Ανακουφισμένοι που «η ΕΕ βρήκε επιτέλους ενιαία φωνή» απέναντι στη Λευκορωσία δηλώνουν τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας και με αυτόν τον τρόπο τι εννοούσαν τις προηγούμενες μέρες, όταν «κλαίγονταν» επειδή η ιμπεριαλιστική ένωση δεν εκφράστηκε έγκαιρα και με «κοινή φωνή» για την ισραηλινή επίθεση στην Παλαιστίνη. Βέβαια, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, η ΕΕ στάθηκε «στο ύψος της»: Σε ό,τι αφορά τη Λευκορωσία, συμμετέχει μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στην προετοιμασία εδάφους για νέα επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, αξιοποιώντας «σαν έτοιμη από καιρό» το απαράδεκτο γεγονός της αναγκαστικής προσγείωσης του αεροπλάνου. Ενώ στην περίπτωση του Ισραήλ, εξισώνει το θύμα και τον θύτη, δίνοντας αέρα στα εγκληματικά σχέδια του κράτους - δολοφόνου σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού. Αυτή είναι η «ενιαία φωνή» της ΕΕ, για την οποία κόπτονται και στη χώρα μας η κυβέρνηση και οι άλλες αστικές δυνάμεις. Αλλά και όταν τα ...αντανακλαστικά επιβραδύνονται, αυτό οφείλεται στα διαφορετικά συμφέροντα και στους σκληρούς ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων στο εσωτερικό της ΕΕ, που απαιτούν χρονοβόρα αναζήτηση συμβιβασμών. Γι' αυτό ο λαός θα πρέπει να κουμπώνεται όταν ακούει για την «ανάγκη» να αποκτήσει η ΕΕ ενιαία εξωτερική πολιτική, που καμία σχέση δεν έχει με την ασφάλεια και την ειρήνη, αλλά σηματοδοτεί «πορεία προς το αντιδραστικότερο», με νέες επεμβάσεις, πολέμους, ανταγωνισμούς που πληρώνουν οι λαοί. Πραγματική «ασπίδα» είναι η πάλη του λαού για απεμπλοκή από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις συμμαχίες της αστικής τάξης, όχι η βαθύτερη εμπλοκή σ' αυτούς.