Σημείο αναφοράς στο διηνεκές όλου του λαϊκού κινήματος χαρακτήρισε ο Ηλίας Σιώρας τους αγώνες των συνδικάτων μέσα στην πανδημία, με πρωτεργάτες τους κομμουνιστές υγειονομικούς, στο επίπεδο της καθαρά υγειονομικής φροντίδας αλλά και στη διεκδίκηση λύσεων στα δυσθεώρητα προβλήματα που έχει συσσωρεύσει η πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) και ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Αναφέρθηκε αναλυτικά στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες που πάρθηκαν μέσα στην πανδημία για ενημέρωση, διεκδίκηση μέτρων ατομικής προστασίας, προσλήψεις, επίταξη ιδιωτικών δομών, μαζική διενέργεια τεστ, μέτρα προστασίας σε ΜΜΜ και χώρους εργασίας, απέναντι στις οποίες η κυβέρνηση κώφευε ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση εκστόμισε το ανεκδιήγητο «θα λογαριαστούμε μετά».

Ειδική αναφορά έκανε στην προσπάθεια καταστολής των αγωνιζόμενων υγειονομικών, που έπεσε στο κενό.

«Σε όλα σχεδόν τα νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, με πρωτοπόρους αγωνιστές υγειονομικούς, αναπτύχθηκε ένα πρωτόγνωρο κίνημα διεκδίκησης για τις ΜΕΘ, για την ανάγκη πραγματικής επίταξης των μεγάλων επιχειρήσεων - μεγαθηρίων της Υγείας, και τελικά αυτό που είδαμε και βλέπουμε, με τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, είναι η διαπραγμάτευση με τους κλινικάρχες για το πόσο θα απομυζήσουν κι άλλο χρήμα από το κράτος και τους ασθενείς», σημείωσε.

Αναφέρθηκε ιδιαίτερα στην «απομυθοποίηση του στρατηγικού στόχου της ΕΕ, όπως εκφράζεται σχεδόν ταυτόσημα από ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ κ.λπ. περί αναγκαιότητας συνύπαρξης Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα υγείας. "Ισότιμη συνύπαρξη" λέει η ΝΔ. "Συμπληρωματικός ο ιδιωτικός τομέας" λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στα μάτια του λαού και των υγειονομικών ο μύθος κατέρρευσε. Πως θα πείσουν το λαό ότι ο καρδιοπαθείς που δεν χειρουργείται στον Ευαγγελισμό λόγω λουκέτου, ή θα πληρώσει πανάκριβα στον ιδιωτικό τομέα, ή θα υποφέρει, ή ακόμα και χειρότερα;».

Και κατέληξε: «Οι υγειονομικοί και όλος ο λαός τούς πήραν χαμπάρι. Δεν τους πιστεύουν πια. Πιστεύουν στη γραμμή που χάραξαν δεκαετίες τώρα οι μαχόμενοι υγειονομικοί, που δικαιώθηκε πανηγυρικά με αφορμή την πανδημία (...) Στο νομοσχέδιο - έκτρωμα με τη 10ωρη εργασία, την απλήρωτη δουλειά, φαίνεται ανάγλυφα η στρατηγική εξαθλίωσης των εργαζομένων (...) Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές είναι πάντα παρόν. Συμμαχεί με το λαό, ανοίγει δρόμους διεκδίκησης για την υγεία του, για τα δικαιώματα των υγειονομικών, προς όφελος της κοινωνίας. Τον διπλό αγώνα ενάντια στην πανδημία και ενάντια στα γιγάντια προβλήματα που απορρέουν από το σύστημά τους θα τον συνεχίσουμε, μέχρι που η εξουσία θα ανήκει πραγματικά στον εργαζόμενο λαό».