«Παιδί του κόσμου», τρέχεις, γελάς, ερωτεύεσαι.

Σταματάς... Περιπαίζεις τον χρόνο... Με νάζια μικρέ μου αλήτη χάνεσαι... Και γυρνάς... Σοβαρός... Γερασμένος. Κι όλο για δύναμη προσφέρεσαι... Στη ζωή... Τη μικρή σου θυσία! Μεγάλη φλέβα, που ανασαίνει αδύναμη, ο καημός, ο αγώνας, το δίκιο... Παλαμιάζεις τον χρόνο, να βαστήξει τον χτύπο... Της Πορείας ξέρεις τον δρόμο! Νεολαίε! Μικρέ μου ατίθασε! Πουλί, που σε ζέστανα καμπόσο, στα φτερά σου με πήρες αγόρι μου, στα χαλάσματα πήγαμε, ξαποστάσαμε μόνο... Χωριστήκαμε, «ραντεβού - μου φωνάζεις - στα μνήματα!».

Ξεκινήσαμε πάλι τον Δρόμο! Κοιμάσαι απόψε, ξυπνάς μες στα κλάματα... Παιχνιδίζει η ζωή... Μπουσουλάς και αρχίζεις να στέκεσαι... Και να το κύμα που υψώνεται...

...κι όλο σου κρύβομαι, κι όλο γλυκά φοβάμαι... της αστραπής τον αιμάτινο ήχο...

Αχ! Σου μαθαίνω 'γω, τα χεραλάκια, τούτα δω τα ποδαλάκια και τη μύτη...

Μου μαθαίνεις γαλήνια, μες στα γέλια, με φωνούλες και φθόγγους,

μιας πανάρχαιας γλώσσας, μητρικής,

το τραγούδι... «Κόσμε ευτυχισμένε! Κόσμε Επαναστάτη! Θα γίνω γιος σου!».

Το αντιπάλεμα του αστικού ψέματος της ιστορικής α-συνέχειας μέσα από το δήθεν «χάσμα των γενεών», το φιλί στον γέροντα κι ανήμπορο γονιό, μαζί κι η αγκαλιά στο νέο βλαστάρι της ζωής, το χνάρι στο μέλλον, ο ζωηφόρος μύθος της αντιπελαργίας και το πάντα κλεισμένο ραντεβού στα νάματα της μνημοσύνης κάπου εκεί, στο Μεζούρλο, που το αίμα φωνάζει ακόμα... Αγαπητοί σύντροφοι, τούτο το γράμμα στον προσυνεδριακό διάλογο έχει θέμα του την παιδική ηλικία, κι ας ξεκινά κάπως ασυνήθιστα. Εξάλλου, κάθε συλλαλητήριο, κάθε δράση, απ' τις πιο μικρές ως τις πιο μεγάλες, στον χώρο ευθύνης μας και γενικότερα, προϋποθέτει και επιβεβαιώνει συνάμα πως εκεί, στον αγώνα, οι κομμουνιστές βρίσκουν τον «μεγάλο» τους εαυτό, με οποιοδήποτε τίμημα, παλεύοντας στο παρόν με τη συνείδηση να δείχνει τον δρόμο για αυτό που δεν υπάρχει ακόμα. Με το 'να πόδι εδώ και τ' άλλο στο μέλλον, λοιπόν, να πώς τα στοιχεία της «τέχνης» χαρακτηρίζουν την κάθε δράση και ανάγεται σε τέτοια μέσα απ' την προσπάθεια και την προσδοκία να φτάσει η εργατική τάξη στο επίπεδο του ιστορικού υποκειμένου, ως ποιητής της ζωής της, επιχειρώντας στο πεδίο της Τέχνης της ζωής, της πάλης των τάξεων, σ' όλα τα μετερίζια και βέβαια και στο ιδεολογικό.

