Διατάξεις που «παίρνουν τη σκυτάλη» από τον απεργοκτόνο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ και από όλο το κατασταλτικό πλαίσιο που αξιοποιούνταν για να βγαίνουν η πλειοψηφία των απεργιών «παράνομες και καταχρηστικές», να σέρνονται στα δικαστήρια πρωτοπόροι συνδικαλιστές κ.ο.κ.

Πιο συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο:

-- Σε ό,τι αφορά την απεργία, εισάγει την έννοια της «Ελάχιστης Εγγυημένης Υπηρεσίας σε κλάδους κοινής ωφέλειας κατά τη διάρκεια της απεργίας». Ουσιαστικά καταργεί το απεργιακό δικαίωμα, αφού προβλέπει ότι σε μέρα απεργίας το συνδικάτο πρέπει να διασφαλίζει «τουλάχιστον το ένα τρίτο της συνήθως παρεχόμενης υπηρεσίας κατά τη διάρκεια απεργίας σε επιχειρήσεις δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας». Δηλαδή, βάζει τα συνδικάτα να ορίζουν «απεργοσπάστες», αφού για να παρέχεται το 1/3 των υπηρεσιών και μάλιστα πέραν του συνηθισμένου προσωπικού ασφαλείας, πρακτικά θα πρέπει να εργάζονται σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι.

-- Βάζει νέα εμπόδια στη λήψη απόφασης για απεργία, καθώς επιβάλλεται στα σωματεία η εφαρμογή ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, η οποία συνδυάζεται με την προηγούμενη απεργοκτόνα διάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, που υποχρέωνε σε αυξημένη συμμετοχή (50%+1) στη Γενική Συνέλευση πρωτοβάθμιου σωματείου που αποφασίζει απεργία.

-- Απαγορεύει την απεργιακή φρουρά, την υπεράσπιση δηλαδή του αγώνα από τους ίδιους τους απεργούς, επικαλούμενη το «δικαίωμα στην εργασία» τη μέρα της απεργίας.

-- Ολη η δράση των συνδικάτων μπαίνει ακόμα περισσότερο υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους, αφού τα στοιχεία των συνδικαλιστικών οργανώσεων θα μπορούν να ελέγχονται απευθείας από την εκάστοτε κυβέρνηση, με το «φακέλωμά» τους στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕΜΗΣΟΕ). Αυτό θα είναι και προϋπόθεση για να μπορούν τα συνδικάτα να διαπραγματεύονται και να υπογράφουν ΣΣΕ, όπως και να προκηρύσσουν απεργίες. Ακόμα το νομοσχέδιο προβλέπει την υποχρέωση των συνδικάτων να τηρούν ψηφιακό αρχείο μελών, διαθέσιμο στο υπουργείο Εργασίας. Ενώ το φακέλωμα κλιμακώνεται και με την ηλεκτρονική ψηφοφορία που επιβάλλεται και στην περίπτωση της εκλογής των συνδικαλιστικών οργάνων.

Γίνεται λοιπόν σαφές ότι αν ψηφιστεί ο νόμος, οι εργαζόμενοι θα χρειάζεται να αντιμετωπίσουν ακόμα περισσότερα εμπόδια για να οργανώσουν την πάλη τους, για να ασκήσουν το απεργιακό τους δικαίωμα. Ακόμα κι αν ξεπεραστεί ο φόβος του ηλεκτρονικού φακελώματος, ακόμα κι αν τα σωματεία «καταφέρουν» να λειτουργήσουν «νόμιμα» μέσα από όλες αυτές τις διατάξεις περιορισμού της δράσης τους, ο νόμος θα επιβάλλει σε χιλιάδες εργαζόμενους να πάνε για δουλειά, στο όνομα της «ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας», σε μια προσπάθεια να εξουδετερώνεται κάθε διεκδίκηση, κάθε αντίσταση στα σχέδια της εργοδοσίας.

Τα παραπάνω είναι η άλλη όψη των αντεργατικών διατάξεων του νομοσχεδίου, του νέου χτυπήματος στο 8ωρο, της καθιέρωσης της απλήρωτης δουλειάς και της ζωής - λάστιχο. Γι' αυτό και πρέπει να απαντηθούν επιθετικά από το εργατικό κίνημα, μέσα από την απαίτηση να αποσυρθεί το τερατούργημα αλλά και να ξηλωθεί κάθε νόμος που βάζει στο στόχαστρο την εργατική - λαϊκή πάλη.