Πνεύμα ανήσυχο, πολυγραφότατη και πολυσχιδής, με πλούσιο έργο σε κάθε τομέα με τον οποίο καταπιάστηκε.

«Από την πληγή μου κοίταξα του κόσμου την πληγή», έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος και αυτός ο στίχος την είχε καθορίσει, καθώς όπως έλεγε: «Οταν νιώθεις δική σου την πληγή του κόσμου γίνεσαι δυνατότερος από την ευθύνη. Και όταν νιώθεις ότι είσαι δυνατός είσαι και αισιόδοξος. Αν κάποιες φορές λυγίζεις είναι γιατί πρέπει να φτάσεις στον γκρεμό για να βγάλεις πάλι φτερά για να πετάξεις». Και αυτό το έκανε πράξη η Σοφία, με τη ζωή και το έργο της.

Ευτύχησε να ζήσει σε ένα περιβάλλον γεμάτο ασφάλεια και αγάπη με τους αγαπημένους της γονείς και τα αδέρφια της. «Ξημερώνει/ Σαββάτο σήμερα/ στο χωριό των παιδικών μου αστεριών/ αυτή τη μέρα τη θυμάμαι καθαρά/ όνειρα πεντακάθαρα/ ολόλευκα κρεμασμένα στην αυλή του σπιτιού μου/ πάνω από τις ανθισμένες βιολέτες της Ανοιξης/ ή τα χιονισμένα σχέδια της μητέρας στον κήπο της/ πάνω από τα μελαγχολικά εργαλεία του πατέρα/ και τα ευλογημένα παιχνίδια των αδελφών μου/ Με κλειστά τα μάτια ξαναβλέπω την πλύση της μάνας/ που καμάρωνε στον ήλιο του καθαρού/ αλλά και στο σκοτάδι/ σημάδι ήταν της επιστροφής/ από το νυχτέρι της γειτονιάς», θα γράψει χρόνια αργότερα ανασυνθέτοντας τις παιδικές της μνήμες.

Από παιδί, ακόμα, έψαχνε, αδιάκοπα, να βρει τρόπους να εκφράσει αυτά που ένιωθε. Το θέατρο, η ποίηση, η ζωγραφική αποτέλεσαν το καταφύγιό της. Η μαγεία του θεάτρου τής ασκούσε γοητεία από τα παιδικά της χρόνια. «Σχεδόν πριν δω θέατρο...», όπως είχε αναφέρει χαρακτηριστικά. «Η Αγριόγατα» των Πιέρ Μπαριγιέ, Ζαν-Πιέρ Γκρεντύ, με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο, ήταν η πρώτη παράσταση που είδε και πραγματικά τη μάγεψε.

Ερχόμενη στην Αθήνα για σπουδές, πιο πολλές ώρες περνούσε στην «Ιριδα» κάνοντας πρόβες με το θεατρικό του Πανεπιστημίου παρά στα αμφιθέατρα.

Παράλληλα με τη δημοσιογραφία πραγματοποιεί δειλά - δειλά και την εμφάνισή της στο χώρο του βιβλίου. Η αρχή έγινε με δύο ποιητικές συλλογές και τη βιογραφία της Σ. Μπέλλου. Ομως έγραφε χρόνια πριν. Το πρώτο της θεατρικό ήταν «Ο πόνος είναι άντρας» για τη ζωή και το έργο του Γιαννούλη Χαλεπά, αλλά δεν το έστειλε παρά το 2010 στο διαγωνισμό του ΥΠΠΟ, όπου και βραβεύτηκε.

