Οκτώβρης του 1980. Στην ΚΝίτικη ΟΒ Κουκακίου έγινε μία από τις πιο σημαντικές ΓΣ στην ιστορία της.

Πήραν μέρος 26 σύντροφοι και συντρόφισσες και το μόνο θέμα της ήταν η πρόταση της καθοδήγησης για καθαίρεση τριών από τα πέντε μέλη του Γραφείου, με την κατηγορία της ιδεολογικής παρέκκλισης και της φραξιονιστικής δράσης.

Ενας από τους κατηγορούμενους ήμουν και εγώ, που ήμουν και υπεύθυνος της διαφώτισης στο Γραφείο της ΟΒ.

Στη συνέλευσή μας - εκτός από τα παρόντα μέλη της - έλαβαν μέρος ο Γραμματέας της ΚΟΒ, ένα μέλος του Τομεακού Γραφείου, ένα μέλος του Αχτιδικού Γραφείου και ένα μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ υπεύθυνος για ιδεολογικά θέματα.

Επί της ουσίας όμως η κατηγορία που αντιμετώπισα ήταν ότι επέμενα στην ανάδειξη εργατικών στελεχών, ότι έβαζα αποσπάσματα από ομιλίες του σ. Στάλιν στον πίνακα διαφώτισης της ΟΒ, καθώς και οι θέσεις μου για τα προβλήματα που προέκυπταν τότε στις χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού.

Τελικά, καθαιρέθηκα με απόφαση του καθοδηγητικού Οργάνου, γιατί υπήρξε ισοψηφία στη ΓΣ.

Θα χρειαζόμουν πέντε κυριακάτικους «Ριζοσπάστες» για να πω όλα όσα έγιναν τότε, όμως θα αρκεστώ σε αυτό: Ολα τα στελέχη μας στις ομιλίες τους, που κράτησαν δύο ώρες, επαναλάμβαναν συνεχώς τη φράση «ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΣΗΜΕΡΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΑΥΡΙΟ».

Ο οπορτουνισμός σε όλο το μεγαλείο του. Η Οργάνωσή μας δεν ήταν παρά μόνο ένα κύτταρο στον οπορτουνιστικό καρκίνο που έτρωγε σιγά - σιγά το Κόμμα μας και την ΚΝΕ.

Αν κοιτάξω σήμερα δίπλα μου στις συγκεντρώσεις μας θα δω μετά από 40 χρόνια εκείνους που τότε ήταν τα «μαύρα πρόβατα» της Οργάνωσης, και ταυτόχρονα θα δω στην αντίπερα όχθη - στον οπορτουνισμό και την αντίδραση - όλους αυτούς που κατηγόρησαν τότε συντρόφους 18 και 19 χρόνων για φραξιονισμό και αντικομματική δράση, μόνο και μόνο γιατί αποτελούσαν εμπόδιο στα σχέδιά τους για διάλυση του Κόμματος και της ΚΝΕ, όπως φάνηκε λίγα χρόνια αργότερα.

Τι μας κράτησε λοιπόν δίπλα στο Κόμμα μας μπροστά στην καταιγίδα των αντεπαναστατικών ανατροπών; Μα φυσικά η πίστη στην ιδεολογία μας, η πίστη στο ότι οι αγώνες και οι θυσίες εκατομμυρίων κομμουνιστών δεν έγιναν για το τίποτα, η πίστη ότι η πάλη για τον κομμουνισμό είναι μονόδρομος για την κοινωνία.

Από τότε, σε κάθε ευκαιρία που θα μου δίνεται θα φωνάζω ότι το ύψιστο καθήκον κάθε συντρόφου (πολύ περισσότερο των ανώτερων καθοδηγητικών Οργάνων) είναι η μαρξιστική - λενινιστική μόρφωση, το ανέβασμα του ιδεολογικού και πολιτικού επιπέδου, η διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής, η περιφρούρηση του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ, που θα το κρατήσει όρθιο μπροστά στις τεράστιες δυσκολίες που έρχονται, και στο σημείο αυτό συμφωνώ απόλυτα με το πρώτο κείμενο των Θέσεων.

Θα πρέπει να οργανωθούν ιδεολογικά μαθήματα σε κάθε ΚΟΒ ανά τακτά χρονικά διαστήματα, με τη συμμετοχή των οπαδών και φίλων του Κόμματος, με επίκεντρο την ανάλυση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας και την εφαρμογή της στις σύγχρονες συνθήκες, για την επαναστατική στρατηγική του Κόμματος, για τη στάση μας στο ενδεχόμενο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή μας, για την προσαρμογή της δουλειάς μας στην ψηφιακή εποχή και για την αναγκαιότητα πλατιάς διάδοσης των κομματικών εντύπων και κύρια της ΚΟΜΕΠ.

