Είναι καθαρό από το πρώτο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ ότι το βασικό ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει μπροστά στο 21ο Συνέδριο είναι η ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς σε όλη την κλίμακα του Κόμματος και της ΚΝΕ, η άνοδος της μαρξιστικής μόρφωσης στελεχών και μελών Κόμματος και ΚΝΕ.

Είναι αλήθεια ότι από το 20ό Συνέδριο δώσαμε πολλές και σύνθετες μάχες. Ιδιαίτερα στη φάση της πανδημίας το Κόμμα κλήθηκε να απαντήσει σε πρωτοφανέρωτα ζητήματα.

Την πείρα αυτού του διαστήματος δεν πρέπει να την αφήσουμε στα συρτάρια και στις εισηγήσεις των Οργάνων, στα κείμενα των Αποφάσεων της ΚΕ, αλλά να κάνουμε προσπάθεια αυτά καθημερινά να γονιμοποιούνται, να γίνονται υλική δύναμη με όρους δράσης.

Το βασικότερο συμπέρασμα είναι ότι η γενική πολιτική κατεύθυνση της δράσης όλου του Κόμματος ήταν οργανικά δεμένη με τις στρατηγικές μας επεξεργασίες, ήρθε και πάτησε στην ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία όλων των τελευταίων χρόνων. Ετσι το Κόμμα μπορεί και αντεπεξέρχεται στη διαπάλη με την αστική στρατηγική, ξεπερνά τις τρικλοποδιές του οπορτουνισμού, δεν ενσωματώνεται στους σχεδιασμούς του ταξικού αντιπάλου. Χρειάζεται να τονίσουμε και να κρατήσουμε ως συμπέρασμα ότι στις δοσμένες συνθήκες (πανδημία και διαχείρισή της, εκδήλωση καπιταλιστικής κρίσης κ.λπ.) δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι το Κόμμα θα ανταποκρινόταν οριοθετώντας με σαφήνεια θέσεις, τακτική, αιτήματα, στόχους πάλης που να υπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού και δεν θα γίνονται ουρά στην αστική πολιτική. Η ικανότητα αυτή φυσικά ήταν αποτέλεσμα του συνόλου της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς, που άφησε παρακαταθήκες τα προηγούμενα χρόνια. Η μελετητική δουλειά για το σοσιαλισμό, που συνεχίζεται, η δουλειά με το Πρόγραμμα και η αντιπαράθεση με τον οπορτουνισμό γύρω από τα ζητήματα της συμμετοχής ή στήριξης σε αστικές κυβερνήσεις, για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη στάση των κομμουνιστών, τα διδάγματα από τη μελέτη της Ιστορίας μας, ήταν και παραμένουν οι βάσεις πάνω στις οποίες σήμερα μπορούμε να χτίσουμε μια πιο στέρεη ιδεολογική ενότητα μέσα στο Κόμμα αλλά και με τον περίγυρο. Ετσι σήμερα καταφέρνουμε και δεν πατάμε τις «μπανανόφλουδες» της «εθνικής ομοψυχίας». Ετσι σήμερα καταφέρνουμε να διαμορφώνουμε στόχους πάλης που να αγκαλιάζονται από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, όπως με το ζήτημα της επίταξης του ιδιωτικού τομέα Υγείας σε συνθήκες πανδημίας.

Το πρόβλημα ωστόσο που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε είναι η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην ικανότητα που έχει κατακτήσει το Κόμμα να δουλεύει με τη στρατηγική του και στο αποτύπωμα αυτής της ικανότητας στην καθημερινή δράση των ΚΟΒ, των κομματικών ομάδων, των βοηθητικών επιτελείων, τελικά όλου του Κόμματος, σε κάθε κρίκο.

Για παράδειγμα, στην ΤΕ Καβάλας ελάχιστες είναι οι φορές που η συζήτηση εμπλουτίστηκε από στοιχεία της δράσης του αντιπάλου, βαθύτερης κατανόησης της επίδρασης που έχει στη συνείδηση των εργαζομένων η στρατηγική του.

Αντίθετα, είναι θετική η πείρα όταν κάναμε τέτοια προσπάθεια στην παρακολούθηση της διαπάλης τμημάτων του κεφαλαίου σε σχέση με την εγκατάσταση του LNG, την αντιπαράθεση τουριστικού, ενεργειακού, βιομηχανικού κεφαλαίου. Αντιπαράθεση που επιδρούσε στο πλαίσιο το οποίο υιοθετούσε ο κόσμος που συμμετείχε μαζικά στις κινητοποιήσεις, όπως για παράδειγμα να προκρίνουν όλο το «φιλοπεριβαλλοντικό» περιεχόμενο του πλαισίου πάλης για να κρύψουν ότι η πραγματική κινητήρια δύναμη για αυτούς ήταν τα συμφέροντα του τουριστικού κεφαλαίου που έρχονταν αντιμέτωπα με τον σχεδιασμό αυτό. Αλλωστε ο «φιλοπεριβαλλοντικός» μανδύας αφορούσε τις δυνάμεις που συμφωνούν στη δημιουργία του νέου εργοστασίου απορριμμάτων στα ανατολικά της πόλης και που δεν αποκλείουν την καρκινογόνα καύση. Τις δυνάμεις που «κάνουν τα στραβά μάτια» στις χημικές βιομηχανίες, οι οποίες συνεχίζουν να ρυπαίνουν και να σπέρνουν τον καρκίνο.

