Αριθμός συμβολικός, γεμάτος αποφασιστικότητα και αυτοκριτική, για το παρόν και το μέλλον. Στη ζωή νικά όποιος αντέχει στα χτυπήματα, διορθώνει τα λάθη του και μπορεί να σηκώνεται για να συνεχίσει. Και το ΚΚΕ είναι ένα επαναστατικό κόμμα που, κυρίως λόγω των ιστορικών δεσμών αίματός του, διαθέτει αυτήν την ικανότητα και την αντοχή, ανεξάρτητα από τις ελλείψεις και τις αδυναμίες που μπορεί κάποιος να διαπιστώσει. Κρίνοντας λοιπόν το σήμερα: Καταρχήν η μέχρι τώρα πορεία του προσυνεδριακού διαλόγου είναι πολύ κατώτερη από την ουσιαστική ανάγκη συμμετοχής του κόσμου μας. Δεν μπορεί ένας τέτοιος διάλογος να βγαίνει από άρθρα μελών Γραφείων, Περιοχών, Αχτίδων κ.λπ. Στα τελευταία Συνέδρια δείχνει να έχει αφεθεί στην τύχη του, χωρίς να καλλιεργείται όπως παλιότερα η συστηματική ανάγκη και παρέμβαση ανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας, κοντά μας ή ακόμα και σε απόσταση. Μένει η εικόνα ενός δημοσιευμένου κύκλου των τοποθετήσεων της εσωκομματικής λειτουργίας. Δείχνουμε ένα πρόσωπο χωρίς άποψη διαφορετική, πρόταση αντίθετη, γνώμη βελτίωσης ή καλυτέρευσης. Πράγμα που και δεν ισχύει αλλά και ακυρώνει το πνεύμα των κειμένων. Ποιος ο εμπλουτισμός των Θέσεων όταν μικραίνει συνεχώς ο αριθμός αυτής της συμμετοχής;

Πρώτο κείμενο

Τεράστια παρακαταθήκη προβληματισμού και αυτοκριτικής, απόλυτα χρήσιμη πιστεύω στη διαπαιδαγώγηση αλλά και στην αξιοποίηση, ειδικά από νέους συντρόφους - στελέχη. Βέβαια, γεννιέται το ερώτημα γιατί αυτό το μυαλό της ΚΕ σχεδόν απουσίαζε στα προηγούμενα Συνέδρια, κυρίως πριν το 20ό;

Υπήρχαν άραγε μέλη, οπαδοί, που ζητούσαν να βγουν αυτά τα συμπεράσματα πιο έγκαιρα; Να αντιμετωπιστούν αυτές οι αδυναμίες που έβλεπαν οργανωτικά - πολιτικά στις ανάγκες της περιόδου και όχι με καθυστέρηση; Πώς αντιμετωπίστηκαν; Το επαναστατικό πνεύμα και η λενινιστική αντίληψη συνάδουν στην ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα πρωτοπόρα, πολύ πιο γρήγορα απ' τους «εχθρούς», ακόμα πριν και από «φίλους» όταν χρειάζεται, όχι να καταλήγεις στο πολιτικά αυτονόητο για τον ρόλο σου με σημαντική καθυστέρηση.

Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, αργά ή γρήγορα αρχίζει και φαίνεται κυρίως προς τα έξω και καταλήγει ντεσαβαντάζ για την εμπιστοσύνη των μαζών. Ο τακτικός ελιγμός σαν όπλο πάει περίπατο χωρίς αυτήν την τέχνη. Αλίμονο αν χρειάζεσαι 10, 20, 30 χρόνια για να καταλάβεις - διορθώσεις - επαναπροσδιορίσεις τις τακτικές σου επιλογές. Τη στρατηγική, τον χαρακτήρα, τη φυσιογνωμία σου τα κράτησες σε όλες τις δύσκολες εποχές. Τη δύναμη όμως την επαναστατική την αποκτάς όταν μπορείς να ελίσσεσαι την ώρα που «στη βράση κολλάει το σίδερο», παρά να βγάζεις τα σωστά συμπεράσματα.

Δεύτερο κείμενο

Η στάση σου απέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα παγκόσμια και η όρασή σου μέσα σε αυτό δεν μπορεί να οριοθετείται άλλο από συμπεράσματα για την τραγική του κατάσταση, τις κοινές συναντήσεις και τα δεκάδες ψηφίσματα με αδελφά κόμματα! Αυτό ειδικά αγγίζει τα όρια της «κουραστικής επανάληψης».

