«Το εθνικό μέτωπο θεωρώ ότι υπάρχει. Ασχετα αν κάποιοι επιμένουν να το υπονομεύουν για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Δεν υπάρχει όμως ουσιαστική διαφοροποίηση στη στρατηγική μας μεταξύ τουλάχιστον της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του ΚΙΝΑΛ. Μπορεί να υπάρχουν επιμέρους διαφοροποιήσεις, οι οποίες συχνά μεγεθύνονται, για λόγους επικοινωνίας και όχι ουσίας». Αυτά δήλωνε τον περασμένο Σεπτέμβρη ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, μιλώντας για τα Ελληνοτουρκικά, στο φόντο των τότε προσπαθειών για επανέναρξη των διερευνητικών επαφών, με άμεση παρέμβαση ΗΠΑ και ΕΕ. Από τότε βέβαια κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι και προστέθηκαν πολλές ακόμα αποδείξεις για το «εθνικό» μέτωπο των αστικών κομμάτων: Από τις συμφωνίες σκοπιμότητας με την Ιταλία και την Αίγυπτο, έως τα εξοπλιστικά προγράμματα, που έχουν όλα τη σφραγίδα των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών. Γι' αυτό ακούγεται αστεία η παρότρυνση του Αλ. Τσίπρα στον πρωθυπουργό να πράξει «το εθνικά επωφελές» και όχι «το κομματικά αναγκαίο», όπως έγραφε τις προάλλες σε άρθρο του, όπου σχολίαζε την παρέμβαση Σαμαρά για τα Ελληνοτουρκικά. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: Αφού όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι «μια ωραία ατμόσφαιρα», παρά τις «επιμέρους διαφοροποιήσεις», σε ποιον απευθύνονται οι εκκλήσεις για «εθνική» ενότητα; Ξεκάθαρα στο λαό, που τον καλούν με το «καλό» των ψεύτικων προσδοκιών και με τ' «άγριο» των εκβιαστικών διλημμάτων να συναινέσει στην πολιτική που ανοίγει διάπλατα την πόρτα σε τεράστιους κινδύνους. Ομως, το μόνο επωφελές για εκείνον βρίσκεται σε σύγκρουση με τα «εθνικά» συμφέροντα της αστικής τάξης, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τα κόμματα που τα υπηρετούν.