Συμφωνώ με το 1ο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 21o Συνέδριο. Πολύ εύστοχα αναδεικνύονται τα θετικά βήματα αλλά και οι αδυναμίες στη δράση μας. Συνολικά τα κείμενα των Θέσεων δείχνουν την ωριμότητα του Κόμματός μας να εξετάζει τα θετικά και τα αρνητικά με βάση τον στρατηγικό μας στόχο.

Βασικό ζήτημα, στο οποίο θεωρώ ότι πρέπει να σταθούμε, είναι η ανάγκη αναβάθμισης της δουλειάς του Κόμματος σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο, σε όλες τις πτυχές της δράσης μας. Ιδιαίτερη σημασία αποκτά η διαρκής διαδικασία αυτομόρφωσης από κάθε μέλος και στέλεχος του Κόμματος. Αυτή περιλαμβάνει τη μελέτη των κομματικών εντύπων, των σύγχρονων επεξεργασιών του Κόμματος, του μαρξιστικού βιβλίου. Ακόμα και η επαφή με τη λογοτεχνία μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης, προβληματισμού και σκέψης και δεν πρέπει να υποτιμάται.

Εχουμε κάνει σημαντικά βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση, καθώς έχει πολλαπλασιαστεί ο αριθμός των συντρόφων που παρακολουθούν κομματικές σχολές και γίνεται σταθερά προσπάθεια να ενταχθούν ιδεολογικά μαθήματα στον προγραμματισμό των ΚΟΒ. Δεν έχουμε ξεπεράσει όμως την αδυναμία η μελέτη να περιορίζεται στα πλαίσια της εκάστοτε κομματικής σχολής ή του μαθήματος στην ΚΟΒ και τελικά να ατονεί λόγω των εξαντλητικών ωραρίων στη δουλειά, των προσωπικών προβλημάτων ή των έντονων ρυθμών στην κομματική δράση ανά περιόδους. Ιδιαίτερα σε νέους ηλικιακά συντρόφους δεν είναι κατακτημένη ούτε η καθημερινή επαφή με τον «Ριζοσπάστη», πόσο μάλλον με το βιβλίο. Πέρα από την ατομική ευθύνη κάθε συντρόφου ξεχωριστά, βαραίνει η ευθύνη των καθοδηγητικών Οργάνων όχι μόνο στο πώς παροτρύνουν και βοηθούν κάθε σύντροφο να θωρακίζεται ιδεολογικά, αλλά και πώς μέσα από την αναβάθμιση των εσωκομματικών διαδικασιών θα γεννιέται αυτή η ανάγκη.

Τελικά η κούραση, η σχετική στασιμότητα και ρουτίνα στη δράση μας ανά περιόδους, είναι ως ένα βαθμό απόρροια των παραπάνω. Ακόμα και η έλλειψη πρωτοβουλίας από μέλη και στελέχη φωτογραφίζει στην τελική την υστέρηση στην αφομοίωση κεντρικών ζητημάτων, αφού ακόμα και η υλοποίηση αποφάσεων στην πράξη δεν είναι ένα τετριμμένο ζήτημα. Ενα παράδειγμα είναι η δυσκολία των εδαφικών Οργανώσεων να συντονίσουν τη δράση τους στα πολλά διαφορετικά μέτωπα στη γειτονιά: Εργαζόμενους, μαθητές, μικρομάγαζα, συνταξιούχους κ.τ.λ. Η δυσκολία μας αυτή πολλές φορές μάς περιορίζει σε έναν απλό σχεδιασμό εξορμήσεων, που από μόνος του δεν φτάνει για να μετράμε ποιοτικά βήματα. Αυτό πολλές φορές έχει και ως αποτέλεσμα να μένουν έξω από τον εβδομαδιαίο σχεδιασμό της ΚΟΒ σύντροφοι που μπορεί να δουλεύουν όλη μέρα ή να έχουν παιδιά και τελικά δεν έχουν χρόνο. Θέλω να τονίσω αυτό το σημείο, γιατί αυτές οι καθημερινές δυσκολίες αφορούν το σύνολο των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Ακόμα και το ψυχολογικό βάρος που αντιμετωπίζει ένας σύντροφος από τέτοιες δυσκολίες μπορεί να βάλει εμπόδια στη μαχητικότητα, στην όρεξη, ακόμα και στην καθαρή σκέψη για το πώς θα υλοποιήσουμε τις αποφάσεις μας.

Μια πλευρά αυτού του ζητήματος που αφορά τον σχεδιασμό των ΚΟΒ είναι το πώς αξιοποιούνται όλοι οι δρόμοι που ανοίγει κάθε σύντροφος ξεχωριστά μέσα από τις γνώσεις, το επιστημονικό αντικείμενο, τις δεξιότητες και τον περίγυρό του, έτσι ώστε η δράση μας να γίνεται πιο διεισδυτική και να απλώνεται σε όλα τα μέτωπα. Και βέβαια, κομβικό ρόλο παίζει εδώ η βοήθεια των καθοδηγητικών Οργάνων προς τα γραφεία των ΚΟΒ. Η δουλειά ρουτίνας πολλές φορές πηγάζει από το γεγονός ότι μια ΚΟΒ μπορεί να μη γνωρίζει πλευρές της δράσης της υπόλοιπης Τομεακής Οργάνωσης στην οποία ανήκει ή απλά η πείρα να μεταφέρεται ως μια πληροφορία. Πρέπει κατά τη γνώμη μου τα καθοδηγητικά Οργανα να βελτιωθούν στο πώς συντονίζουν τη δράση μεταξύ των ΚΟΒ, αλλά και το πώς αξιοποιούν την πείρα και την μεταφράζουν σε συμπεράσματα χρήσιμα για κάθε Οργάνωση.

Το τελευταίο ζήτημα που θέλω να θέσω είναι η δράση του Κόμματος στις γυναίκες, καθώς δεν υπάρχει σταθερός προσανατολισμός στις ΚΟΒ. Η δράση μας θεωρείται πολλές φορές αποκλειστική ευθύνη των γυναικών μελών και ταυτίζεται στην πράξη με την παρέμβασή μας στην ΟΓΕ. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι υπάρχει υποτίμηση ακόμα και από νέες ηλικιακά συντρόφισσες, γιατί αντικειμενικά η ζωή δεν τις έχει φέρει αντιμέτωπες με προβλήματα που πηγάζουν από τη γυναικεία ανισοτιμία (για παράδειγμα, οι δυσκολίες στην ανατροφή του παιδιού, η σύγκρουση της εργασίας με την προοπτική της εγκυμοσύνης κ.ά.). Αλλά τελικά όταν αυτές οι δυσκολίες εμφανίζονται, μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στην αποστράτευση. Ομως, το γυναικείο ζήτημα είναι πρώτα και κύρια ένα ταξικό ζήτημα και γι' αυτό απαιτεί την αναβάθμιση της αυτοτελούς κομματικής παρέμβασης. Η ιδεολογική θωράκιση των γραμμών μας, η συζήτηση με βάση το Πρόγραμμα στις δεκάδες γυναίκες στις γειτονιές που δίνουν τη μάχη μέσα από τους Συλλόγους της ΟΓΕ είναι το εφαλτήριο, ώστε τελικά να τραβήξουμε περισσότερες γυναίκες της εργατικής τάξης στην πάλη, να τις φέρουμε κοντά στο Κόμμα, να στρατολογήσουμε.