδο. Παράλληλα με την εξέλιξη της πανδημίας, υλοποιείται σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη μία χωρίς προηγούμενο επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, που αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι για τους αστούς τα πάντα είναι ευκαιρία για τη συσσώρευση κεφαλαίου και την επιδίωξη συνεχώς μεγαλύτερου κέρδους. Η σύγκρουση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής και των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη εντείνεται και στο πλαίσιό της εκτυλίσσονται και διαφωνίες με αφορμή ερμηνείες για το ξέσπασμα και την παγκόσμια μετάδοση του ιού. Ταυτόχρονα σοβεί η διαμάχη με επίκεντρο τα εμβόλια και την έξοδο από την πανδημία. Κρίκος αυτών των εξελίξεων είναι σε περιφερειακό επίπεδο η διαμάχη μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής άρχουσας τάξης για τις ενεργειακές πηγές και τους εμπορικούς δρόμους στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με αντικρουόμενες συμφωνίες των κυβερνήσεων των δύο κρατών με γειτονικά κράτη, και παζάρια για τον καθορισμό της ισχύος και των ζωνών επιρροής στο πλαίσιο των διαφόρων ιμπεριαλιστικών μηχανισμών.

Βλέποντας την καθημερινότητά μας τον τελευταίο χρόνο, ο καθένας μπορεί με απλό τρόπο να παρατηρήσει το μέγεθος της σαπίλας του καπιταλισμού. Παγκόσμια, τα αστικά κράτη αντιμετωπίζουν την πανδημία με όρους Μεσαίωνα (καραντίνα, απομόνωση και αποκλεισμός). Ολα αυτά στον 21ο αιώνα που θεωρείται ως ο αιώνας του απόγειου χρήσης της επιστήμης και της ανάδειξης νέων τεχνολογιών... Ο,τι ζούμε, αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη πως ο καπιταλισμός πλέον μπορεί μόνο να τρέφεται και να κερδίζει από τις σάρκες της εργατικής τάξης, ακόμη και αν αυτό γίνεται με όχημα την παγκόσμια υγεία.

Κινούμενη σε αυτό το μοτίβο, η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί να εκμεταλλευτεί πολύτροπα την υγειονομική κρίση. Η εκμετάλλευση του εργαζόμενου λαού εντείνεται και οχυρώνεται με πληθώρα μεθόδων καταστολής και οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας μετακυλίονται στην εργατική τάξη. Ολη η κατάσταση προωθεί τη σχεδιαζόμενη από καιρό αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, με την αντικατάσταση της θεωρίας της «Ψωροκώσταινας» που συνόδευε τη χώρα για δεκαετίες, με τη διαμόρφωση σχέσεων εξάρτησης στον ευρωατλαντικό και ευρωενωσιακό προσανατολισμό, και με την κουλτούρα του κράτους - σερβιτόρου, οικοδεσπότη φθηνού τουρισμού. Το μοντέλο που πλέον προβάλλεται, είναι αυτό της περιφερειακής δύναμης, του ενεργειακού και διαμετακομιστικού κόμβου, του προορισμού συγκέντρωσης φθηνού επιστημονικού δυναμικού για τις πολυεθνικές εταιρείες νέων τεχνολογιών, χωρίς να θίγεται η συγκεντροποίηση του τουριστικού κεφαλαίου της χώρας και της εικόνας του τουριστικού προορισμού.

