Γι' αυτό η 10η Μάρτη γίνεται μέρα αγώνα για φοιτητές και μαθητές, αγώνα για να ξαναγυρίσουν στα θρανία τους και στα αμφιθέατρά τους, στα εργαστήριά τους, στους συμμαθητές και τους συμφοιτητές τους, στον φυσικό χώρο της ζωής τους.

Δεκάδες φοιτητικοί σύλλογοι της Αθήνας δηλώνουν: «Ενας χρόνος που χιλιάδες φοιτητές είμαστε μακριά από τα αμφιθέατρα, τα εργαστήρια, τις κλινικές μας. Οι χιλιάδες που αγωνιούν για τις σπουδές και το μέλλον τους, οι πρωτοετείς που δεν έχουν δει από κοντά τη Σχολή τους, την Τετάρτη 10 Μάρτη ενώνουμε τις φωνές μας στα φοιτητικά συλλαλητήρια όλης τη χώρας!». Αντίστοιχα η Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας καλεί στις κινητοποιήσεις και δηλώνει: «Τα σχολεία μας να είναι παντού ανοιχτά και ασφαλή. Φτάνει πια το ανοιγοκλείσιμο. Πάρτε μέτρα προστασίας της υγείας μας!».

Αντίστοιχα στη Θεσσαλονίκη, μετά από σύσκεψη που έκαναν την Πέμπτη οι φοιτητικοί σύλλογοι, κατέληξαν στη διοργάνωση φοιτητικού συλλαλητηρίου στις 10/3, μέρα κατά την οποία συμπληρώνεται ένας χρόνος από το κλείσιμο τον σχολών, ενώ την ίδια μέρα και οι φοιτητικοί σύλλογοι των Ιωαννίνων όρισαν το νέο τους μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού. Ανάλογες κινητοποιήσεις για τις 10/3 έχουν οριστεί στη Λάρισα, στη 1.30 μ.μ. στην πλατεία Ταχυδρομείου, και στην Ικαρία, στις 2 μ.μ. στην πλατεία Ευδήλου, ενώ τα αγωνιστικά ραντεβού πληθαίνουν κι απλώνονται και σε άλλες πόλεις, σε μια σειρά από τις οποίες τη συμμετοχή τους έχουν δηλώσει και οι Σύλλογοι Σπουδαστών Δημοσίων ΙΕΚ.

Η κυβέρνηση έχει επιλέξει τόσο καιρό να κρατά τις σχολές κλειστές αδιαφορώντας για τις ανάγκες των φοιτητών. Ενα χρόνο τώρα, τα πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά για τους φοιτητές, η ποιότητα των μαθημάτων έχει υποβαθμιστεί λόγω των τραγικών ελλείψεων σε προσωπικό και υποδομές, οι κλινικές ασκήσεις όλων των ετών, τα εργαστήρια και οι πρακτικές είναι στον αέρα, με την κυβέρνηση να αρνείται έως και στους γιατρούς που του χρόνου θα στελεχώνουν υποτίθεται το σύστημα Υγείας, να μπουν σε κλινική.

Αντί να κάνει πράξη τα δίκαια αιτήματα των φοιτητών για προσλήψεις προσωπικού, διαμόρφωση κατάλληλων χώρων, ενίσχυση των υποδομών, επαρκή χρηματοδότηση, αντί να εκμεταλλευτεί το χρόνο που τα πανεπιστήμια έμειναν κλειστά για να πάρει μέτρα για την ασφαλή επαναλειτουργία τους, η κυβέρνηση το μόνο που έκανε ήταν να «αξιοποιήσει» τις κλειστές σχολές για να φέρει στα μουλωχτά τα εκτρώματα όπως το νόμο Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη, να δώσει 30 εκατομμύρια για πανεπιστημιακή αστυνομία που θα «φυλάει» το πανεπιστήμιο - επιχείρηση, το οποίο βέβαια εν μέσω πανδημίας «δεν μπορούσε» να ανοίξει τις πύλες του στους φοιτητές, αλλά μπορούσε να έχει ανοιχτά τα προγράμματα που αφορούν τις μπίζνες των επιχειρήσεων.

Και παρ' όλα αυτά ο αρμόδιος υφυπουργός Παιδείας - απαντώντας σε σχετική Ερώτηση του ΚΚΕ - έφτασε στο σημείο για να δικαιολογήσει την άρνηση της κυβέρνησης να πάρει όλα τα μέτρα για το ασφαλές άνοιγμα των σχολών, να πει ότι αν προσλάβουν επιπλέον προσωπικό για να διδάξει θα... πέσει το επίπεδο των σπουδών!

Προφανώς, το «επίπεδο» έχει απογειωθεί ένα χρόνο τώρα με την τηλεματική εκπαιδευτική διαδικασία - κοροϊδία, με τον αποκλεισμό των φοιτητών από τους τόπους των σπουδών τους που τους στερεί ακόμα και την πρόσβαση σε συγγράμματα και σημειώσεις, για να μην πάμε στο διδακτικό προσωπικό με τις κάθε είδους συμβάσεις και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, και τους εκατοντάδες διδάκτορες με εξαιρετικά προσόντα που λιώνουν σόλες με συμβάσεις με ημερομηνία λήξης στα διάφορα προγράμματα, ενώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στην ανάγκη επαναλειτουργίας των ΑΕΙ.

Και δεν είναι μόνο οι φοιτητές που φωνάζουν και διεκδικούν την επιστροφή τους στις σχολές. Το ένα μετά το άλλο, συλλογικά όργανα των πανεπιστημίων διατρανώνουν με αποφάσεις τους την ανάγκη επανέναρξης της λειτουργίας των ιδρυμάτων για τους φοιτητές, ζητάνε αν χρειαστεί την προτεραιοποίηση του εμβολιασμού για τα μέλη ΔΕΠ ώστε να μπορούν να ξανανοίξουν με ασφάλεια οι σχολές, λένε - το αυτονόητο - πως η ποιότητα της διά ζώσης εκπαίδευσης ως βασικό στοιχείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και η άμεση αλληλεπίδραση φοιτητών και διδασκόντων δεν μπορούν να υποκατασταθούν σε καμία περίπτωση από μεθόδους τηλεκπαίδευσης, πολύ περισσότερο στην περίπτωση των εργαστηριακών μαθημάτων και ασκήσεων, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηρίζουν τα προγράμματα σπουδών.

Τι προϋποθέτει όμως αυτό; Ενδεικτικά είναι τα όσα έλεγε η Σύγκλητος του Γεωπονικού Πανεπιστημίου πριν από λίγο καιρό: «Υποχρέωση της Πολιτείας για την αύξηση της χρηματοδότησης όλων των Πανεπιστημίων τόσο για την κάλυψη των πάγιων αναγκών όσο και ειδικότερα για την αντιμετώπιση των έκτακτων αναγκών οι οποίες προέκυψαν από την πανδημία. Ειδικότερα απαιτούμε τη σημαντική αύξηση προσλήψεων μόνιμου προσωπικού όλων των κατηγοριών και ειδικοτήτων (διδασκόντων, διοικητικών και προσωπικού καθαριότητας), την αύξηση της χρηματοδότησης της φοιτητικής μέριμνας (ιδιαίτερα της στέγασης και της σίτισης), τη στήριξη των φοιτητών ως προς τον εξοπλισμό μέσων τηλεκπαίδευσης και πρόσβασης στο διαδίκτυο και την καταβολή έκτακτης επιχορήγησης για την κατασκευή νέων αμφιθεάτρων και εκπαιδευτικών υποδομών».

Ανάλογες είναι οι ανάγκες όμως και για τα σχολεία. Η κυβέρνηση και πάλι διά στόματος της αρμόδιας υφυπουργού Παιδείας ανακοίνωσε μέσα στη βδομάδα ότι συζητά το ενδεχόμενο παράτασης της σχολικής χρονιάς, όχι όμως λόγω αδυναμίας κάλυψης της ύλης, αλλά για λόγους... ψυχολογικούς. Η υποκρισία σπάει κόκαλα: Αν όντως νοιάζονταν για την ψυχολογία των μαθητών που τραυματίζεται βαθιά όλο αυτόν τον καιρό που βρίσκονται μακριά από τους συμμαθητές τους, θα έπαιρναν όλα τα μέτρα για την επανέναρξη των σχολείων με ασφάλεια, δηλαδή με μέτρα αραίωσης των μαθητών στις τάξεις, με επιπλέον προσωπικό και χώρους κι από την άλλη με μέτρα ουσιαστικής στήριξής τους και για τα ψυχολογικά βάρη που έχουν συσσωρεύσει, αλλά και τις μορφωτικές απώλειες που έχουν υποστεί.

Γιατί κανέναν εκπαιδευτικό, μαθητή ή γονιό, δεν μπορεί να πείσει ο ισχυρισμός του υπουργείου ότι τάχα η ύλη προχωράει κανονικά. Μπροστά σε μια οθόνη κι όσοι μπορούν να την έχουν κι αυτή... με μια σειρά τεχνικά προβλήματα να προκύπτουν συχνά - πυκνά, με αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχουν δει καν τους μαθητές τους από κοντά, με τους δασκάλους να μην μπορούν να βλέπουν τους μαθητές τους και να εκτιμούν το βαθμό κατανόησης και αφομοίωσης των όσων διδάσκουν, η ύλη μπορεί να προχωράει μόνο προσχηματικά και μετ' εμποδίων. Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να καλύπτεται κανονικά.

Αλλά ακόμα και εκεί που τα σχολεία ανοίγουν (και για όσο ανοίγουν, γιατί τα κρούσματα και το μπες - βγες διαφόρων περιοχών στο «κόκκινο» τα ξανακλείνουν διαρκώς), δεν υπάρχει κανένα σχέδιο από την κυβέρνηση για αναδιαμόρφωση της ύλης, πρόγραμμα αναπλήρωσης και ειδική στήριξη στους μαθητές. Οι εκπαιδευτικοί πασχίζουν μόνοι τους να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν και η μόνη κίνηση της κυβέρνησης ήταν να προσλάβει έναν αριθμό ψυχολόγων που δεν φτάνουν ούτε για το ένα τρίτο των σχολείων της χώρας. Την ίδια ώρα παραμένουν κλειστές όλες εκείνες οι υποδομές (αθλητικοί χώροι, εργαστήρια, ο χώρος του Πολιτισμού συνολικά κ.λπ.) που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν επικουρικά για την ψυχολογία και την κοινωνικοποίηση των νέων.

Φοιτητές και μαθητές έχουν όλα τα δίκια να ζητούν να ξαναγυρίσουν στις σχολές και στα σχολεία τους, με ασφάλεια. Και ξέρουν ότι αυτό δεν είναι «ανεφάρμοστο» και «αδύνατο», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά μπορεί να γίνει. Δεν γίνεται γιατί τα μέτρα που απαιτούνται θεωρούνται από την κυβέρνηση οικονομικό κόστος που δεν είναι πρόθυμη να διαθέσει, την ίδια ώρα που δίνει απλόχερα π.χ. για να στήσει αστυνομικά σώματα μέσα στα πανεπιστήμια, όπως βέβαια και για να μοιράσει «λεφτά με τη σέσουλα» στους επιχειρηματικούς ομίλους και στους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς.

Γι' αυτό οι νέοι θα διαδηλώσουν για άλλη μια φορά στις 10 του μήνα. Γιατί οι ανάγκες τους δεν μπορεί να λογαριάζονται ως απαγορευτικό κόστος. Οι ανάγκες τους είναι ζήτημα ζωής για τους ίδιους και για όλη την κοινωνία.