Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο.

Νομίζω λοιπόν καταρχήν ότι είναι βασικό να εκτιμήσουμε αυτό που βάζουν οι Θέσεις, ότι «περνάμε σε νέα φάση, πιο σύνθετη και δύσκολη». Δεν θεωρώ τυχαίο ότι και στο 19ο Συνέδριο έμπαινε το «νέες συνθήκες», και στο 20ό, ακριβώς γιατί αυτά τα χρόνια όντως ζούμε νέα πράγματα και καταστάσεις (ιδιαίτερα η γενιά μας και οι επόμενες), όπως κρίση, ύφεση, αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και επαναφορά του, αναδιάταξη της σοσιαλδημοκρατίας μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, πανδημία κ.ά., αλλά και γιατί θεωρώ ότι το βάθεμα της αντίθεσης των σχέσεων παραγωγής με τις παραγωγικές δυνάμεις, που όλο και μεγαλώνει, εντείνει πλέον πολύ πιο γρήγορες και έντονα συμπυκνωμένες αλλαγές σε πολύ μικρότερα διαστήματα, γεγονός που επιτάσσει να είμαστε πιο ισχυροί ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά, ώστε να ανταποκριθούμε.

Ιδιαίτερα στην περίοδο του κορονοϊού, στον χώρο των καλλιτεχνών κάναμε ένα πολύ μεγάλο άνοιγμα, γεγονός που χρειάζεται να το κρατήσουμε και να το ενισχύσουμε. Με σταθερή πολιτική κουβέντα με αυτόν τον κόσμο, ενισχύοντας τη σκέψη τους με τέτοια ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια που η ρευστότητα της συνείδησης να μετριάζεται, να σταθεροποιείται και να καταλήγει από τη δική μας πλευρά. Είναι γεγονός ότι ο όγκος και μόνο των ανθρώπων με τους οποίους βρεθήκαμε όλο το προηγούμενο διάστημα προϋποθέτει το σύνολο των συντρόφων στη μάχη, ώστε να μπορέσουμε να ενισχύσουμε τους ιδεολογικοπολιτικούς μας δεσμούς, αλλά και την παρέμβασή μας στο κίνημα κρατώντας την πρωτοβουλία, με αιτήματα και πλαίσια πάλης που θα ανεβάζουν την ταξική πολιτική συνειδητοποίηση.

Από αυτήν τη σκοπιά, θεωρώ πρωταρχικό καθήκον το ζήτημα που μπαίνει στις Θέσεις για τη διαπαιδαγώγηση στα μέλη και στα στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ, τη βοήθεια να σκέφτονται κάθε πρόβλημα, να αποκτούν κριτήριο, να χρησιμοποιούν ως εφόδιο την πείρα, τα ντοκουμέντα του Κόμματος, να έχουν πνεύμα πρωτοβουλίας.

Για να μπορεί να συμβεί αυτό, είναι απαραίτητη προϋπόθεση η ίδια η δουλειά και η κατεύθυνση της ΚΟΒ και της καθοδήγησης να είναι τέτοιες, ιδεολογικά και οργανωτικά. Δεν αρκεί μόνο το να έρχεται έτοιμο το συμπέρασμα, αλλά χρειάζεται ταυτόχρονα και να μπορεί το κάθε μέλος να αντιλαμβάνεται τη μεθοδολογία λήψης μιας απόφασης, ώστε να του δίνεται έτσι η δυνατότητα να προβληματιστεί, να εκτιμήσει με συλλογικότητα και συντροφικότητα, να μαθαίνει από τα θετικά και τα αρνητικά, να αποκτά τελικά κριτήριο.

Δουλειά της καθοδήγησης, μέσα σε άλλα, είναι να βάζει σε αυτήν τη διαδικασία τις ιδεολογικοπολιτικές βάσεις, να δένει την καθημερινότητα με την κοσμοθεωρία μας και τη στρατηγική μας, μαθαίνοντας έτσι αυτόν τον τρόπο σκέψης σε Κόμμα και ΚΝΕ.

Ιδιαίτερα χρειάζεται να χρησιμοποιούνται περισσότερο η συσσωρευμένη γνώση και συμπεράσματα από την Ιστορία του Κόμματος, γεγονός που εκτιμώ ότι δεν έχουμε ακόμη καταφέρει, στον βαθμό των δυνατοτήτων μας, να περάσει στα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, παρά τις σοβαρές επεξεργασίες που έχει κάνει το Κόμμα.

