1. Διαβάζουμε στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ (Δεύτερο Κείμενο, σελ. 33 - 34): «Ο ενιαίος στόχος της σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος προωθείται μέσα από την ενσωμάτωση και την καταστολή. Εναλλάσσεται η γενικευμένη επίκληση της "εθνικής ομοψυχίας" και της ανάγκης ενός νέου "κοινωνικού συμβολαίου" για την ενσωμάτωση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στους στόχους της αστικής τάξης, με την εφαρμογή νέων, πιο εξελιγμένων μεθόδων κρατικής καταστολής».

Η ανάλυση του τμήματος αυτού οδηγεί μονοσήμαντα σε ένα πλαίσιο όπου ζητούμενη - ευκταία και στρατηγικά μελετημένη, είναι η σταθεροποίηση του κεφαλαιοκρατικού πολιτικού συστήματος που επιδιώκεται μέσω δύο και μόνο δύο διόδων με την ενσωμάτωση ή την καταστολή.

Η ενσωμάτωση επιδιώκεται με την επικράτηση της αστικής ιδεολογίας στη συνείδηση των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων.

Η κρατική καταστολή είναι αναπόφευκτη όταν οι «κάτω» δυσανασχετούν ή ακόμα περισσότερο οργανώνουν την αντεπίθεσή τους, και αποτελεί την απάντηση - μονόδρομο της αστικής κυριαρχίας.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, έχει αναπτυχθεί ευάριθμο πλήθος αντιλήψεων αναφορικά κυρίως με τη διαχειρισιμότητα της ενσωμάτωσης, είτε με ατόφιες αστικές ιδέες διαπραγματευόμενες στον δημόσιο διάλογο, στα πανεπιστήμια και στα φόρα, είτε με διάφορα «επαναστατικά» και «μαρξιστικό-λενινιστικά» σαν έμπνευση ιδεολογήματα μέσα στα οποία αναπτύσσεται και ανδρώνεται ο οπορτουνισμός.

2. Αν το «ζητούμενο για την κομμουνιστική στρατηγική είναι αντίθετα να δημιουργήσει όρους για την καταστροφή του (αστικού) κράτους, να το καταστήσει διαπερατό στα λαϊκά συμφέροντα», όπως γράφει ο Γ. Μηλιός («Ριζοσπάστης» 6 - 7/3/2021 σελ. 21) στον Προσυνεδριακό διάλογο, είναι σκόπιμη η εξέταση μιας τέτοιας διαπερατότητας σε οποιαδήποτε ιστορική στιγμή που η ντόπια ή διεθνής ιστορική πείρα έχει αναδείξει. Πρόσφατη είναι η αναφορά του Δ. Κουτσούμπα - όπως και σε συχνές παρεμβάσεις του - στη Βουλή ότι σχέδια νόμου, προτάσεις του ΚΚΕ δεν φτάνουν καν για συζήτηση στην επιτροπή των προέδρων της Βουλής. Διαπερατότητα ή κλειστές πόρτες; Το αστικό κράτος δεν θέλει και δεν επιτρέπει έστω μια χαραμάδα για να παρεισφρήσουν τα λαϊκά συμφέροντα, πόσο μάλλον «απονεκρώνοντας τις λειτουργίες του» (Γ. Μηλιός ό.π.). Σε κάθε περίπτωση είναι ιστορικο-πολιτικά και διανοητικά άτοπο να υποστηρίζεται μια σχετική εικασία σε έναν τέτοιο διάλογο. Εκτός αν είναι στρατηγικά πολιτική θέση ως θρίαμβος ενός φαντασιακού αφηγήματος πάνω στη λογική και έτσι καθίσταται αυτοτελώς επικίνδυνη.

