Δεν είναι τα κέρδη του κεφαλαίου, η θωράκιση της «ανταγωνιστικότητας», που κλίνουν όλοι μαζί από το πρωί έως το βράδυ; Αυτό δεν είναι και το κριτήριο για την «οργάνωση της εργασίας»; Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν είναι που η μία πίσω από την άλλη οι κυβερνήσεις κάνουν σκυταλοδρομία, ενισχύοντας το πλαίσιο που έχουν στα χέρια τους οι επιχειρηματικοί όμιλοι για να την «οργανώνουν» κατά τα συμφέροντά τους; Δεν μετριούνται όλα αυτά, βήμα το βήμα, με δεσμεύσεις και δείκτες, όπως π.χ. τα ευρωπαϊκά εξάμηνα της ΕΕ, οι «μεταμνημονιακές δεσμεύσεις» που οι ίδιοι άφησαν ως κληρονομιά, οι «οδηγίες χρήσης» του Ταμείου Ανάκαμψης σήμερα, που προβλέπουν συγκεκριμένες αναδιαρθρώσεις, μεταξύ άλλων και με νέες μεγάλες ανατροπές στα Εργασιακά; Ας αφήσουν λοιπόν τα σάπια ότι η «οικονομική αποτελεσματικότητα» του κεφαλαίου μπορεί να πηγαίνει με την «κοινωνική δικαιοσύνη» και ότι υπάρχει κάποιο «αναπτυξιακό μοντέλο» που μπορεί να ικανοποιεί και τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού. Ο λαός έχει πείρα από τέτοιες μπανανόφλουδες. Κι αυτή είναι δύναμη στον αγώνα του για να μην περάσει το νέο έκτρωμα.