Συμφωνώ με το πρώτο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ.

Θα ήθελα να πω κάποιες σκέψεις για τη σχέση των νέων κομμουνιστών και ειδικότερα των νέων κομμουνιστών επιστημόνων με την ιστορική μελέτη, μια σχέση που δεν πρέπει να είναι τυπική και μονόπλευρη, αλλά διαλεκτική και η αφομοίωση των ιστορικών συμπερασμάτων να συνδυάζεται με τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα και να καθοδηγεί τη δράση μας.

Το Κόμμα μας έχει πλούσια Ιστορία, ισχυρές ιστορικές παρακαταθήκες και έχει προχωρήσει στην κριτική μελέτη και επεξεργασία συμπερασμάτων όσον αφορά την Ιστορία τη δικιά του, του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, την Ιστορία του 20ού αιώνα κ.λπ. Ωστόσο, και η αστική τάξη δεν έχει μείνει αμέτοχη, αντίθετα τα τελευταία χρόνια έχει εντείνει τις προσπάθειές της για ξαναγράψιμο και αναθεώρηση της σύγχρονης κυρίως Ιστορίας, με κεντρικό άξονα την ταύτιση φασισμού - κομμουνισμού, επίσημη πια στρατηγική της ΕΕ. Οι δυνάμεις μας έχουν συνηθίσει να απαντούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο στα γνωστά αντικομμουνιστικά ιδεολογήματα που αναπαράγονται στα μαθήματα της σχολής μας, τα οποία μας έρχονται συχνά και από παιδιά, με κυριότερα τον Στάλιν που «έσφαζε» και την ανελευθερία στη Σοβιετική Ενωση. Απαντάμε ότι πολλά από αυτά είναι κατάφωρα ψέματα, ότι η Ιστορία γράφτηκε από την κυρίαρχη σήμερα τάξη, αντιπαραθέτουμε παραδείγματα σε τομείς που η σοσιαλιστική κοινωνία προόδευσε.

Ομως, πρέπει να έρθουμε σε σύγκρουση όχι μόνο με τις επιφάσεις της αστικής ιστοριογραφίας αλλά και με τη μεθοδολογία της. Γιατί η μεθοδολογία της αστικής ιστοριογραφίας, και ειδικά η νέα τάση της, και παράλληλα η αντιπρόταση η δικιά μας είναι ζητήματα στα οποία οι δυνάμεις μας δεν έχουν εξοικειωθεί πλήρως. Η νέα τάση, η οποία προωθείται ιδιαίτερα και από οπορτουνιστές και ρεφορμιστές ιστορικούς, είναι ότι η ιστορική έρευνα δεν μπορεί να δώσει συνολικές απαντήσεις και συμπεράσματα για το παρελθόν, δεν μπορεί να εξετάζει το «γενικό», παρά μόνο το «μερικό». Οτι αρκεί να δούμε το δέντρο για να κατανοήσουμε το δάσος. Παίζουν πολύ με τους όρους συλλογική μνήμη, ιστορική συνείδηση, ιστορική κουλτούρα. Δίνεται μεγάλη σημασία στην προσωπική μαρτυρία, η οποία όμως δεν εντάσσεται στο ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο. Ετσι, απορρίπτεται πλήρως η αντικειμενικότητα της ιστορικής πραγματικότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το νέο πρόγραμμα «Μνήμες κατοχής στην Ελλάδα», μέσω του οποίου οι μαθητές καλούνται να μελετήσουν την ιστορία της Κατοχής αποκλειστικά μέσω μαρτυριών και αναμνήσεων όσων ανθρώπων έζησαν την περίοδο αυτή, χωρίς να χρησιμοποιήσουν άλλα ιστορικά τεκμήρια και ντοκουμέντα. Εστιάζοντας, λοιπόν, στο ειδικό και μάλιστα στο τελείως υποκειμενικό, όπως είναι η προσωπική μαρτυρία, οι μαθητές δεν θα είναι σε θέση να δουν τη μεγάλη εικόνα, να κατανοήσουν την περίοδο αυτή και να βγάλουν συμπεράσματα, ενώ θα έχουν εκπαιδευτεί να μελετούν την Ιστορία κουτσουρεμένα και διαστρεβλωμένα.