Η κοινωνία μέσα στις ίδιες της τις αντιφάσεις, την πάλη των τάξεων, βρίσκεται κάτω από τις επιταγές του κράτους και των μηχανισμών του, αρχικά με την απόπειρα ενσωμάτωσης των καταπιεσμένων, που ωχριά μπροστά στην ανοησία (ηθελημένη και επιτελικά σχεδιασμένη) του οπορτουνισμού, είτε μέσα από τους «ειρηνιστές» είτε από ψευτομαρξιστές σαν τον Κάουτσκι, και τους απογόνους του ευρωκομμουνιστές και τον γαλλικό «μαρξισμό». Ιδού η λενινιστική καταγωγή της Θέσης της ΚΕ του ΚΚΕ με την οποία ξεκινάει το άρθρο. Ιδού και η κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Ο οπορτουνισμός παραβλέπει την αληθή πρόταση που γράφει ο Λένιν ότι «αν το κράτος είναι προϊόν των ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων, είναι μια δύναμη που στέκει πάνω από την κοινωνία και "όλο και περισσότερο αποξενώνεται από την κοινωνία", γίνεται φανερό πως η απελευθέρωση της καταπιεζόμενης τάξης είναι αδύνατη όχι μόνο χωρίς βίαιη επανάσταση, αλλά και χωρίς καταστροφή του μηχανισμού της κρατικής εξουσίας που δημιούργησε η κυρίαρχη τάξη και που ενσαρκώνει αυτή την "αποξένωση"» (Λένιν «Κράτος και Επανάσταση»).

Κωδικοποιώντας, το αστικό κράτος πάνω σε μια κοινωνία στην οποία εξελίσσεται ταξικός πόλεμος, με τις λειτουργίες του εξαναγκάζει το προλεταριάτο είτε σε ενσωμάτωση είτε με την καταστολή σε συμμόρφωση, ενώ η βίαιη επανάσταση μακριά και πέρα από μια καουτσκικής έμπνευσης διαπερατότητα, θα γίνει η δύναμη απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της από το καπιταλιστικό κνούτο.

3. Τα ντοκουμέντα του Κόμματος δείχνουν τις υπαρκτές διαφορές ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Πώς θα ήταν άλλωστε κατορθωτό να χαραχτεί στρατηγική ανατροπής του καπιταλισμού χωρίς τη χαρτογράφηση της δράσης των πολιτικών αντιπάλων;

Ενα ιστορικό πλαίσιο με κυρίαρχο το δίπολο «δημοκρατικές δυνάμεις» - «αντίπαλα» φιλελεύθερα σχήματα ακόμα και έξω από εισαγωγικά αποτελεί το πρώτο βάπτισμα στην κολυμπήθρα, και εξηγώ: Ο ιστορικός ρόλος του συντηρητικού χώρου και των ακροδεξιών παραφυάδων του, μαζί και των «δημοκρατικών δυνάμεων» είναι εμπεδωμένος και αποτελεί πολιτικό γνωσιακό κεκτημένο στη συνείδηση της εργατικής τάξης της πατρίδας μας και των συμμάχων της: Βενιζελικό ιδιώνυμο, δικτατορία Μεταξά, εμφύλιος με στήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής, με πρωταγωνιστικό ρόλο του «δημοκράτη» Γεωργίου Παπανδρέου, εκτέλεση Μπελογιάννη, Πλουμπίδη και πολλών αλύγιστων της ταξικής πάλης ΚΚέδων, ταυτόχρονα με το σχέδιο Μάρσαλ, την αναστήλωση του αστικού κράτους, τη χούντα κ.λπ. Η άλλη πλευρά του δίπολου, συγκεκριμένα ο ρόλος των «δημοκρατικών δυνάμεων» και της σοσιαλδημοκρατίας, υπήρξε ιστορικά και είναι και σήμερα βασικός και καθοριστικός πυλώνας στήριξης του σάπιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος στην εμπέδωση - ενσωμάτωση της λογικής της ανάθεσης των εργαζομένων σε πολιτικά κόμματα, μαθητευόμενους συνδικαλιστές της κακιάς ώρας, βουλευτές για την ικανοποίηση - αστείο φαίνεται - των λαϊκών αναγκών, αλλά και της άμεσης και ακραίας καταστολής.

Το ΚΚΕ, σταθερά ταγμένο να απελευθερώσει την εργατική τάξη και τις σύμμαχες δυνάμεις της από τα ταξικά δεσμά, με αντοχή, υπομονή και ταξική αδιαλλαξία, θα πραγματώσει ιστορικά την πασίγνωστη επικεφαλίδα του Κ. Μαρξ «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!».

Σαν κατακλείδα, ο γίγαντας της σκέψης, όπως τον αναφέρει ο Μαρξ («Το Κεφάλαιο», Τόμος Πρώτος, υποσημείωση σελ. 95), Αριστοτέλης είχε αποφθεγματικά γράψει ότι είναι σημαντικότερη η αποκάλυψη της αλήθειας από τη σύγκρουση με προσφιλή πρόσωπα.