Τα μέλη του Κόμματος, μέσα από πολύμορφες διαδικασίες, προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε στην καταιγιστική επίθεση του συστήματος, που στον ιδεολογικό τομέα αναπαράγει τον από κεκτημένης ταχύτητας τρόπο σκέψης, εγκαθιστώντας «νοοτροπία». Το προσωπικό μας κατάχτημα είναι πως τα ερεθίσματα, η πληροφορία, η εμπειρία, η μόρφωση με την ευρύτατη έννοια πήρε ακριβώς τη θέση που της αντιστοιχεί επαναστατικά, δηλαδή μοχλός αλλαγής της προσωπικότητας, με τη δημιουργία συνείδησης και δη ταξικής, παίρνοντας το κομμάτι της νοοτροπίας που ξεριζώθηκε. Τούτο είναι επισφαλές όταν για διάφορους λόγους δεν αναπτύσσεται συνεχής αγώνας, «ίδιες δυνάμεις» στο ιδεολογικό πεδίο, έτσι ώστε να διευρύνεται η συνείδηση και να συρρικνώνεται αντίστοιχα η νοοτροπία, σ' ένα περιβάλλον καπιταλιστικό, κατ' εξοχήν εχθρικό σε τέτοια προσπάθεια. Η προσέγγιση του Κόμματος στο θέμα του πρώτου κειμένου αποτελεί οδηγό, ανάδειξη της αναγκαιότητας και έκκληση μαζί για επείγοντα μέτρα κάλυψης, ίσως μάλιστα να γίνεται με διαφορά φάσης, με μια αργοπορία που πρέπει να ξεπεραστεί. Ο ιδεολογικός «συγχρονισμός» και το ανέβασμα της θεωρητικής κατανόησης σε όλο τον κομματικό κορμό είναι εχέγγυο της ορθότητας της πάλης μας, χωρίς όσο γίνεται παρεκκλίσεις που πληρώθηκαν ακριβά στο ντόπιο και διεθνές κίνημα. Είναι ταυτόχρονα και παράμετρος αναγκαία για την πραγματική τήρηση των αρχών του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, και εκ των ων ουκ άνευ στοιχείο περιφρούρησης του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος. Ετσι, θα συνεχίσει να είναι σημαντική η συμμετοχή μας στις ΚΟΒ μα και θα μπορούμε να παρεμβαίνουμε σωστά στον κοινωνικό - εργασιακό χώρο ευθύνης μας. Παράλληλα, κοιτάμε μπροστά, φροντίζουμε για τη σκυτάλη και τις παρακαταθήκες που θα αφήσουμε. Πρέπει όμως ταυτόχρονα να πάρουμε υπόψη μας πως αναφύεται μια γενιά που δέχεται ολόπλευρη επίθεση, συστηματική και συντονισμένη, και αυτό πρέπει εξίσου να μας ανησυχεί. Η αλλοτρίωση των νέων ανθρώπων γίνεται μεθοδικά και ανελέητα στη φάση της δημιουργίας του σκληρού πυρήνα της προσωπικότητας, σε εκείνη ακριβώς που αντιστοιχεί στην εκπαίδευση της πρώτης βαθμίδας. Δεν αντιληφθήκαμε ακόμη την έκταση, την ένταση και τη σοβαρότητα αυτής της γενιτσαρικής διαδικασίας, σύντροφοι, σε βάρος της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, αν και δεν λείπουν οι επεξεργασίες που έως έναν βαθμό την αναδεικνύουν. 'Η, για την ακρίβεια, δεν ευθυγραμμιστήκαμε πρακτικά στον αγώνα της προστασίας της παιδικής ηλικίας σε σχέση με τη θεωρητική μας δουλειά σ' αυτό το μέτωπο. Το «κόκκινο Αερόστατο» και οι ομάδες μικρότερων ηλικιών είναι βέβαια μια σοβαρή απάντηση, η οποία όμως πρέπει να ιδωθεί ως σωστός χειρισμός στο έδαφος μιας λαθεμένης πρακτικής διάλυσης των «νέων πρωτοπόρων». Η ζωή όμως δείχνει τον δρόμο και εμείς σωστά τοποθετούμαστε, το θέμα είναι πόσο γρήγορα, μια και το timing είναι το ζητούμενο. Η δουλειά της ΚΕ για την αντιμετώπιση της συστημικής τακτικής και στρατηγικής στην παιδική ηλικία έχει να κάνει με το σοβαρότατο θέμα του γονεϊκού «κινήματος», και προτείνω να αποφασιστεί στο Συνέδριο πανελλαδικής κλίμακας κομματική διαδικασία με αντίστοιχο θέμα και απόφαση χάραξης κατευθυντήριων γραμμών δράσης. Και μιλώ για τέτοια διαδικασία, γιατί τα αποτελέσματα θα φέρουν αναγκαστικά στο προσκήνιο την αναβάθμιση των εδαφικών Οργανώσεων, για να εκπληρώσουν και οργανωτικό ρόλο στον χώρο τους και στον τομέα του γονεϊκού και των εξελίξεων στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Είναι δύσκολοι συνδυασμοί και θέλουν επαγρύπνηση και συνεχές μέτρημα αποτελεσμάτων, γιατί έχει να κάνει με μια περιορισμένη πλην αναγκαία μερική αναδιάταξη των έτσι κι αλλιώς όχι μεγάλων δυνάμεών μας. Κλείνοντας, ζητώ να σταθούμε με απόλυτη προσοχή στο θέμα της ταξικής παράταξης στο «γονεϊκό», μιλώ για την άγνωστη στους περισσότερους γονείς, κομματικούς και οπαδούς, «Δημοκρατική Ενότητα Γονέων».