Για όλα τα παραπάνω, χρειαζόμαστε, κατά τη γνώμη μου, περισσότερη τριβή με τον ιστορικό υλισμό, την επαναστατική δηλαδή και επιστημονικά τεκμηριωμένη κοσμοθεωρία μας που αντανακλά το νόμο της εξέλιξης της φύσης, της κοινωνίας και της ανθρώπινης νόησης. Σταθερά να εξετάζουμε όλα τα φαινόμενα από τη σκοπιά της γέννησης, της εξέλιξης και της εξαφάνισής τους. Ειδικά και οι νέοι σύντροφοι στην ΚΝΕ να μελετάμε κάθε ιστορικό γεγονός υπό το πρίσμα των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων κάθε εποχής, έτσι ώστε να αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική σύνδεση ανάμεσα στα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα και φαινόμενα, να κατανοούμε και να αφομοιώνουμε την ταξική πάλη ως την κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Για παράδειγμα, στο ιδεολόγημα του «σφαγέα» Στάλιν, να αναδεικνύουμε τις συνθήκες που επικρατούσαν στην ΕΣΣΔ μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και σε τι σημείο βρισκόταν η ταξική πάλη και μέσα στη χώρα αλλά και σε σχέση με τα καπιταλιστικά κράτη. `Η στο παράδειγμα της Επανάστασης του 1821, για την οποία το Κόμμα έχει προχωρήσει σε μια πολύ καλή μελέτη και ανάδειξη των συνθηκών της εποχής εκείνης, των αιτιών της επανάστασης και των κοινωνικών δυνάμεων που την πραγματοποίησαν. Πιστεύω ότι ειδικά και οι νέοι σύντροφοι στην ΚΝΕ δεν έχουν κατανοήσει σε βάθος κάποιες πλευρές. Χρειάζεται να ανέβει η συζήτηση και ο προβληματισμός γύρω από τέτοια ζητήματα, οι ΟΒ και ΚΟΒ των δικών μας χώρων πρέπει να συνεδριάζουν και για τέτοιου είδους θέματα με παρουσιάσεις από άρθρα της ΚΟΜΕΠ και του «Ριζοσπάστη», παρουσιάσεις που δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να τις κάνουν τα στελέχη αλλά πρέπει να εμπιστευθούμε τα μέλη μας και να τους αναθέσουμε δουλειά. Για παράδειγμα, είναι πολύ θετικό το ότι οι ΟΒ του Ιστορικού - Αρχαιολογικού πραγματοποίησαν την ξενάγηση στη Μακρόνησο τον Σεπτέμβρη στις υπόλοιπες Οργανώσεις της Σπουδάζουσας. Με αυτόν τον τρόπο, η δουλειά απλώνει και προς τα κάτω, τα μέλη μας συμμετέχουν ενεργητικά, ενώ εξασκούν και την επιστήμη που σπουδάζουν.

Φυσικά, η παραπάνω ιδεολογική δουλειά δεν μας βοηθά να κατανοήσουμε μόνο το παρελθόν, αλλά και το παρόν, να είμαστε δηλαδή πιο ανθεκτικοί στην πίεση της αστικής τάξης. Αλλωστε, η προσπάθεια διαστρέβλωσης της Ιστορίας από την αστική τάξη και η συκοφάντηση της ταξικής πάλης δεν αποσκοπεί κυρίως στη μία ή την άλλη ερμηνεία ενός ιστορικού γεγονότος, αλλά στην προσπάθεια να δημιουργήσει μια τέτοια πολιτική αντίληψη που θα βοηθά στη διατήρηση της εξουσίας της. Ετσι και εκ μέρους μας, η διαφώτιση γύρω από διάφορα ιστορικά ζητήματα πρέπει να αποσκοπεί στο να δημιουργήσουμε συνολικά στον συνομιλητή μας την αντίληψη να βλέπει την ταξική πάλη ως την κινητήρια δύναμη, να κατανοήσει δηλαδή ότι οι κοινωνίες αλλάζουν, ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος και ότι αυτό για το οποίο τον καλούμε να παλέψει δεν είναι ουτοπικό. Να διαπαιδαγωγήσουμε τους νέους συντρόφους και τον περίγυρό μας να βλέπουν πάντα τη μεγάλη εικόνα, τα πράγματα στην ολότητά τους και όχι ξεκομμένα από την οικονομία πρώτα και κύρια και οτιδήποτε αυτή επιφέρει, π.χ. κοινωνική συνείδηση, κοινωνικές σχέσεις κ.ά. Με αυτόν τον τρόπο θα αντιμετωπίσουμε και την απογοήτευση ότι τίποτα δεν αλλάζει, καθώς και μια ανυπομονησία για σημαντικές κατακτήσεις και αλλαγές στο σήμερα, μέσα σε συνθήκες αντεπανάστασης, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο αρνητικός συσχετισμός. Αν κατανοηθεί από το δυναμικό μας ότι η επαναστατική κατάσταση προκύπτει αντικειμενικά, ανεξάρτητα από την πολιτική βούληση, αλλά είναι καίριας σημασίας η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα στο σήμερα από τους κομμουνιστές, με περισσότερη αισιοδοξία θα παλεύουμε και θα είμαστε ατσαλωμένοι απέναντι στην αστική προπαγάνδα και ιδεολογία.