Ποιες οι κοινές πρωτοβουλίες κινηματικά; Οι κοινές αντιδράσεις; Η κομμουνιστική εμφάνιση την ίδια στιγμή στις πρωτεύουσες κυρίως της Ευρώπης; Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω, πιστεύω ότι είναι πολύ κάτω από τις ανάγκες, αλλά και τις δυνατότητες. Το επιχείρημα ότι τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα είναι μικρά και αδύναμα, που γεννήθηκε βασικά την περίοδο των ανατροπών, έχει πια σε μεγάλο βαθμό «σκουριάσει». Ασε που είναι και άδικο για την όποια προσπάθεια γίνεται. Οφείλουμε να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για κοινές δράσεις με στόχο τη δυναμική επανεμφάνιση των κομμουνιστών στους δρόμους και τις πρωτεύουσες, κυρίως όπως είπα της Γηραιάς Ηπείρου.

Τρίτο κείμενο

Ξεπεράσαμε ορθολογικά ήδη από το προηγούμενο Συνέδριο και κάτω από την αναγκαιότητα των καιρών την αντίληψη περί «ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΟΓΕ - ΜΑΣ». Επιπλέον, μπαίνουμε με διάθεση αυτοκριτικής και καλυτέρευσης στο καμίνι των καινούργιων απαιτήσεων. Εμφανίζουμε όμως τελικά την αδυναμία στο να μπορούμε να προσδιορίσουμε το πώς χτίζουμε την όποια έννοια συμμαχίας / μετώπου.

Στο παρελθόν δώσαμε κάθε ονομασία, όπως α/α: αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό, λαϊκή εξουσία κ.λπ. Απ' ό,τι φαίνεται οδηγούμαστε στην πλήρη έλλειψη ακόμα και της αναφοράς του. Αραιά και πού το ψηλαφίζουμε σαν μια απλή κοινωνική συμμαχία. Υπάρχει η θέληση και η αναγκαιότητα τελικά; Πότε θα το χτίσουμε; Με τι δυνάμεις; Κοινωνικές; Αυτές όλες οι κοινωνικές δυνάμεις θα έχουν την ίδια μοναδική πολιτική ταυτότητα - αντίληψη;

Κεφάλαιο 41: Ορισμός της «κουραστικής επανάληψης», χωρίς παρουσίαση προηγούμενου έργου, στο ίδιο πνεύμα των λαϊκών επιτροπών.

Κεφάλαιο για τα ναρκωτικά: Οχι μόνο ανεπαρκής, περισσότερο στα όρια της τυπικής αναφοράς, αποτελεί άδικη και μεγάλη παραφωνία σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο.

Αν η κατάσταση οργάνωσης της εργατικής τάξης της πατρίδας μας είναι πολύ χαμηλή, φαντάσου τι γίνεται με τους μετανάστες που ζουν και δουλεύουν εδώ. Ενας τεράστιος αριθμός, που θα μεγαλώνει με βάση τις διεθνείς εξελίξεις και αποτελεί βαρόμετρο για όποιες κοινωνικές ανακατατάξεις.

Απαραίτητα η πολιτισμική κληρονομιά και η υπεράσπιση του αρχαίου πλούτου της Ελλάδας δεν έχει καμία σχέση με τον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία.

Το σύστημα αυτό μόνο γέφυρες μπορεί να δημιουργήσει με πλατύτερο κόσμο. Αυτό το θετικό ανάδειξε η θετική στάση του Κόμματος στο νομοσχέδιο για τα ζώα, τα δάση κ.λπ. Υπάρχουν μια σειρά πολιτισμικά και άλλα χαρακτηριστικά που παίζουν ρόλο στη συνείδηση της τάξης μας, και οφείλουμε να ασχοληθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Επίσης, πολύ θετική η άνοδος της παρέμβασης μας στον στρατό και στα Σώματα Ασφαλείας. Πρέπει οπωσδήποτε να δυναμώσει, να αναδειχθεί, όπως σωστά κάναμε στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, η διεκδίκηση στοιχείων, ντοκουμέντα οπτικοακουστικού υλικού από κάθε κρατικό ή διεθνή φορέα, που αφορά τις περιόδους της δράσης μας και μόνο.

Η ολόπλευρη μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος και του κινήματος λογικό είναι να βασίζεται καθοριστικά στο Αρχείο του ΚΚΕ, αλλά υπάρχουν περιθώρια, πιστεύω, να βοηθήσεις και να δυναμώσεις.

Τα συμπεράσματά σου με τη συλλογή τέτοιων αποδεικτικών μπορούμε με ευρωβουλευτές - βουλευτές, μαζικούς φορείς, να τα διεκδικήσουμε.

Το περί ενδοαστικής διαμάχης, όσο σωστό και να είναι, μας έχει οδηγήσει, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια ιδιόμορφη παραίτηση από τη διεθνιστική αλληλεγγύη και την υποχρέωση των κομμουνιστών απέναντι σε κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται.

Λόγου χάρη, αυτήν τη στιγμή σφάζεται ένας λαός (βλέπε Μιανμάρ) και κάνουμε τι; Απλά δημοσιεύουμε σε μια γωνίτσα τις εξελίξεις;

Ελπίζω κάθε επιτυχία.