Γιώργος ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ, Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ
Η φίμωση κάθε φωνής διαμαρτυρίας και η επιβολή αυστηρού πλαισίου ελέγχου στον πανεπιστημιακό χώρο δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε απλό ιδεολόγημα στο δόγμα του «νόμου και της τάξης». Είναι μέρος σχεδίου για την ανάπλαση της ανώτατης παιδείας στο μέτρο και στις ανάγκες των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων. Ο επερχόμενος νέος νόμος - πλαίσιο για τα ΑΕΙ επικεντρώνεται στο «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο», αφιερωμένο στην υπηρεσία και στην εξυπηρέτηση στόχων και συμφερόντων των ισχυρών ομίλων της αγοράς. Προφανώς μια τέτοιου μεγέθους ανατροπή θα δυσκολευόταν ιδιαίτερα να περάσει στους δίσεκτους, ειδικά για τη νεολαία, χρόνους που περνούμε.
Τα αιτήματα των φοιτητικών συλλόγων και μεγάλου μέρους της πανεπιστημιακής κοινότητας, η μη εφαρμογή του νόμου για την πανεπιστημιακή αστυνομία, το άνοιγμα των ιδρυμάτων με τα απαραίτητα μέτρα, την κάλυψη εκπαιδευτικών και φοιτητικών αναγκών, αντιστρατεύονταν τους στόχους της κυβερνητικής πολιτικής και τους «ευρωπαϊκής κοπής» στόχους των μνημονίων. Η ίδια η ύπαρξη του φοιτητικού κινήματος αποτελεί θανάσιμη απειλή για αυτούς. Για αυτόν τον λόγο η αστυνομική «επίδειξη» (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ κ.λπ.) ήταν τόσο σκηνοθετικά βάναυση. Καθώς στην ουσία της ήθελε να τρομοκρατήσει. Ηταν τρομοκρατική.
Η μαζική αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας την οδήγησε σε αποτυχία. Κανείς δεν τρόμαξε. Αυτό ήταν εκτός κυβερνητικού σεναρίου...