Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο και νομίζω ότι η πείρα και τα συμπεράσματα που συμπυκνώνουν μπορούν να παίξουν διαπαιδαγωγητικό ρόλο στο δυναμικό της ΚΝΕ. Θα σταθώ σε ορισμένες πλευρές που τίθενται στο 3ο κείμενο και φωτίζουν σημαντική πείρα από την παρέμβασή μας στο κίνημα στους χώρους νεολαίας, και ειδικότερα βοηθούν να επεξεργαστούμε καλύτερα και να μελετήσουμε τα βήματα για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος.

Θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε μετρήσει βήματα όσον αφορά την παρέμβαση στους συλλόγους, ιδιαίτερα στην εξειδικευμένη διαμόρφωση πλαισίων πάλης και αιτημάτων. Παρότι παραμένει η ανομοιομορφία από χώρο σε χώρο, υπάρχει θετική πείρα που πρέπει να αναδειχθεί.

Τα τελευταία χρόνια έχουν εκφραστεί θετικά αποτελέσματα από την προσπάθεια τα πλαίσια πάλης να είναι γειωμένα στον χώρο, να λαμβάνουν υπόψη την απειρία και τον προβληματισμό, ειδικά όταν σε έναν αγώνα συμμετέχουν ευρύτερες μάζες. Αποδείχθηκε ότι έχει μεγάλη σημασία το πώς επεξεργαζόμαστε το πλαίσιο ώστε να αποτυπώνει τη γραμμή μας εκλαϊκευμένα, να βοηθάει να εκφραστούν συσπείρωση και αγωνιστική διάθεση, χτίζοντας ταυτόχρονα κριτήρια, βοηθώντας να βγουν συμπεράσματα. Στη βάση αυτή ξεπεράσαμε, παρά τις αδυναμίες που παραμένουν, μία συνήθεια τα πλαίσια πάλης που θέταμε στους φοιτητικούς συλλόγους να ταυτίζονται σχεδόν με το κεντρικό πλαίσιο του ΜΑΣ, χωρίς εξειδίκευση στον χώρο. Προϋπόθεση για να στεριώσει αυτή η προσπάθεια είναι η καλή γνώση του κάθε χώρου, η επιμονή για αφομοίωση των θέσεων του Κόμματος και παρακολούθηση των εξελίξεων σε επιστημονικά αντικείμενα και κλάδους. Τα παραπάνω τεκμηριώνονται από την πείρα και τις αδυναμίες που είχαμε και τελικά ξεπεράσαμε. Για παράδειγμα, σε συνέλευση φοιτητικού συλλόγου πριν μερικά χρόνια, που πραγματοποιούνταν για πρώτη φορά, θέσαμε προς ψήφιση σε φοιτητές που έρχονταν για πρώτη φορά σε συνέλευση ένα 4σελιδο πλαίσιο πάλης χωρίς προσπάθεια να γειωθεί αυτό στο χώρο, εξ ου και καταψηφίστηκε. Μετά από συζήτηση στα όργανα επεξεργαστήκαμε εκ νέου πλαίσιο, λαμβάνοντας υπόψη την απειρία των φοιτητών που συμμετείχαν στη ΓΣ, τα ζητήματα που τους απασχολούσαν, με αποτέλεσμα η πρότασή μας να υπερψηφιστεί από τα ίδια παιδιά που την είχαν καταψηφίσει.

Μέσα από αυτήν την προσπάθεια μετρήσαμε βήματα και στην αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις μέσα σε μαζικές διαδικασίες, ειδικά όσον αφορά τη διαπάλη για τη διαμόρφωση πλαισίων πάλης των φοιτητικών συλλόγων. Αυτή η δουλειά μας βοήθησε να μας προσεγγίσουν παιδιά που μπορεί να συσπειρώνονταν με άλλες δυνάμεις, ειδικά του οπορτουνισμού, όμως προβληματίζονται από τη στάση τους και τα αδιέξοδα της γραμμής τους, έχουν αντανακλαστικά απέναντι στον αντικομμουνισμό.

Σημαντική πείρα βγαίνει και από τη δουλειά για την προετοιμασία της Πανελλαδικής Συνάντησης του ΜΑΣ. Σε ορισμένες περιπτώσεις η έλλειψη του απαραίτητου σχεδίου, της ιεράρχησης αιτημάτων και της απαιτούμενης κλιμάκωσης και προεργασίας για να πατήσει αυτή η δουλειά στα έτη, δεν βοηθούσε να εκφραστούν σε κάθε σύλλογο οι δυνατότητες που εμείς οι ίδιοι είχαμε δημιουργήσει. Αποδείχθηκε ότι από τη μία δεν αρκεί να υπερψηφιστεί σε μία ΓΣ το πλαίσιο πάλης του ΜΑΣ για να αγκαλιαστεί από ευρύτερες μάζες κόσμου, ενώ από την άλλη ακόμα και για να πετύχουμε αυτήν την απόφαση της ΓΣ χρειάζεται κοπιαστική, επίμονη δουλειά και προετοιμασία.