Είναι γεγονός ότι η σύνδεση και ερμηνεία γεγονότων με βάση την πείρα και τη στρατηγική, η αξιοποίηση της θετικής και της αρνητικής πείρας, η σύνδεση του χτες με το σήμερα, η ανάδειξη των αιτιών στην κίνηση της Ιστορίας με βάση την κοσμοθεωρία μας, δεν είναι εύκολη δουλειά. Προϋποθέτει πολλή επιμονή στην ιδεολογική δουλειά, στο διάβασμα, προσωπικό και ομαδικό, όμως είναι αυτό που μπορεί να εμπνεύσει τους συντρόφους, να παραδειγματίσει, να δημιουργήσει όρους για ενίσχυση, αντοχή και ενοποίηση του κριτηρίου του κάθε μέλους. Γι' αυτό ακριβώς χρειάζεται να είναι συλλογική υπόθεση και όχι προσωπική του καθενός.

Ετσι θα μπορούν τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ να εκτιμούν έγκαιρα και αντικειμενικά τις διαθέσεις μαζών, να παρεμβαίνουν σχεδιασμένα και οργανωμένα ως πρωτοπορία στο περιεχόμενο, στην κατεύθυνση και στις μορφές οργάνωσης και πάλης, αναπτύσσοντας την ικανότητα να ερχόμαστε σε επαφή με ευρύτερες μάζες κόσμου χωρίς να ατονεί το στοιχείο της επαγρύπνησης και της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Θα μπορούν να αντιλαμβάνονται έγκαιρα τη στρατηγική του κεφαλαίου και της αστικής τάξης στον χώρο και να μπολιάζουν την ταξική πάλη με αιτήματα και πλαίσια που θα ενισχύουν την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Από την ίδια σκοπιά, θεωρώ εξίσου σημαντική τη Θέση 9 (1ο κείμενο) και στον χώρο μας, το πώς δηλαδή θα γίνεται διακριτός ο ρόλος του Κόμματος ως φορέα ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής. Να μπορούμε δηλαδή να εξηγούμε, πέραν των υπολοίπων, τι Τέχνη θέλουμε, τι Πολιτισμό, πώς θα είναι στον σοσιαλισμό, πώς θα συνδέεται με την κοινωνία, απαντώντας ταυτόχρονα και σε ζητήματα διαπάλης («ανελευθερία στην Τέχνη» στη Σοβιετική Ενωση κ.λπ.).

Θέματα που σε μεγάλο βαθμό έχουμε επεξεργαστεί σαν Κόμμα αλλά δεν έχουν γίνει ακόμα κτήμα των περισσότερων συντρόφων, ώστε να μπουν στην καθημερινότητα της κουβέντας, στη διαπάλη που ανοίγεται και στους χώρους δουλειάς αλλά και στις σχολές, ώστε να μπολιάσουν, να απαντήσουν και να ατσαλώσουν έναν κόσμο, αλλά ταυτόχρονα να εμπνεύσουν και ένα κομμάτι καλλιτεχνών που πιθανόν να μην πιέζεται από την οικονομική καθημερινότητα, αφού είναι γνωστό ότι στον χώρο των καλλιτεχνών υπάρχει μεγάλη διαστρωμάτωση.

Που ταυτόχρονα μπορούν να αποτελέσουν έναυσμα και έμπνευση ακόμη και για τη νέα γενιά καλλιτεχνών, που περιγράφεται πολύ σωστά στις Θέσεις, ή για τις ομάδες ηθοποιών, που αν και πλήττονται, συνεχίζουν να υπάρχουν σε πληθώρα, παρά την τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, ή ακόμα και για ένα κομμάτι ανθρώπων με μικρά θέατρα (όπου χρειάζεται να αξιοποιήσουμε και τις επεξεργασίες μας για τους ΕΒΕ).

Για έργο προοδευτικό που μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά, αφού η Τέχνη ως μορφή κοινωνικής συνείδησης μπορεί να παίξει ρόλο συνολικά στην επίδραση των διαθέσεων για την αλλαγή της πραγματικότητας της κοινωνίας, μέσα από το ίδιο το καλλιτεχνικό έργο.