Σύντροφοι! Εχουμε ασφαλισμένο ένα όπλο του κινήματος, στην καλύτερη περίπτωση δεν αξιοποιούμε τις δυνατότητές του. Μπορεί μετά την κάθοδο σε ενιαίο ψηφοδέλτιο στους Συλλόγους Γονέων να εμφανίζεται δευτεροβάθμια και πάνω και να δίνει αποτελέσματα σε μια σειρά Ενώσεις Γονέων, Ομοσπονδίες, μέχρι και Συνομοσπονδία. Ομως στο πρωτοβάθμιο επίπεδο η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική! Πριν πάμε να απαντήσουμε στο ανορθόδοξο αυτό, πρέπει ήδη να έχουν γίνει κεντρικά οι επιλογές και οι στοχεύσεις. Τι θέλουμε; Τι συμφέρει στο κίνημα που ζητάμε ενιαιότητα και αλληλοτροφοδότηση των μερών του; Δεν υπάρχει αστός πολιτευτής που να μην «εχρημάτισε» στη διοίκηση Συλλόγου Γονέων. Δεν μπορεί απρόσκοπτα η κολοσσιαία επιχείρηση του αστικού κράτους στον εξανδραποδισμό εν τέλει της νέας γενιάς να προχωρά με εμπόδια διάσπαρτα και γενικευμένα σε κάθε σχολείο, σε κάθε δήμο της επικράτειας. Ας δώσουμε το αναγκαίο εργαλείο στον κάθε προοδευτικό γονιό που σε δυσμενές περιβάλλον ψάχνει τρόπο. Ισως τότε η διαπάλη στον τομέα αυτό γίνει πολύ σκληρή και όλες οι εφεδρείες του συστήματος πέσουν καταπάνω. Μπορεί τότε να χάσουμε τη δύναμή μας στη δευτεροβάθμια και πάνω εκπροσώπηση, αλλά ήδη θα έχουμε κάνει τις επιλογές μας, με «Δημοκρατική Ενότητα Γονέων» εμφανή και σταθερή παντού, καταλύτη και πολλαπλασιαστή της πιο συντονισμένης δράσης, εκπαιδευτικού, μαθητικού κινήματος, σε διαρκές feedback με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και τα σωματεία.

Καλή επιτυχία στο Συνέδριο του Κόμματός μας!