Βλέποντας αντίστοιχα τον τρόπο δουλειάς μας στη φάση των τωρινών κινητοποιήσεων, μπορούμε να δούμε τα βήματα που έχουμε μετρήσει μέσα σε πορεία χρόνων.

Ξεχώρισε η σημασία τού να παίρνεις εξαρχής την πρωτοβουλία των κινήσεων, έστω και με μικρή μαζικότητα σε πρώτη φάση. Να μην απασχολεί μόνο το πόσοι θα είμαστε, αλλά σε πόσους απηχούμε με μία δραστηριότητα.

Αντίστοιχα, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η επιλογή του κατάλληλου συνθήματος που ιεραρχούσε σωστά το να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, θέτοντας στο επίκεντρο τα ζητήματα μόρφωσης, χτίζοντας πρώτα και κύρια σε αυτά, την αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική και τη ΔΑΠ ως κύριο εκφραστή της.

Ξεχωριστή προσπάθεια έγινε για τη διαμόρφωση πλαισίου πάλης γειωμένου στους συλλόγους. Επιμείναμε για την εξειδίκευση αιτημάτων στον χώρο. Δεν αρκεί να λες «να ανοίξει η σχολή». Χρειάστηκε να δείξουμε με τα κατάλληλα αιτήματα το πώς αυτό είναι εφικτό, ώστε να γίνεται κατανοητό από ευρύτερες μάζες, ενώ σημαντικό ρόλο έπαιξε και η δύναμη της εικόνας από τις πολύμορφες δράσεις που πραγματοποιήθηκαν. Φυσικά η προσπάθεια αυτή δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς το απαραίτητο υπόβαθρο σχετικά με το γιατί μένουν κλειστές οι σχολές, τι έλυνε ο νόμος Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη, ζητήματα που απαντήθηκαν και μέσα από την ανακοίνωση του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας.

Αναδείχθηκε μία θετική δουλειά στο έτος, η οποία βέβαια πρέπει να πολλαπλασιαστεί. Σύντροφοί μας ειδικά σε μικρότερα έτη, που στηρίχτηκαν, έθεσαν με εκλαϊκευτικό τρόπο ζητήματα, αναγνωρίστηκαν ως πρωτοπόροι.

Δεν πρέπει βέβαια να κρύψουμε κάτω από το χαλί αδυναμίες που παραμένουν, νομίζω κυρίως γύρω από τα εξής ζητήματα:

1) Πώς το σύνολο αυτών των ζητημάτων γίνεται κτήμα των οργάνων και δεν μένει στην ευθύνη ορισμένων στελεχών και μελών ή ανατίθεται στον συνδικαλιστικό υπεύθυνο. Στη βάση αυτή πρέπει να δυναμώσουν η συζήτηση και ο προβληματισμός για το πώς θα δομηθεί η αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις, πώς θα εμπλουτιστεί το Δελτίο Τύπου που αποφασίζει η σύσκεψη των συλλόγων κ.λπ.

2) Πώς δουλεύουμε με σχέδιο σε επίπεδο συλλόγου, το οποίο θα συζητιέται με επιμονή από την ίδια την ΟΒ στον χώρο. Σε αρκετές περιπτώσεις το σχέδιο κατανοείται ως ημερομηνίες κινητοποιήσεων και συνελεύσεων, χωρίς ολοκληρωμένη σκέψη για το πώς θα συμμετέχει καινούργιος κόσμος, τι ζητήματα θα ανοίξουμε, τι άλλες μορφές μπορούμε να αξιοποιήσουμε.

3) Σοβαρό ζήτημα είναι η πλευρά που τίθεται στις Θέσεις, ότι σε συνθήκες υποχώρησης, έλλειψης διαθέσεων, μπορεί να υπάρχει συμβιβασμός με μία άσχημη κατάσταση, ο οποίος οδηγεί στην απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου για αλλαγή συσχετισμών και διαμόρφωση εστιών αντίστασης. Αυτό εκφράζεται κυρίως σε ορισμένους χώρους όπου λείπει πείρα έστω και μικρών κατακτήσεων και αγώνων. Χρειάζεται επιμονή ώστε η παρέμβασή μας για τα οξυμένα προβλήματα που προκύπτουν σε έναν χώρο να έχει στο επίκεντρο ότι από πίσω κρύβονται κοινωνικές ανάγκες που σήμερα μένουν ακάλυπτες στο πλαίσιο αυτού του συστήματος, και άρα το σχέδιό μας οφείλει να είναι τέτοιο που θα στοχεύει στο να εξασφαλίζει συσπείρωση, διαμόρφωση διαθέσεων και τη συνέχεια ενός αγώνα, ώστε να δημιουργούμε ρωγμές στον συσχετισμό, να δουλεύουμε κριτήρια για να βγουν συμπεράσματα. Ορος για τα παραπάνω είναι η σκέψη των Οργάνων να προσανατολίζεται στην επικοινωνία με ευρύτερες μάζες, να μην οριοθετείται από τον στενό μας περίγυρο.