Η τοποθέτηση της Λαγκάρντ ήρθε ως απάντηση σε κοινή επιστολή οικονομολόγων που ζήτησαν διαγραφή μέρους του χρέους που έχει στα κιτάπια της η ΕΚΤ, ώστε να απελευθερωθούν πόροι για επενδύσεις, οι οποίοι αλλιώς πρέπει να πάνε στην αναχρηματοδότηση των δανείων αυτών.
Παρά την προσπάθεια δυνάμεων, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, να παρουσιάσουν την αντιπαράθεση αυτή ως περίπου τη μάχη του «φωτός» με το «σκοτάδι» και απόδειξη των «εμμονών» των «νεοφιλελεύθερων» επιτελείων, πρόκειται πραγματικά για μια αντιπαράθεση στο γήπεδο του κεφαλαίου, όπου όλες οι πλευρές παίζουν «μονότερμα» τους λαούς και τις ανάγκες τους.
Γιατί, βέβαια, η Λαγκάρντ λέει εκείνο που ο κόσμος έχει «τούμπανο» και τα αστικά επιτελεία κρυφό καμάρι: Πως δηλαδή το «φούσκωμα» των κρατικών χρεών που γίνεται αυτές τις μέρες, εξαιτίας της προσπάθειας όλων των κυβερνήσεων να θωρακίσουν τους επιχειρηματικούς ομίλους από τη νέα καπιταλιστική κρίση, στον αμέσως «επόμενο τόνο» θα φορτωθεί με νέα σκληρά μέτρα και περικοπές στις πλάτες των λαών.
Το γεγονός αυτό δεν το αλλάζουν ούτε «κατά μία τρίχα» προτάσεις όπως αυτές των οικονομολόγων που λένε πως «χρωστάμε στους εαυτούς μας το 25% του χρέους μας κι αν αποπληρώσουμε το ποσό αυτό, θα πρέπει να το βρούμε αλλού, είτε δανειζόμενοι για να το αναχρηματοδοτούμε αντί να επενδύουμε, είτε αυξάνοντας τους φόρους, ή μειώνοντας τις δαπάνες». Επί της ουσίας, δηλαδή, ζητάνε οι λαοί να πληρώσουν «από την άλλη τσέπη» τα δανεικά κι αγύριστα για τη στήριξη των επενδύσεων του κεφαλαίου, ώστε να μη στερηθεί με νέους φόρους και χαράτσια και άλλο «οξυγόνο» από τη ζήτηση.
Με βάση και αυτό το γεγονός, η συζήτηση αυτή προσπαθεί να κρύψει ότι και τα «δανεικά» που από τον έναν ή άλλον δρόμο θα πληρώσουν οι λαοί, δεν πάνε για να καλυφτούν οι λαϊκές ανάγκες, αλλά για να θωρακιστεί η καπιταλιστική κερδοφορία που τις υπονομεύει.
Κάθε άλλο, δηλαδή, πρόκειται για «ταξικά ουδέτερα» μέτρα από τα οποία όλοι κερδίζουν και το ζήτημα είναι να «μοιραστούν δίκαια και τα βάρη», όπως λένε η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα.
Χαρακτηριστικά είναι π.χ. τα μέτρα που εμφανίζονται με τον φερετζέ της προστασίας των «θέσεων εργασίας» όπως τα μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ με το πρόγραμμα «Συν-Εργασία», τα οποία λειτουργούν σαν επιπλέον «πολιορκητικός κριός» για μισθούς, χρόνο εργασίας, Συλλογικές Συμβάσεις κ.ο.κ.
Αντίστοιχη είναι η εικόνα και σε ό,τι αφορά τους αυτοαπασχολούμενους και επαγγελματίες, εκεί όπου «το μπαλάκι» των χρεών κ.τ.λ. πετιέται παρακάτω, ενώ πλέον στο όνομά του ότι «υπάρχουν περιορισμένες δυνατότητες για απεριόριστες ανάγκες», όπως έλεγε τις προάλλες ο υπουργός Οικονομικών, ήδη σχεδιάζονται μέτρα ακόμα πιο στοχευμένα στις «βιώσιμες» επιχειρήσεις, σφίγγοντας παραπέρα τη θηλιά στους καταχρεωμένους επαγγελματίες.
Οντως, αυτό το «καθήκον», για να βρουν νέες κερδοφόρες διεξόδους τα συσσωρευμένα κεφάλαια, όπως και όσα συνδέονται με αυτό το καθήκον, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που επιταχύνονται, είναι το «ουσιώδες» για το κεφάλαιο και τους διαχειριστές τού σήμερα.
Κι αν αυτό το στοιχείο «βγαίνει από τη συζήτηση» και την αντιπαράθεση, είναι γιατί ακριβώς σε αυτό όλες οι μερίδες του κεφαλαίου και οι διάφορες «εκδοχές» της αστικής διαχείρισης τα «βρίσκουν».
Αυτό, άλλωστε, στα «καθ' ημάς» δείχνουν και το «σχέδιο Πισσαρίδη» και το σχετικό πρόγραμμα που καταρτίζει η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και τα «σχέδια αντι-Πισσαρίδη» του ΣΥΡΙΖΑ και των υπολοίπων, που κυριολεκτικά μοιάζουν «σαν δυο σταγόνες νερό».
Μερικούς, μόλις, μήνες απ' όταν τα αστικά επιτελεία «πανηγύριζαν» για τον συμβιβασμό γύρω από το Ταμείο Ανάκαμψης και τα βήματα στην «ολοκλήρωση» της ΕΕ που αυτό σηματοδοτεί, η σημερινή συζήτηση για το πώς τα νέα βάρη θα φορτωθούν στις πλάτες των λαών δείχνει πως κάθε βήμα προς την «ολοκλήρωση» και ενοποίηση της ΕΕ είναι βήμα προς αντιδραστική κατεύθυνση, ενώ κάθε άλλο παρά αναιρεί τους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης που πληρώνουν οι λαοί.
Με τη συζήτηση και την αντιπαράθεση να βρίσκονται κατά βάση «μπροστά», αφού μπροστά είναι και οι βαριές συνέπειες της νέας καπιταλιστικής κρίσης, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα χρειάζεται καθαρά να δουν ότι ο αγώνας για να πάρουν «ανάσες» ανακούφισης, για να μην πληρώσουν και τη νέα κρίση του κεφαλαίου, είναι αγώνας απέναντι σε όλες τις «εκδοχές» της αστικής διαχείρισης, με τη σημαία των δικών τους σύγχρονων αναγκών.