Το θέμα είναι πόσο έφτασαν τέτοιες επεξεργασίες κάτω στις ΚΟΒ, πόσο αφομοιώθηκαν συμπεράσματα και για τη δική μας στάση και δράση, πόσο έγιναν εν τέλει οδηγός στη δράση των ΚΟΒ, για να έχουμε και αποκρυσταλλώματα. Με λίγα λόγια, δεν αρκεί η επεξεργασία σωστών αιτημάτων, στόχων πάλης, διεκδικητικού πλαισίου ή τακτικής, ακόμα κι αν γίνεται από τη σκοπιά της στρατηγικής μας, αν αυτά δεν απασχολούν τις κομματικές δυνάμεις, τους οπαδούς.

Αυτή είναι η αφετηρία για να ερμηνεύουμε τις διάφορες και πολλές φορές φαινομενικά εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις που αποτυπώνονται όταν εκδηλώνονται κινητοποιήσεις και αγώνες για οξυμένα λαϊκά προβλήματα στις οποίες εμείς δεν παίρνουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων, ηγετικό ρόλο παίζουν η δημοτική ή η περιφερειακή αρχή, ρεφορμιστικά σωματεία, η Εκκλησία. Και τέτοια παραδείγματα είχαμε τα τελευταία χρόνια, με τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη ΒΦΛ για τις μετατροπές των συμβάσεων και τις απολύσεις, με τα συλλαλητήρια για να μην κλείσουν τα Πετρέλαια, για να μην εγκατασταθούν διόδια στην Εγνατία. Σε κάθε περίπτωση κρίναμε για τη συμμετοχή των δικών μας δυνάμεων με βάση τη φύση και τη σημασία του προβλήματος. Είχαμε διακριτή παρουσία και διαμορφώναμε το δικό μας πλαίσιο αιτημάτων. Προσπαθούσαμε να διεξάγουμε αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις από τη σκοπιά των θέσεων του Κόμματος. Δεν ήταν πάντα εύκολο. Ο αντίπαλος και πείρα έχει και ελιγμούς ξέρει να κάνει. Και, κυρίως, διαθέτει τα μέσα και τα όπλα να στοιχίζει εργατικές - λαϊκές δυνάμεις στους στόχους των επιχειρηματικών ομίλων. Επομένως, απαιτείται πολύ καλή παρακολούθηση της τακτικής και των θέσεών τους, των μεθόδων που αξιοποιούν, της ικανότητας να παρουσιάζουν ως φιλολαϊκές τις στοχεύσεις του κεφαλαίου.

Για όλα τα παραπάνω απαιτήθηκε δουλειά σε βάθος, με υπομονή και μελέτη, συλλογική συζήτηση και επεξεργασία συνθημάτων, στόχων πάλης, επιχειρηματολογίας. Το πρόβλημα είναι πώς αυτά αγκαλιάζονται από όλο το κομματικό δυναμικό και τους οπαδούς, για να γίνουν δύναμη συσπείρωσης ευρύτερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Εδώ πρέπει να αναζητήσουμε και τις δυσκολίες να αναλάβουμε εμείς πρωτοβουλίες σε τέτοια και άλλα ζητήματα. Τις αναστολές και τους φόβους αν και κατά πόσο θα πετύχουμε μια κάποια συσπείρωση δυνάμεων, αν θα έχουμε στο τέλος αποκρυσταλλώματα. Εδώ πρέπει να αναζητήσουμε και τους προβληματισμούς που συχνά συναντάμε αν και κατά πόσο πρέπει να «μπαίνουμε σε τέτοιους αγώνες» ή ακόμα και αν θα πρέπει να «μαλακώσουμε κάποιες αιχμές στην αντιπαράθεση ή κάποια αιτήματα, για να πετύχουμε μεγαλύτερη συσπείρωση».

Ολα αυτά χρειάζεται σε κάθε φάση να συζητιούνται συλλογικά, τα συμπεράσματα να φτάνουν σε όλο το κομματικό και ΚΝίτικο δυναμικό. Να παίρνονται απόψεις, να λαμβάνονται υπόψη γνώμες, να δίνονται απαντήσεις. Είναι και αυτά στοιχεία για την ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς στις γραμμές μας και ευρύτερα. Είναι και αυτά καθοδηγητικά ζητήματα που πρέπει και μπορούμε να τα απαντήσουμε με βάση και τις κατευθύνσεις που δίνουν οι Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του Κόμματος.