Κύρια αιτία των θανάτων και τραυματισμών εργαζομένων είναι ο λυσσαλέος και αδυσώπητος ανταγωνισμός στους κόλπους του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι η μανία και συνάμα ανάγκη των επιχειρηματιών για όλο και μεγαλύτερα κέρδη. Και η πιο γνωστή μέθοδος για τη δημιουργία περισσότερων κερδών είναι η συμπίεση του λεγόμενου εργατικού κόστους. Μέρος του κόστους αυτού αποτελεί η δαπάνη του εργοδότη για τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία. Είναι ακόμα η δαπάνη του κράτους για τους απαραίτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Ούτε το ένα συμβαίνει, ούτε το άλλο. `Η όταν συμβαίνουν, έχουν περισσότερο τυπικό παρά ουσιαστικό χαρακτήρα. «Για τα μάτια του κόσμου» που λένε. Για το μεγάλο κεφάλαιο η ανθρώπινη ζωή περισσεύει μπροστά στο κέρδος. Ενας νεκρός εργάτης είναι ένας ακόμα αριθμός σε μια στατιστική έρευνα. Ενας ακόμα τραυματίας είναι μία αποδεκτή απώλεια για τις ανάγκες της παραγωγής τους!

Από τη μεριά του κράτους οι μηχανισμοί ελέγχου των συνθηκών εργασίας και καταγραφής των εργατικών «ατυχημάτων» είναι ελλιπείς. Το δείχνουν τα διαφορετικά στοιχεία που παρουσιάζουν οι συναρμόδιες υπηρεσίες. Το δείχνει η ανυπαρξία μηχανισμού ελέγχου των επαγγελματικών ασθενειών. Γεγονός που θέτει υπό αμφισβήτηση την εγκυρότητα των όποιων στοιχείων και καταδεικνύει ότι η κυβερνητική πολιτική είναι βαθιά αντεργατική. Αλλωστε γιατί να τους ενδιαφέρει; Κράτος των επιχειρηματιών είναι. Και αυτό το κράτος αντιμετωπίζει τη ζωή του εργάτη όπως και ο επιχειρηματίας. Θυσία στο βωμό του κέρδους.

Η επικίνδυνη αυτή κατάσταση επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο από την επιδίωξη αύξησης της παραγωγής, η οποία επιτυγχάνεται μέσω των πολλών επιπλέον ωρών εργασίας (τα καθημερινά 10ωρα και 12ωρα εργασίας αποτελούν σχεδόν πάγιο φαινόμενο σε πολλούς χώρους δουλιάς) ή και μέσω της έντασης της εργασίας (κατανάλωση περισσότερης εργατικής δύναμης στην ίδια μονάδα χρόνου). Αποτέλεσμα της εντατικοποίησης είναι οι «μισοϋπνωμένοι» εργάτες, που εύκολα κάνουν το λάθος. Ενα λάθος που το πληρώνουν ακόμα και με τη ζωή τους και τότε βαφτίζονται «απρόσεχτοι». Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εργαζόμενοι στο εργοτάξιο - κάτεργο του Ολυμπιακού Χωριού, για το οποίο το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας πάμπολλες φορές έχει καταγγείλει το καθεστώς υπερεκμετάλλευσης της εργασίας.

Ακόμα πρέπει να τονιστεί το γεγονός πως πολλές φορές οι εργοδότες βάζουν ανειδίκευτους εργάτες να εκτελέσουν εξειδικευμένη εργασία, προκειμένου να γλιτώσουν το σχετικά υψηλότερο μεροκάματο του ειδικευμένου εργαζόμενου. Δύο τουλάχιστον από τους πέντε νεκρούς εργάτες οδηγήθηκαν στο θάνατο ακριβώς από αυτή την αιτία.

Δεν είναι λοιπόν ατυχήματα, αλλά συνειδητές επιλογές της εργοδοσίας και της εκάστοτε κυβέρνησης που ενισχύει την ασυδοσία του κεφαλαίου και κλείνει τα μάτια μπροστά στο έγκλημα που συντελείται.