Τα άρθρα του, που το ένα συμπληρώνει το άλλο, στην ουσία έρχονται να νομιμοποιήσουν τη βαρβαρότητα στους χώρους δουλειάς, να καθιερώσουν ως «νόμιμα» όσα μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι χαρακτήριζαν «εργοδοτική ασυδοσία», μια πραγματικότητα που κάνει κουρελόχαρτο κάθε επίκληση της κυβέρνησης σε «πιο εντατικούς ελέγχους», τάχα για να μπει τάξη στην εργασιακή ζούγκλα.

Πιο συγκεκριμένα και μεταξύ άλλων το νομοσχέδιο προβλέπει:

-- Με στόχο την ένταση της εκμετάλλευσης προωθείται η «διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου» (άρθρο 58) και η καθιέρωση της 10ωρης εργασίας χωρίς πρόσθετη αμοιβή, με «ατομική συμφωνία» εργαζόμενου - εργοδότη.

-- Επιπλέον, η αύξηση του αριθμού των υπερωριών σε 150 ώρες ετησίως (από 96 στη βιομηχανία και 120 στους άλλους κλάδους) και μάλιστα με χαμηλότερη αμοιβή (άρθρο 57), όπως και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας για δεκάδες κλάδους εργασίας (άρθρο 62), έρχονται να διαλύσουν κάθε έννοια σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου.

-- Συνδυαστικά με τα παραπάνω, για εργαζόμενους μερικής απασχόλησης προβλέπεται ότι «αν παραστεί ανάγκη για πρόσθετη εργασία πέραν της συμφωνημένης, ο εργαζόμενος έχει υποχρέωση να την παράσχει» και ότι «η άρνησή του είναι αντίθετη με την καλή πίστη». Μάλιστα, δίνεται η δυνατότητα στην εργοδοσία να απαιτεί την «πρόσθετη εργασία» για τον μερικώς απασχολούμενο «και κατά ωράριο που δεν είναι συνεχόμενο σε σχέση με το συμφωνημένο ωράριο της ίδιας μέρας», δηλαδή για διακεκομμένα ωράρια. Αυτή η πρόσθετη εργασία θα αμείβεται «με προσαύξηση δώδεκα τοις εκατό (12%)», πολύ φθηνότερα από την αμοιβή των υπερωριών για την πλήρη απασχόληση. Πρόκειται για ένα ακόμα κίνητρο στην εργοδοσία είτε για να αντικαταστήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης με μερικής, είτε αντί να προσλαμβάνει προσωπικό για 8ωρη δουλειά να προσλαμβάνει για 4ωρη, δηλαδή με 300 ευρώ, και όποτε έχει αυξημένες ανάγκες να τους βάζει να δουλεύουν 8ωρο με μερικά ψίχουλα παραπάνω.

Ενώ, για να γίνει καθεστώς η εργασιακή ζούγκλα, το νομοσχέδιο προβλέπει την περαιτέρω ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, και πιο συγκεκριμένα:

-- Συντριπτικό πλήγμα στο απεργιακό δικαίωμα και νομιμοποίηση της απεργοσπασίας μέσα από την «Ελάχιστη Εγγυημένη Υπηρεσία σε κλάδους κοινής ωφέλειας», δηλαδή παροχή του 1/3 των υπηρεσιών σε μέρα απεργίας, όπως και την απαγόρευση ουσιαστικά της απεργιακής περιφρούρησης.

-- Επιπλέον εμπόδια στη δράση των σωματείων με «ηλεκτρονικές» συνελεύσεις και ψηφοφορίες που διευκολύνουν τους εκβιασμούς σε βάρος εργαζομένων, όπως και της απόλυσης συνδικαλιστών.

-- Στις παραπάνω «διευκολύνσεις» στην εργοδοσία, προστίθεται και η απλοποίηση των διαδικασιών συγκρότησης «ένωσης προσώπων» στο επίπεδο της επιχείρησης, δηλαδή τα γνωστά μορφώματα που αξιοποιεί η εργοδοσία για να παρακάμπτει συνδικαλιστικές οργανώσεις και να κάνει με ευκολία τη δουλειά της, επιβάλλοντας επιχειρησιακές συμβάσεις, των οποίων οι προβλέψεις για μισθούς και δικαιώματα δεν υπερβαίνουν συνήθως τα κατώτερα όρια. Από τη μία, λοιπόν, διευκολύνει οτιδήποτε μπορεί να αξιοποιηθεί ως εργαλείο για το παραπέρα χτύπημα των εργαζομένων, όπως η ίδρυση αυτών των «ενώσεων προσώπων», ή τις διαδικασίες των απολύσεων, και από την άλλη βάζει εμπόδια σε ό,τι μπορεί να αποτελέσει όπλο των εργαζομένων απέναντι στην επιθετικότητα κράτους και εργοδοσίας, όπως το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση και την απεργία.