Δεν πέρασε ένας μήνας απ' όταν η Αλεξανδρούπολη έγινε βασικός κόμβος στη διεκπεραίωση χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών και εξοπλισμού προς τη συνοριογραμμή με τη Ρωσία - η πρώτη από τις πολλές «φουρνιές» που αναμένονται αυτούς τους μήνες - και μια σειρά γεγονότα έρχονται να επιβεβαιώσουν τους τεράστιους κινδύνους που συνεπάγεται για τον λαό η ιμπεριαλιστική εμπλοκή της χώρας, με ευθύνη της κυβέρνησης και όλων των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντικού τόξου. Εχουμε και λέμε: Στην Ουκρανία χτυπάνε ξανά «τύμπανα πολέμου», με τις ΗΠΑ να μιλάνε για «εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας» της χώρας και τις μάχες στα ανατολικά να αναθερμαίνονται, όπως και τα σχέδια για την Κριμαία. Την ίδια ώρα, όλες μαζί οι αστικές πολιτικές δυνάμεις καμαρώνουν που στο πλαίσιο του ΝΑΤΟικού καταμερισμού η ελληνική Πολεμική Αεροπορία «επιτηρεί» τον εναέριο χώρο «σύμμαχων» κρατών των Βαλκανίων, ενώ τα στοιχεία δείχνουν ότι το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό είναι «εκ των πρώτων» που εξορμούν στη Μαύρη Θάλασσα, όπου η Τουρκία, διεκδικώντας αναβάθμιση του ρόλου της στον έλεγχο των διόδων από και προς τη Μεσόγειο, θέτει τώρα ζήτημα «παράκαμψης» της Συνθήκης της Μοντρέ. Τι σημαίνουν όλα αυτά για τον λαό; Σίγουρα όχι «ασφάλεια» και «σταθερότητα», όπως ισχυρίζεται το πιο χοντροκομμένο ψέμα των ευρωατλαντικών επιτελείων. Ο λάκκος της εμπλοκής που ανοίγουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης είναι πολύ βαθύς και τα «μέτωπα» των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων κάθε άλλο παρά «πέφτουν μακριά». Κι είναι «χρέος» του λαού με τον αγώνα και «με τα χέρια του να σηκωθεί».