Και η συνέχεια λίγο - πολύ γνωστή. Τα έργα της, οι θεατρικές διασκευές της γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία και αγαπιούνται από το κοινό. Για την Σοφία, αυτή η περιπέτεια της γραφής στην οποία είχε ριχτεί, ξεκινούσε από την ανάγκη του «Εμείς». «Το Εγώ δεν υπάρχει, γιατί γράφοντας δεν είμαι εγώ... Είμαι ο Αρης, ο Λένι, ο Τζωρτζ, ο Τζόνι, η Τζένη, ο Αγιάννης, η Σωτηρία, ο Βασίλης, η Κατερίνα, ο Χαλεπάς, ο Γιώργης, ο Παναγής, η Μυρτιά, η Ελένη, ο Πολκ, ο Κέισι, η Φαντίνα, ο Γαβριάς, η μάνα, ο πατέρας, ο γιος, η κόρη. Εχω ζήσει στην Τρίερ, στην Οκλαχόμα, στο επαναστατημένο Παρίσι, στο Βουνό, στη Μακρόνησο και το Τρίκερι, στη Θεσσαλονίκη του 1947, στην Καλιφόρνια, στη Συρία, στο Βιετνάμ, τη Γιουγκοσλαβία, στο στρατόπεδο της Τερεζίν. Εχω γεννηθεί, πεθάνει, αυτοκτονήσει, έχω ζήσει. Είμαστε όλοι, οι ήρωες μιας εποχής, πολλών εποχών, μιας ιστορίας, πολλών ιστοριών, που πονάμε, ελπίζουμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε, ονειρευόμαστε, απελπιζόμαστε, υποφέρουμε, αγωνιζόμαστε, γελάμε ή κλαίμε. Είμαστε μια φωνή που θέλει ν' ακουστεί μέσα στον θόρυβο της εκμετάλλευσης, της απομόνωσης και της σιωπής...».

Είναι πολλοί οι ηθοποιοί που έχουν ερμηνεύσει έργα της, όπως οι Λήδα Πρωτοψάλτη, Ντίνα Κώνστα, Βέρα Κρούσκα, Ελένη Γερασιμίδου, Τάσος Σωτηράκης, Εφη Σταμούλη, Βασίλης Μπισμπίκης, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Μαίρη Μηνά, Δημήτρης Δρόσος, Τάσος Ιορδανίδης, Τζένη Κόλλια, Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλιος Γεράνης, Χριστόδουλος Στυλιανού, Χάρη Μαυρουδής, Δημήτρης Μαύρος, Νότης Παρασκευόπουλος. Εργα της έχουν σκηνοθετήσει οι Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Αθανασία Καραγιαννοπούλου, Χριστίνα Χατζηβασιλείου, Κοραής Δαμάτης, Ενκε Φεζολάρι, Μίλτος Δημουλής, Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, Βασίλης Μπισμπίκης, Μανώλης Ιωνάς, Θάλεια Ματίκα.

Το τελευταίο «αντίο» στην Σοφία ειπώθηκε την Κυριακή στη γενέτειρά της, τη Χαραυγή Κοζάνης. Ημασταν όλοι εκεί για να την αποχαιρετίσουμε. Η μητέρα της Μαρίκα, τα αδέρφια της Μυρώδης και Σταύρος, συγγενείς, συνάδελφοι από τον «Ριζοσπάστη» και τον «902», συγχωριανοί, σύντροφοι και συναγωνιστές, φίλοι και συνεργάτες. Με τη σημαία του ΚΚΕ να τη σκεπάζει και την εφημερίδα, ένα τετράδιο και ένα στυλό στο πλευρό της, για να τη «συντροφεύουν».

Το «παρών» έδωσε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Κύριλλο Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και διευθυντή του «Ριζοσπάστη». Επίσης, αντιπροσωπεία της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με επικεφαλής τους συντρόφους Θανάση Χαστά, Τίνα Κουζιάκη και Γιάννη Κανάτσιο και αντιπροσωπεία του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ. Εκ μέρους του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ παραβρέθηκε ο Νίκος Ζαχαρόπουλος.

Παρευρέθηκαν ακόμα οι ηθοποιοί Τάσος Σωτηράκης και Στέλιος Γεράνης, η δημοσιογράφος και περιφερειακή σύμβουλος Βορείου Αιγαίου, εκλεγμένη με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» Αγλαΐα Κυρίτση και η τραγουδίστρια και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Καλλιόπη Βέττα.