Αλλά ας πάμε ένα βήμα πιο πέρα. Οταν το 1986 ξεκίνησε η περεστρόικα, άκουσα μια μέρα στις ειδήσεις ότι το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ σε ανακοίνωσή του έλεγε ότι τώρα που η σοβιετική ηγεσία προχωράει σε «εκδημοκρατισμό», οι σχέσεις των δύο χωρών θα βελτιωθούν.

Με έπιασε ανατριχίλα. Κάτι κακό συμβαίνει στη Σοβιετική Ενωση, σκέφτηκα. Η καταστροφή δεν άργησε.

Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, αναρωτιέμαι: Το Κόμμα μας δεν έβλεπε τι γινόταν εκεί;

Τα συνεπή στελέχη μας, που τόσα χρόνια πήγαιναν και έρχονταν στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, δεν έβλεπαν;

Αν έβλεπαν, έθεσαν τα προβλήματα αυτά ποτέ στα κομματικά Οργανα;

Ο Γραμματέας της ΚΕ έθεσε ποτέ τις διαφωνίες του ΚΚΕ και τις δικές του (εάν υπήρχαν) στις διεθνείς συναντήσεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων;

Και για να φτάσουμε στα του οίκου μας, έρχεται το 1989 και τι κάνουμε; Φτιάχνουμε τον Συνασπισμό.

Ξεθάβουμε τους οπορτουνιστές από τον τάφο όπου τους έστειλε το λαϊκό κίνημα, τους δίνουμε βήμα να μιλάνε και τους κάνουμε και βουλευτές με την ψήφο των αγνών κομμουνιστών.

Τίποτα δεν μας δίδαξε το 1968;

Γιατί φτάσαμε σε αυτές τις τραγικές επιλογές;

Για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη, το Κόμμα μας πρέπει με το θάρρος που του δίνει η κοσμοθεωρία μας, ανοιχτά και δημόσια, να αποδώσει τη συλλογική αλλά και προσωπική ευθύνη που αναλογεί σε όλους και πρώτα και κύρια στα κομματικά στελέχη της εποχής εκείνης, γιατί αυτό θα διαπαιδαγωγήσει όχι μόνο τα μέλη και τους οπαδούς μας, αλλά και την εργατική τάξη.

Κανείς ποτέ δεν θα αμφισβητήσει τα πρωτόγνωρα επιτεύγματα του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ό αιώνα.

Επιτεύγματα που μέχρι τότε κανείς δεν φανταζόταν, ενέπνευσαν εκατομμύρια εργαζομένους σε όλο τον κόσμο και ήταν ο φάρος όλων των κομμουνιστών.

Ομως αυτά αποτελούν πλέον παρελθόν που πρέπει να μας διδάξει ότι οι αγώνες θα τελειώσουν μόνο όταν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα τσακίσουν τον καπιταλισμό σε όλο τον κόσμο μια για πάντα.

Ερχονται στιγμές που λέω στον εαυτό μου: «Εσύ, που κάτι είχες υποψιαστεί, τι έκανες για να αποτρέψεις την καταστροφή;». Και το ότι δεν με ικανοποιεί η απάντηση που δίνω θα με βαραίνει μέχρι να πεθάνω.

Και για να μην παρεξηγηθώ, πιστεύω ότι η ΚΕ του Κόμματός μας τα τελευταία χρόνια έχει κάνει τεράστια βήματα στην κατεύθυνση της αποκάλυψης των αιτίων που οδήγησαν το Κομμουνιστικό Κίνημα σε αυτό το τεράστιο πισωγύρισμα.

Αυτό άλλωστε νομίζω ξεχώρισε το Κόμμα μας από τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα που ακόμα βρίσκονται στη δίνη της αντεπανάστασης.

Μένουν να γίνουν πολλά ακόμα και είμαι σίγουρος πως θα γίνουν.

Σήμερα ζούμε την ολομέτωπη επίθεση του ιμπεριαλισμού σε όλα τα επίπεδα.

Η εργατική τάξη δέχεται το ένα χτύπημα μετά το άλλο στα εργασιακά δικαιώματα, στο Ασφαλιστικό, στις συνθήκες δουλειάς.

Οι αντικειμενικές συνθήκες για την επαναστατική ανατροπή είναι πιο ώριμες από ποτέ, αλλά λείπει η διαμόρφωση του υποκειμενικού παράγοντα. Κάτι που είναι δουλειά της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.

ΖΗΤΩ το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ.