Η «συνέχεια» και επιτάχυνση στις αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης αποτυπώνεται εμφατικά στα Εργασιακά. Καθόλου τυχαία, στην τελετή παραλαβής - παράδοσης στο υπουργείο Εργασίας, ο απερχόμενος Γ. Βρούτσης αναφέρθηκε στο «εργασιακό νομοσχέδιο που είναι έτοιμο», ενώ ο νέος υπουργός Κ. Χατζηδάκης ξεκίνησε την ομιλία του διαβεβαιώνοντας ότι «βασική μεταρρύθμιση» της ατζέντας του υπουργείου αποτελεί ακριβώς ο «νέος νόμος για την αγορά εργασίας».

Το «ραβασάκι» εξάλλου για τις «εμβληματικές μεταρρυθμίσεις» του εν λόγω νομοσχεδίου, όπως η επιβολή 10ωρης εργασίας, η αύξηση των υπερωριών, το παραπέρα ξήλωμα της κυριακάτικης αργίας, τα νέα χτυπήματα στη συνδικαλιστική δράση, έχει επιδοθεί στην κυβέρνηση «ιδιοχείρως» από τον ΣΕΒ και άλλες ενώσεις της μεγαλοεργοδοσίας, αποτυπώνοντας πάγιες αξιώσεις της για τον παραπέρα εμπλουτισμό του οπλοστασίου που της έχουν διασφαλίσει όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.

Οι αναφορές στον «εκσυγχρονισμό της αγοράς εργασίας», στην προσαρμογή της «ώστε η οικονομία μας να μπορέσει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα μοναδικά της ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα», η απάτη ότι οι νέες ρυθμίσεις «θα βοηθήσουν τους εργαζομένους να αποκτήσουν καλύτερη ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής», η παραπομπή στις «καλές ευρωπαϊκές πρακτικές», είναι ορισμένα από όσα επιστράτευσε αναλαμβάνοντας τα νέα του καθήκοντα ο Κ. Χατζηδάκης, ως ...περιτύλιγμα των μέτρων τα οποία εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν χαρακτηρίσει «ανατροπές του αιώνα».

Μια ματιά στους άξονες του νομοσχεδίου, βέβαια, όπως έχουν ήδη παρουσιαστεί στο υπουργικό συμβούλιο, αρκεί για να φανεί τι βρίσκεται πίσω από το απατηλό περιτύλιγμα.

Ο... «εκσυγχρονισμός της αγοράς εργασίας» είναι το γύρισμα του ρολογιού έναν αιώνα πίσω, το χτύπημα του 8ωρου και η επιβολή 10ωρης εργάσιμης μέρας!

Συγκεκριμένα, οι επιχειρήσεις θα μπορούν «να απασχολούν εργαζόμενους έως 10 ώρες ημερησίως κατά μέγιστο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή». Η εργάσιμη μέρα δηλαδή θα επιμηκύνεται όποτε έχει ανάγκη η εργοδοσία, χωρίς κανένα κόστος για την ίδια. Η μόνη υποχρέωσή της θα είναι να «εξοφλεί» τις πρόσθετες ώρες δουλειάς «εντός του ίδιου 6μήνου», με αντίστοιχη μείωση ωρών, χορήγηση ημερών άδειας ή ρεπό, λες και ο εργαζόμενος μπορεί να αναπληρώνει σωματικά και πνευματικά τις δυνάμεις του από την εργασία... στο 6μηνο και όχι στο ίδιο 24ωρο.

Η αύξηση της εκμετάλλευσης μέσα από τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου προβλέπεται ήδη από νομοθετικές ρυθμίσεις στις οποίες έχουν βάλει το αντεργατικό τους λιθαράκι όλες οι κυβερνήσεις. Τώρα, η κυβέρνηση θέλει να απαλλάξει την εργοδοσία και από τα τελευταία «βαρίδια» που δυσχεραίνουν την εφαρμογή του μέτρου, εξαλείφοντας την προϋπόθεση της συμφωνίας του εργοδότη και του συλλογικού οργάνου εκπροσώπησης των εργαζομένων για την εφαρμογή της «διευθέτησης».

Τις ρυθμίσεις που κάνουν το ωράριο και τη ζωή των εργαζομένων «λάστιχο» συμπληρώνει η πρόβλεψη για αύξηση των νόμιμων υπερωριών, καθώς και η ένταξη ακόμα περισσότερων επιχειρήσεων στη λίστα αυτών που μπορούν να λειτουργούν τις Κυριακές.

Το 10ωρο για πολλούς εργαζόμενους δεν είναι εικόνα από το μέλλον, αλλά ζοφερή πραγματικότητα που ήδη αντιμετωπίζουν και πρακτική που ήδη εφαρμόζεται σε μια σειρά από περιπτώσεις, η παγίωση και αποφασιστική γενίκευση της οποίας προωθείται μέσα από το νέο νομοσχέδιο.

Το «τέντωμα» του καθημερινού ωραρίου, η εντατικοποίηση της δουλειάς, η «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου με βάση τις ανάγκες των επιχειρήσεων, σε βάρος των δικαιωμάτων και της ζωής τους, είναι μια πείρα που διαθέτουν ήδη σήμερα εργαζόμενοι σε αρκετούς χώρους δουλειάς.

Ιδιαίτερα εύγλωττο είναι το παράδειγμα των όρων δουλειάς στο αεροδρόμιο της Αττικής, όρων που έχουν βρεθεί στο επίκεντρο αντιδράσεων των ίδιων των εργαζομένων και του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής. Η άτυπη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας είναι μια πρακτική που εφαρμόζουν οι εταιρείες επίγειας εξυπηρέτησης εδώ και χρόνια. Στο πλαίσιο της πρακτικής αυτής, οι εργαζόμενοι καλούνται να δουλέψουν 10 και 12 ώρες τους μήνες της θερινής σεζόν για να εξυπηρετήσουν τις αυξημένες πτήσεις. Οι παραπάνω ώρες δουλειάς σε πολλές περιπτώσεις δεν αμείβονται ως υπερωρίες αλλά «ισοφαρίζονται» με ρεπό και μειωμένο ωράριο τους μήνες και τις μέρες της μειωμένης κίνησης. Το αποτέλεσμα είναι οι εργαζόμενοι να ξεπατώνονται για μήνες, να δουλεύουν μέχρι εξαντλήσεως, να φθείρουν την υγεία τους, να μην μπορούν να έχουν ζωή πέρα από τη δουλειά. Οταν η επιβατική κίνηση πέφτει, η «εξόφληση» των επιπλέον ωρών γίνεται και πάλι με τους όρους της εργοδοσίας: Με την πρακτική του «early release» η εταιρεία μπορεί να ενημερώσει τον εργαζόμενο ακόμα και τελευταία στιγμή πως δεν τον χρειάζεται άλλο, «επιστρέφοντας» έτσι κομματάκι - κομματάκι τις «χρωστούμενες» ώρες. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες οι απλήρωτες ώρες δουλειάς δεν «επιστρέφονται» ποτέ, καθώς εργαζόμενοι παραιτούνται κάτω από το βάρος της εντατικοποίησης, απολύονται ή βλέπουν τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου να λήγουν πριν «ισοφαρίσουν» τις υπερωρίες τους...

Με την ...τεχνογνωσία που έχουν αποκτήσει οι εταιρείες συνεχίζουν να κάνουν τη ζωή των εργαζομένων «λάστιχο» και στις συνθήκες της πανδημίας, που έχουν περιορίσει σημαντικά τον αριθμό επιβατών και πτήσεων. Το προσωπικό που δεν βρίσκεται σε αναστολή σύμβασης έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα «Συν-Εργασία». Οι 20 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας κατανέμονται με βάση τις ανάγκες εξυπηρέτησης των πτήσεων, με το καθημερινό πρόγραμμα να κόβεται και να ράβεται με βάση αυτές.

Πλευρά της επίθεσης είναι και η επίθεση στην πενθήμερη εργασία και την κυριακάτικη αργία. Πρόσφατη εξέλιξη για παράδειγμα, ενάντια στην οποία η Ομοσπονδία στον κλάδο του Φαρμάκου έχει ανοιχτό μέτωπο, αποτελεί το χτύπημα στο 5ήμερο - 8ωρο για τους εργαζόμενους στις φαρμακαποθήκες. Συγκεκριμένα, με αποφάσεις των κατά τόπους δημοτικών αρχών οι φαρμακαποθήκες έχουν τη δυνατότητα να λειτουργούν και τα Σάββατα. Η «απελευθέρωση» του ωραρίου λειτουργίας μεταφράζεται για ορισμένους εργαζόμενους σε μοίρασμα των 40 εργάσιμων ωρών της βδομάδας σε έξι αντί για πέντε βάρδιες και δουλειά για μια ακόμα μέρα. Την ίδια στιγμή στο Εμπόριο, κλάδο στον οποίο η «ευελιξία» ήδη «βασιλεύει», η εξαήμερη εργασία εφαρμόζεται σε πλήθος εργαζομένων, ενώ μεγαλοεργοδότες διατυπώνουν αξιώσεις για 12ωρη λειτουργία του λιανεμπορίου και δουλειά όλες τις μέρες της βδομάδας.