Εκδηλώνεται με απειλητικές... νουθεσίες του τύπου: «Μη τα βγάζεις όλα στη φόρα! Θα διορθωθούν τα πράγματα».

Επειδή όμως δεν θα διορθωθούν, παρά μόνο με τον αγώνα μας, η κυβέρνηση και το κράτος ενισχύουν τις απειλές και τις τιμωρίες αν συνεχίσει ο εργαζόμενος τον αγώνα!

Εισβολή ΜΑΤ σε προαύλια νοσοκομείων, χημικά μπροστά στο υπουργείο Υγείας και άλλα πολλά.

Απειλές απόλυσης συμβασιούχων, πειθαρχικές ποινές επειδή «εσύ φταις που μολύνθηκες από τον ιό και θα γίνει ΕΔΕ για να τιμωρηθείς».

Απόλυση εκλεγμένων συμβασιούχων συνδικαλιστών, ακόμα και προέδρου σωματείου.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ στις αγωνιζόμενες γυναίκες. Η κλήση της προέδρου της ΟΕΝΓΕ Αφροδίτης Ρέτζιου σε απολογία, γιατί διαδήλωνε με άλλους συναδέλφους για τα αυτονόητα, σηματοδοτεί νέα εποχή τρομοκρατίας με άρωμα Ευρωπαϊκής Ενωσης!

Είναι πασίγνωστο το σκίτσο από τη Γαλλία που δείχνει αστυνομικούς να δέρνουν διαδηλώτρια γιατρό. Αληθινό!

Είδαμε και εδώ παρόμοιες εικόνες.

Αν πάμε δύο χρόνια πίσω στο «Θριάσιο» Νοσοκομείο, στην ίδια συνάδελφο ασκήθηκε τρομοκρατία και διατάχθηκε ΕΔΕ. Για ποιο λόγο; Γιατί η Αφροδίτη, ως εφημερεύουσα ψυχίατρος κάλεσε τον αστυνομικό που επέβλεπε κρατούμενο ασθενή, να μην οπλοφορεί μέσα στην ψυχιατρική κλινική! Ζήτησε το ανθρώπινο και επιστημονικά αυτονόητο! Ετοίμασαν χειροπέδες και σύλληψη! Εν ώρα εφημερίας!

Η απαξιωτική συμπεριφορά διοικητών, υπουργών και άλλων αξιωματούχων σε νοσηλεύτριες, γιατρούς, καθαρίστριες, τραπεζοκόμες είναι ψωμοτύρι. Διαχρονικά!

Να σταματήσει η υποκρισία. Μην έρχονται τώρα οι δυνάστες να παραστήσουν τους προστάτες.

Αν πάμε δε και στον Ιδιωτικό Τομέα Υγείας - Πρόνοιας, εκεί το βαρέλι της ταπείνωσης και τρομοκρατίας σε κάθε δίκαιη διεκδίκηση, δεν έχει πάτο!

Μπορεί να είναι και αυτό μία συμβολή της κυβέρνησης στην «ισότητα των φύλων». Καμία διάκριση στην καταστολή ανδρών και γυναικών που εργάζονται, αγωνίζονται και παλεύουν, για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος.

Πάντως, είναι σίγουρα επιλογή όλων των «ευρωλάγνων», από τη μια να επαινούν τις αγωνιζόμενες γυναίκες για την προσφορά τους και ταυτόχρονα να τις μαστιγώνουν μόλις διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Στην ωμή και ταπεινωτική βία των καπιταλιστών και του κράτους, ο αγώνας για το καθημερινό πρόβλημα είναι διαρκής και έχει προοπτική την ανατροπή της σαπίλας.