Ολα τα παραπάνω καταδεικνύουν το εξαιρετικά σύνθετο περιβάλλον στο οποίο διεξάγεται το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό. Τα ιδιαίτερα σύνθετα δεδομένα πολλαπλασιάζονται αν συνυπολογίσει κανείς ότι πλέον συμπληρώνονται 47 συνεχή χρόνια νόμιμης δράσης (η μακρότερη συνεχής περίοδος νομιμότητας στη δράση του Κόμματος) και 30 χρόνια από την επικράτηση της αντεπανάστασης στα σοσιαλιστικά κράτη και το αρχικό ξεκαθάρισμα με την οπορτουνιστική σοσιαλδημοκρατική τάση εντός του Κόμματος. Την ουσιαστική τους άποψη για τη διαχείριση του συστήματος ήδη τη βιώσαμε με την πενταετή διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οσο εφήμερα και αν ορισμένοι θιασώτες της ουτοπίας της ειρηνικής, σταδιακής, μετάβασης στον σοσιαλισμό προσπαθούν να την παραλείψουν, αποτελεί πλέον το ελληνικό ορόσημο διάλυσης της αυταπάτης ότι με μεταρρυθμίσεις και διακυβερνήσεις ελάχιστου πλαισίου κοινωνικής συμφωνίας μπορεί να γίνει σοσιαλιστική οικοδόμηση. Πλέον έχει συμπυκνωθεί πολλή πολιτική εμπειρία από αναθεωρητικά μυθεύματα περί συνεργασιών σε ελάχιστη βάση ή συνεργασιών σε επίπεδο ηγεσίας, από φιλοσοφήματα για μικρές σταδιακές νίκες απέναντι στον ταξικό αντίπαλο και από ψευδαισθήσεις για φιλεργατικές πολιτικές των αστών κατόπιν πίεσης της διαχείρισης. Τις συνέπειες που επιφέρουν στο ταξικό κίνημα όλες αυτού του είδους οι αυταπάτες τις βιώσαμε πολύπλευρα και αποκορύφωμα είναι ο ρόλος που διαδραμάτισαν αυτές στον αποπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος τα χρόνια της κρίσης από το μοναδικό επίκαιρο στόχο του που θα έπρεπε να είναι ο σοσιαλισμός.

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την πολιτική δράση του Κόμματος και τα αποτελέσματά της τα τελευταία χρόνια δείχνουν ότι απαιτείται αταλάντευτη προσήλωση στη στρατηγική του Κόμματος, και κάθε πρωτοβουλία για δράση πρέπει να εδράζεται σε αυτή. Χρειάζεται συνεχής πολιτική επαγρύπνηση ώστε το Κόμμα σταθερά να μην ενδίδει στους ελιγμούς ενσωμάτωσης της αστικής τάξης, όπως και αν αυτοί εκδηλώνονται. Διδάγματα έχουμε πολλά. Σύγχρονο δείγμα ελιγμού είναι τα φληναφήματα περί δικαιωματισμού, ελεύθερων κινημάτων και βιώσιμης οικονομίας και «πράσινης» ανάπτυξης. Δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε έδαφος για πισωγυρίσματα και αναζητήσεις επιστροφών σε τακτικισμούς του παρελθόντος που έχουν ήδη δοκιμαστεί πολλές φορές με εφήμερα και αμφισβητήσιμα αποτελέσματα.

Είναι περισσότερο από ποτέ σημαντικό τα συγκεκριμένα χρόνια που ολοκληρώνεται ο βιολογικός κύκλος του κομματικού δυναμικού που έδρασε σε περίοδο παρανομίας να καλλιεργηθεί η απαραίτητη πολιτική επαναστατική ετοιμότητα με τη συνδρομή και της συλλογικής εμπειρίας ώστε το Κόμμα να ετοιμαστεί για τις θύελλες που θα έρθουν. Αλλωστε τόσο οι διεθνείς εξελίξεις στη γειτονιά μας όσο και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού που αναδεικνύεται ακόμη και από τη μανία των αστών δημογράφων και των υπηρετών τους να τον εξορκίσουν, δείχνουν περίτρανα ότι το τρένο της κοινωνικής εξέλιξης τροχιοδρομεί χωρίς επιστροφή.

Τη συγκεκριμένη περίοδο, πολύ περισσότερο από ποτέ μετά από τόσα χρόνια νόμιμης λειτουργίας, αναδεικνύεται η ανάγκη συνεπούς διατήρησης πολιτικής ρήξης με το αστικό κατεστημένο και τα ιδεολογήματα που αυτό λανσάρει κάθε φορά καλυμμένα με προοδευτικό μανδύα. Στηριζόμενοι στο βάθεμα, στην αφομοίωση και την προώθηση του Προγράμματος του Κόμματος, και την χρήση των συμπερασμάτων από την προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού πρέπει να προχωρήσουμε με στέρεα βήματα εντείνοντας τις προσπάθειές μας για τον σχεδιασμό της αντεπίθεσης της εργατικής τάξης, μέχρι να πάρει στα χέρια της την εξουσία των μέσων παραγωγής που χρησιμοποιεί και τον πλούτο που παράγει.