Copyright 2021 The Associated

Πίσω από αυτά, φανερή όσο και κοινή αγωνία τους είναι το τι σηματοδοτεί ο βαθύς διχασμός στο εσωτερικό της αστικής τάξης των ΗΠΑ - ο οποίος ανάμεσα στα άλλα αντανακλά και τις αντιπαραθέσεις για το πώς θα αντιμετωπιστεί η αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας τους - για το εσωτερικό του ευρωατλαντικού στρατοπέδου και πιο συγκεκριμένα για τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό στην περιοχή, στον οποίο όλοι μαζί δίνουν «όρκους πίστης». Τα περί «τραμπισμού», άλλωστε, με τα οποία διανθίζουν τα όσα λένε, προσπερνάνε με χαρακτηριστική ευκολία τις «πρωτόγνωρες σχέσεις» που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια με τις ΗΠΑ επί κυβέρνησης Τραμπ, αρχικά με ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια με ΝΔ. Στην κατεύθυνση αυτή, εύχονται οι εξελίξεις στις ΗΠΑ να μη σημάνουν «εσωστρέφεια» και η προεδρία Μπάιντεν να προωθήσει ακόμα πιο αποφασιστικά το σχεδιασμό από τον οποίο προσδοκά οφέλη η αστική τάξη.

Την ίδια ώρα, τα αστικά κόμματα διαβάζουν τις εξελίξεις στις ΗΠΑ ολοφάνερα ως «καμπάνα» για την ανάγκη παραπέρα θωράκισης του αστικού πολιτικού συστήματος και των αστικών θεσμών από τους «κραδασμούς» που γεννάνε οι μεγάλες αντιθέσεις του σάπιου συστήματος, οι ανταγωνισμοί και τα αδιέξοδά του, και ενώ μπροστά βρίσκεται η προσπάθειά τους να φορτώσουν και τη νέα καπιταλιστική κρίση στο λαό.

Το «λιβάνισμα» στην «αμερικανική δημοκρατία», των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στο εξωτερικό, της άγριας εκμετάλλευσης και της φτώχειας στο εσωτερικό, ως παρ' όλα αυτά «ανθεκτικής» και με «βαθιές ρίζες», που «θα ξεπεράσει την κρίση», όπως λένε, δείχνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Το ίδιο και οι επισημάνσεις για τους «κινδύνους» «όταν αυτά γίνονται στη θεσμικά πιο κατοχυρωμένη» αστική δημοκρατία στον κόσμο.

Καθόλου τυχαία άλλωστε, και με το βλέμμα στα όσα είναι μπροστά, από το «συρτάρι» βγάζουν και τα «διδάγματα» της τελευταίας δεκαετίας από την Ελλάδα, για το πώς η κυβερνητική εναλλαγή, η σύμπνοια όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων στα «δύσκολα», σε συνδυασμό με τη θωράκιση του νομοθετικού πλαισίου, την καταστολή κ.ο.κ., κατάφεραν να λειτουργήσουν ως «αμορτισέρ» για τις λαϊκές αντιδράσεις, για την ενσωμάτωση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Το ίδιο «από την ανάποδη» αφορά και ο νέος γύρος καβγά ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών για το ποιος με τη στάση του «ενδίδει στη δημαγωγία», «υπονομεύοντας» έτσι την απαραίτητη - για την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής - «συναίνεση», με κοινή συνισταμένη πάντως όλων το κάλεσμα στο λαό να υπερασπιστεί το αστικό σύστημα, είτε ενάντια στο «λαϊκισμό» είτε ενάντια στην «ακροδεξιά απειλή».

Παράλληλα, αξιοποιεί τις εξελίξεις στις ΗΠΑ για να τονώσει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ και τις αυταπάτες περί μιας «δημοκρατικότερης» δικτατορίας του κεφαλαίου, παρουσιάζοντας στο λαό τα γεγονότα ως απόδειξη για το «πόσο σημαντικό είναι να προστατεύουμε τη δημοκρατία κάθε μέρα παντού», μεταξύ άλλων ενισχύοντας παραπέρα τους θεσμούς του αστικού κράτους, τους οποίους παρουσιάζει ως «ασπίδα» απέναντι σε φαινόμενα τα οποία εκκολάπτει το ίδιο το σύστημα που υπηρετούν.

Αποδίδει άλλωστε τις τεράστιες αντιθέσεις και τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κοινωνίας και οικονομίας, που αποτυπώνονται σε όλο τους το «μεγαλείο» αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ, στη διαχείριση και τις «εμμονές» συγκεκριμένης μερίδας του αστικού πολιτικού συστήματος. Αναποδογυρίζοντας την πραγματικότητα, καλλιεργεί την αυταπάτη ότι οι αντιθέσεις αυτές μπορούν να ξεπεραστούν, και μάλιστα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, με την κυβερνητική εναλλαγή και με παραλλαγές της αστικής διαχείρισης.

Και, βέβαια, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, «δίνει τη μάχη» με τη ΝΔ και άλλες αστικές δυνάμεις «για τα μάτια του κεφαλαίου», για το ποιος μπορεί πιο αποτελεσματικά να ενσωματώσει εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, των ανακατατάξεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.