Στεφάνια έστειλαν η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, ο ΓΓ της ΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, η Επιτροπή Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ο «Ριζοσπάστης» με τον «902».

Εκ μέρους της Κόμματος, την Σοφία αποχαιρέτισε ο Περικλής Κουρμούλης, μέλος της ΚΕ και αρχισυντάκτης του «Ριζοσπάστη». Ανάμεσα σε άλλα σημείωσε: «Αγωνίστρια της ζωής, η Σοφία έδωσε με παλικαριά την τελευταία της μάχη, αυτή τη φορά για να κρατηθεί στη ζωή. Δεν τα κατάφερε. Και αυτό μας γεμίζει πόνο.

Οχι μόνο επειδή χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο. Αλλά κι επειδή η Σοφία έφυγε στην πιο δημιουργική ίσως στιγμή της ζωής της.

Τώρα που πιο ώριμα, πιο κατασταλαγμένα, πιο διεισδυτικά, πιο "ήσυχα κι απλά" θα μπορούσε θα δώσει ακόμα περισσότερα στο Κόμμα και στην Τέχνη του λαού, μ' αυτό που αγαπούσε περισσότερο απ' όλα: Τη συγγραφή και τις διασκευές για το θέατρο.

Παρά την καλλιτεχνική άπνοια που έφεραν οι περιορισμοί της πανδημίας, η Σοφία έγραφε αυτήν την περίοδο θεατρικά, σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ζωγράφιζε, είχε ξεκινήσει τη βιογραφία της Μπέτυς Βαλάση και ετοιμαζόταν να ξεχυθεί στα θέατρα, διψασμένη γι' αυτό που της είχε λείψει περισσότερο μέσα στην καραντίνα».

Σε άλλο σημείο ανέφερε ότι «τον καιρό που ήταν οργανωμένη στην ΚΝΕ, χρεώθηκε δουλειά στον "Οδηγητή". Ηταν η πρώτη της επαφή με τη δημοσιογραφία που παλεύει στο πλάι του λαού για να γίνει ο κόσμος καλύτερος για τους πολλούς, ενάντια στην τυραννία και στην εκμετάλλευση των λίγων. Και σ' αυτήν την όχθη του ποταμού έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, δούλεψε ως δημοσιογράφος του "Ριζοσπάστη" και έγινε μέλος του ΚΚΕ. Την υπογραφή και τη σφραγίδα της άφησε και στην τηλεόραση του "902" με εκπομπές, συνεντεύξεις και αφιερώματα.

Ανθρωπος πρόσχαρος και κοινωνικός, αναγνωριζόταν από ευρύτερο κόσμο που εκτιμούσε τα έργα και το ταλέντο της. Γινόταν έτσι γέφυρα για να αποκτήσει το Κόμμα δεσμούς με ανθρώπους του Πολιτισμού και όλων των ειδών της Τέχνης».

Κλείνοντας τον αποχαιρετισμό είπε: «Εκτός λοιπόν από την ολοζώντανη μνήμη της, εκτός από το γλυκό της χαμόγελο, κρατάμε και το σπουδαίο έργο της, για να το συστήσουμε στις νεότερες γενιές των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ, ως ένα ολοζώντανο μάθημα ιστορίας, αγώνων και τέχνης στρατευμένης στην ανύψωση του λαού, για να κερδίσει τα πάντα, επειδή τα πάντα του ανήκουν! Σ' ευχαριστούμε Σοφία, καλό δρόμο».

• Συλλυπητήρια για τον πρόωρο χαμό της Σοφίας Αδαμίδου εξέδωσαν η ΕΣΗΕΑ, της οποίας ήταν μέλος, καθώς και μέλος του ΔΣ του Μορφωτικού της Ιδρύματος, ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων Αντιστασιακών της περιόδου 1967-1974, ο δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης, ο πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας Πέτρος Βάης, η «Λαϊκή Συσπείρωση» Χαλανδρίου και η Σία Αναγνωστοπούλου, τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ.