Η βάρβαρη είσοδος της αστυνομίας στο χώρο του ΑΠΘ, με πρόσκληση αλλά χωρίς την παρουσία του Πρύτανη, σηματοδοτεί μια νέα και ζοφερή πραγματικότητα για το ΑΠΘ, το ελληνικό πανεπιστήμιο, την ελληνική κοινωνία. Μια πραγματικότητα αυταρχισμού, επίδειξης δύναμης και έλλειψης παντελούς σεβασμού του χώρου και των προσώπων που «εισέπραξαν» την εισβολή, πέρα και έξω από κάθε δημοκρατική διαδικασία, πάρα και έξω από κάθε ακαδημαϊκότητα. Εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι αυτή ήταν η επιδίωξή τους (όλων όσοι συμμετείχαν και στήριξαν την ενέργεια αυτή).

Η έλλειψη κάθε ακαδημαϊκής ελευθερίας και κάθε αντίστασης σε κάθε αυταρχικό και αντιδημοκρατικό νόμο ετοιμάζεται να ψηφισθεί και θα ψηφίζεται στη συνέχεια, από σήμερα και στο εξής. Νόμοι που αφαιρούν το δικαίωμα στη μόρφωση για τις πλατιές λαϊκές μάζες, που ελέγχουν δυνατότητα και περιεχόμενο σπουδών και έρευνας, ιδιαίτερα στους νέους επιστήμονες. Νόμοι που θεσπίζουν δίδακτρα, που δημιουργούν φοιτητές προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς πολλών ταχυτήτων, αλλά να κρατάμε στο νου ότι θα δημιουργήσει και «φοιτητές προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς καμιάς ταχύτητας».

Και για τέτοιους νόμους κόβεται πλέον το δικαίωμα να εκφράζεται αντίθετη γνώμη, κάθε μορφή πάλης για τη μη ψήφισή τους, κάθε δυνατότητα έκφρασης. Οταν σε μια χώρα η υπουργός Παιδείας ψηφίζει νόμο με τον υπουργό «δημόσιας τάξης» (και όχι της προστασίας του πολίτη), πιστεύω ότι γίνεται φανερός ο στόχος: «Δεχτείτε ό,τι πιο αντιλαϊκό, ό,τι πιο αυταρχικό θα επιχειρηθεί να εφαρμοσθεί το επόμενο διάστημα και μην αντιδράτε».